Poczta i tel. w Łobżenicy o 2 kil. , st. kol. żel. Osiek o 18 kil. 2. L. , niem. Buchen, folw. tamże, należy do dom. Łobżenicy; 6 dm. , 114 mk. ; 50 ewang. , 64 katol. ; 41 analf. M. St. Luchowo, w dok. z XIV i XV w. Mały Świerkocin król. domena do Ostrowitego przyłączona, pow. kwidzyński, tuż przy st. kol. żel. bydgoskotczewskiej w Czerwińsku, przy bitym trakcie kwidzyńskoczerwińskim, nad strugą Bielicą, teraz Młyńską zwaną, która stąd bierze początek, w okolicy żyznej. Obszaru liczy roli ornej ha. 196, łąk 63, pastw. 1, lasu 4, nieuż. 9, ogółem obszaru ha. 275; bud. 22, dm. 9, katol. 123, ewang. 6. Par. Pieniążkowo, szkoła i poczta Czerwińsk; w miejscu jest gorzelnia parowa, hodowla krów około 60, od których mleko odstawiają do fabryki sera w Czerwińsku. Jako się wspomniało Luchowo nazywało się pierwotnie Świerkocinem Małym, istniało pod tą nazwą od najdawniejszych czasów; r. 1290 Świerkocin wspominany bywa w opisie granic Kopytkowa, z któremi sąsiadował. R. 1451 Ludwik von Erlichshausen, mistrz w. krzyrżacki, z wdzięczności za doznane przysługi, zapisuje dobra Mały Świerkocin t. j. Luchowo i Smażewo, w obwodzie tczewskim leżące, na własność prawem magdeb. Arnoldowi z Mortąg, temu samemu, któremu w 3 lata później darował także sąsiednie dobra Lalkowy. Osady te obejmowały podówczas 40 włók w granicach jak następuje Od dębu narożnego W. Smętowa, Lipiogóry Linde, Gunatsdorf, Łuchowa i posiadłości gniewskich przez jezioro do rowu, gdzie strumień Bielica płynie, do drzewa najbliżej stojącego nad tym strumieniem, między Luchowem a Kołmagą do lipy, do dębu okopanego, do łąki, do drugiego dębu przy drodze król. , do góry Melculis, do kamie nia, do narożnika Kołmagi, Ostrowitego, dalej stąd do narożnika Pieniążkowa i Ostrowitego, do narożnika Pieniążkowa, Łąkowa i Łuchowa, do narożnika wsi Laików, W. Świerkocina i Luchowa, na pastwisko nad rowem, obok lasu, przez różne znaki graniczne do narożnika W. Świerkooina, Luchowa i Smętowa. Dajemy także jezioro, które już przestępuje granice gniewskie i do nas przedtem należało. Ob. Varia acta, str. 23, ręk. w arch. w Peplinie. Od którego czasu dobra te zwać się zaczęły, jak teraz, Luchowem, z akt niewiadomo. Tyle tylko pewna, że stary Mały Świerkocin, Luchowo dzisiejsze oznacza, co już z samego opisu granic wynika. Nadto czytamy na nagłówku kopii powyższego dokumentu, pisanej około połowy przeszłego wieku, że Mały Świerkocin, to dzisiejsze Luchowo; Smazau, Smażewo. R. 1611 byli dziedzicami dóbr luchowskich Jerzy i Rafał Konopaccy, przed nimi Krysztof Konopacki; r. 1700 Elżanowski. Ostatnio właścicielem polskim, jak się zdaje, był hr. Dąbski, który prócz tego liczne okoliczne dobra posiadał od niego nabył L. i inne ma jątki król pruski na krótko po okupacyi i za mienił na królewską domenę. Kś. F. Luchshaus niem. , ob. Luxhaus. Lucht, Luchtow dok. , ob. Łoktowo. Lucianicha, rzeczka w pow. piotrkowskim, gm. Gorzkowice, pod folw. Bujnice. Luciąza, w dok. XIII w. Lucieża, Liticia, rz. , początek w pow. noworadomskim pod Rzejowicami, płynie ku płn. przez Chylczów, Adamów, Cieśle, wchodzi w pow. piotrkowski, płynie przez Bęczkowice, Trzepnicę, Cieszanowice, Starą Wieś, Rozprzę, skąd przybiera kierunek wschodniopółnocny, płynie przez Szymanów, koło Milejowa, przez Kładzice, Przygłów, a stąd skręciwszy na wsch. wpada pod Murowańcem z lew. brzegu do Pilicy, na płn. od Sulejowa. Długa 36 wiorst; przyjmuje z lew. brzegu pod Starą Wsią strumień od Gorzkowic, pod Rozprzą Prudkę czyli Bogdanówkę, pod Przygłowem Skawę. Na mapie hydrogr. od źródła do Starej Wsi, nazwana Radoszewa i Gać. Niektórzy za właściwą Luciążę uważają tę rzekę tylko w dolnym jej biegu od Rozprzy do ujścia, łącząc w to Prudkę i nazywając wszystko Luciążą czyli Bogdanówką. Za Ks. Warszaw, projektowano tędy, a następnie przez Widawkę, połączenie Pilicy z Wartą. Ob. Surowiecki O spławach, str. 173 i 174. Luciążna, zwana też Liciążna, wś, os. młyn. i os. karcz. , pow. rawski, gm. Rzeczyca, par. Inowłódz ob. . Wś ma 21 dm. , 136 mk. , 236 mr. ; os. młyn. 1 dm. , 8 mk. ; os. karcz. 1 dm. , 4 mk. W 1827 r. wś rząd. 13 dm. , 100 mk. Młyn i os. karcz. do dóbr Rzeczyca należą. W pobliżu leży Góra liciąska ob. . Czyt. Łaski, Lib. ben. II, 316. Luciążna, rz. w pow. rawskim, wypływa z lasów rząd. lubocheńskich, płynie w kierunku płd. wsch. pomiędzy Małomierzem i Gliną, pod Liciąską Górą, i pod Żądłowicami, na wsch. od os. Inowłódź, wpada z lew. brz. do Pilicy. Wspomniana w dok. 1364 r. Rzyszcz. , I, 228 pod nazwą Luczozna. Tamże w skorowidzu niewłaściwie pomieszana z Luciążą. Lucie, mały folw. i wś w pow. ihumeńskim, śród błot w gm. citewskiej, należały do do minium Skryl, dziedzictwa Janiszewskich; wś ma osad 7, grunta piaszczyste, miejscowość odludna. A. Jelski, Luciec, ob. Luteć. Luciejów, wś włośc, pow. łaski, gm. i par. Buczek Łaski, Lib. ben. I, 449. Ma 70 dm. , 430 mk. , ziemi włośc. 1158 mr. , w tem ornej 793 mr. Lucień, wś i folw. nad jez. t. n. i rz. Osetnicą, pow. gostyński, gm. Lucień, par. Gostynin. Ma 24 dm. , 296 mk. i 3854 mr. obszaru, w tem 833 mr. roli ornej żytniej, 2645 mr. lasu, 310 Luchowo Luchowo Luchshaus Lucht Lucianicha Luciąza Luciążna Lucie Luciec Luciejów Lucień