towe, dziś w marchii brandenburskiej nad odrą, pomiędzy Frankfurtem i Kistrzynem, dawniej do Wielkopolski należało; była tu pierwiastkowe katedra biskupia, przeniesiona następnie do Fürstenwalde nad rz. Szprewją, za chowując nazwę katedry lubuskiej. W r. 1109 zajął L. cesarz Henryk V i nadał arcybisku pom magdeburskim. W połowie XII wieku wrócił do Polski. Biskupi lubuscy należeli zawsze duchownie do hierarchii kościoła pol skiego i uczestniczyli na wszystkich synodach. Katedra lubuska z rozszerzeniem luteranizmu upadła w r. 1556. Historyą tego biskupstwa napisał po niemiecku Wohlbrück a biskup Jan Borschnitz ogłosił drukiem Liber beneficiorum tej dyecezyi z lat 1397 1420. Por. też J. Bartoszewicza art. Biskupstwa w Encykl. powsz. większej, oraz Encyklopedyą kościelną. Mko L. miało 1855 r. 2410 mk. a powiat bez Frankfurtu, który w jego obrębie leży 29. 37 mil kwadr. i 81103 mk. F. S. Lubusz al. Łubusz, niem. Laubusch, wś serb ska na pruskich górnych Łużycach, w pow. wojereckim. Serbów w r. 1840 283, w 1860 326, wr. 1880 356. A. J. P. Luby, część wsi Sokolca, pow. mościski. Lubychowo al. Lubychowszczyzna, Lubochowszczyzna, folw. szlach. nad pot. Rudzianką; pow. święciański, 2 okr. adm. , o 6 w. od Święj cian, 1 dm. , 10 mk. katol. Kaplica par. katol. święciańskiej 1866. Lubycka Huta, ob. HutaL. Lubycka Ruda al. Folusiewicze i Lubyckie Rudki, ob. Lubycza. Lubycza al. Lubica, Lubicza 1. mko, zwane także Lubyczą królewską, 2. L. Kameralna al. L. wieś i 3. L. , Kniazie, wieś. Wszystkie te trzy miejscowości leżą w pow. rawskim, 15 kil. na płn. zach. od sądu powiat. w Rawie ruskiej, 75 kil. ode Lwowa, na przestrzeni m. 50 17 30 a 50 23 płn. szer. i m. 41 5 30 a 41 13 wsch. dług. od F. Na płd. leży Huta Lubycka i Werchrata, na wsch. Teniatyska i Ruda Żurawiecka część Żurawiec, na płn. wsch. Żurawce i Żyłka w Królestwie Polskiem, w pow. tomaszowskim, na zach. Bełżec, Chlewiska, Łukawica i Wola Wielka 3 ostatnie miejscowości w pow. cieszanowskim. Wody z całego obszaru płyną na wsch. do Sołokii, płynącej na małych przestrzeniach wzdłuż granicy wsch. od płn. na płd. Najznaczniejzy jest pot. Łukawica. Płynie on prawie środkiem obszaru, z Chlewisk, zrazu na płn. wsch. a potem na płd. wsch. , i tworzy w mku mały stawek. Do tego stawku wpada jeszcze kilka małych potoków, płynących od płd. zach. , a ze stawu wypływa jedna struga zwana Lubyczką; płynie na wsch. do Teniatysk i wpada tam do Sołokii. Płn. krawędź wsi przepływa pot. Krynica ob. , wpadający również do Sołokii. Płd. zach. część obszaru zajmuje Lubycza Kniazie, a mianowicie jej części i grupy domów Dęby, Kułajce, Majdan, Pawliszcze, Ruda lubycka, Rudki lubyckie, Starawieś, Stawisko, Stawki uhrynowskie, Werłoka, Wereszyce, Właszinówka i Zatyła. Część płd. wsch. i płn. wsch. zajmuje Lubycza królewska z przedmieściem Przedlubycza i Lubycza Kameralna, a mianowicie jej części Borysy, Czoczumaj al. Czoczomaje, Gruszka, Hłuszki, Huzije, Lisy al. Łysy, Łużek, Mrzygłody, Nadkiernicami, Netreba, Petryny, Podstawiszcze, Sołtysy, Święc al. Św at i folwark Szalenik. Najwyżej wznosi się płd. część obszaru. Wzgórze Kruhły Haraj na granicy Werchraty dochodzi 395 m. W części płd. zach. dochodzi najwyższe wzgórze 337 m. Część wsch. opada do 254 m. Własn. wiek. ma roli ornej 317, łąk i ogr. 109, pastw. 87, lasu 3936; własn. mniej. roli orn. 4039, łąk i ogr. 514, pastw. 407, lasu 207 mr. W r. 1880 było w L. mczku 654 mk. w gminie, 13 na obsz. dwor. , w L. Kameralnej 918 w gminie, 149 na obsz. dwor. ; a w L. Kniazie 1378 mk. w gminie obrz. przeważnie gr. katol. . Par. rzym. katol. w Rawie, gr. katol. w L. Kniazie, dek. potylicki, dyec. przemyska. W L. Kniazie jest cerkiew murowana, a w L. Kameralnej drewniana. W L. miasteczku jest kaplica, w której niegdyś mszę odprawiano, obecnie zamknięta. W L. Kniazie jest szkoła etat. jednokl. , kasa pożyczk. gminna z kapit. 1500 zł. W L. mczku jest urząd pocztowy, fabryka naczyń fajansowych i t. zw. kamiennych, istniejąca od początków w. XIX i tartak wodny o jednym gatrze i jednej pile zwyczajnej. Tartak ten konsumuje rocznie 800 metr. kub. drzewa świerkowego i sosnowego a produkuje 520 metr. kub. zwykłych desek. W lasach lubyckich jest dosyć zwierzyny a mianowicie sam, które tu doznają troskliwej opieki, i zajęcy, dla których teren wyborny, gdyż lasy poprzerzynane są polami a moczarów bardzo mało. Nazwa Lubycza jest według Schneidera Monografia wsi Lubienia, str. 4 pochodzenia rumuńskiego. Nadawano ją osadzie wolnej, pochodzenia rumuńskiego, rozsiedlonej dworzyszczami na dość znacznej przestrzeni, z obowiązkiem służby wojskowej, pod jurysdykcyą wójta czyli kniazia, jak go wtenczas nazywano. W przywileju z r. 1420 Ziemowita, księcia mazowieckiego i bełzkiego na wieś Lubicz dane jest pozwolenie, aby ta wieś rządziła się prawem wołoskiem ob. O wsiach t. zw. wołoskich p. Stadnickiego, Lwów, 1848, str. 4. Za czasów polskich należała L. do dóbr koronnych województwa i powiatu bełskiego do sstwa rzeczyckiego. Lustracya z r. 1667 powiedziawszy, iż wś Lubicza z 5 innemi wsiami Kamionka, Hreben

Lubusz

Lubusz

Luby

Lubycka

Lubycza