cyi poczt. L. , o 20 w. od Maciejowa. Jerzy Narymuntowicz ks. bełski otrzymał to mko na dzierżawę lenną skutkiem traktatu między Olgierdem a Kazimierzem W. w 1366 r. ; w roku jednak 1377, za panowania króla Ludwika węgierskiego, stracił je razem z całą ziemią chełmską, losy której zawsze L. dzielił, a która też wówczas do korony została przyłączoną. W r. 1392 przebywał w L. Władysław Jagiełło czas pewien i tak sobie go upodobał, że na pamiątkę tego wystawił tu kościół, istniejący dotychczas, chociaż kilkakrotnie w ciągu tylu wieków się palił. Jest cerkiew w L. pod wez. ś. Jerzego, fundacya której sięga ogromnej starożytności, a podanie ludu głosi, że wyszła tuż z pod zamkowej góry, gdyż podle niej stoi. Za czasów rzeczypospolitej było to miasto starościńskie i miało zamek na górze. Lustracya ststwa lubomlskiego z 1569 r. przytacza dość ciekawych szczegółów, z których jawnie się pokazuje, że ówczesny L. świetniejszym był od dzisiejszegoDość wspomnieć, że podówczas samych piekarzy było 27; mko dawało dochodu zamkowi 109 złp. 3 gr. Konstytucyą za Zygmunta III zaliczono L. do dóbr królewskich, na których suma posagowa królewny oparta była. Gdy królewna wyszła za mąż, L. w 1659 r. , wraz z całem ststwem darowano dożywociem, przez stany rzpltej, Wychowskiemu wojewodzie kijowskiemu i hetmanowi kozaków, za zasługi okazane państwu. Świetne czasy nastają dla L. z przejściem takowego w końcu XVIII w. na dziedzictwo Branickich. Wówczas przynosiło miasto dochodu, mianowicie w 1782 r. , tylko 26470 złp. Braniccy założyli tu swoją rezydencyą, ogromny pałac z ogrodem. Miasto się zabudowało po większej części i do połowy XIX w. było niezmiernie ożywione, skutkiem rezydowania w pałacu Branickich, którzy starali się wszelkiemi sposobami je podnieść i zaprowadzać dla mieszkańców udogodnienia ponieważ zaś były to niezmiernie rozległe dobra, obejmujące masę okolicznych wsi, więc ruch i ożywienie od głównego punktu rozchodziły się po okolicy. W połowie obecnego wieku dobra lubomlskie przechodzą do rąk rządu. Około 1870 r. wszystkie dobra lubomelskie jako fermy rząd rozdał na własność rozmaitym urzędnikom, którzy położyli zasługi na polu administracyi. Mko, tak dawniej ruchliwe, zagłuchło zupełnie i letargicznym snem spało, dopóki w tym kierunku biegnąca kolej nadwiślańska nie urządziła tu swojej stacyi. Od tego czasu ruch się znowu obudził, jakkolwiek nigdy taki, jak dawniej. Wiele też na zubożenie miasta wpłynął cały szereg pożarów. Wedle taryfy pogłównego, do ststwa lubomelskiego zaliczały się następujące wsie i dobra Lubomia, Lawale, Skiby, Zapole, Rymacze, Jahodyn, Hołowno, Bereźce, Lubochinie, Nudysz, Wiśniów, Kośniszcze, Krymno, Rejowiszcze, Mosfór, Olesko, Komo rów, Szacko, Szczodrohost, Zabrodzie, Powie cie, Tur, Kortylesy, Samorowice i, Radosław. W r. 1771 posiadała je Antonina Rzewuska, wojewodzina wołyńska; spłacając zeń kwarty złp. 26, 470 gr. 27, a hyberny zł. 6808 gr. 16. okr. polic. L. obejmuje gminy L. , Olesko, Ry macze, Huszcza, Zahorany, Hołowno, Krymno, Szack, Pulma. W mieście L. urodził się słyn ny kaznodzieja dominikański z czasów Zygmun ta III, Seweryn Lubomlczyk. F. S. Lubomla, ob. Lubowla. Lubomuehle niem. , młyn pod m. Trzebnicą na Szląsku. Lubomyśle, wś, pow. koniński, gm. Sławoszewek, par. Ślesin Łaski, Lib. ben. I, 209, 234. Leży o 19 w. na płn. od Konina, od szosy ko nińskowłocławskiej w. 1; ma powierzchni 320 mr. , ludności mieszanej polskoniemieckiej 91; grunt szczerkowaty. Niegdyś istniał tu podo bno zamek. J. Chor. Lubon niem. , pow. człuchowski, ob. Lubonie, Luboń, ob. Lubonia. Luboń 1. wś, pow. mozyrski, gm. łachwiań ska, opodal rz. Śmierć, przy drodze wiodącej z Sinkiewicz i Mokros do mka Łachwy, ma osad 35; miejscowość odludna, poleska, grunt piaszczysty nizinny. 2. L. , wś w płd. stro nie pow. bobrujskiego, na zapadłem Polesiu, przy moczarach zajmujących kotlinę rz. Tremli, w okolicy pomiędzy Jósepolem i Iwaniszewiczami, ma osad 22, gruna piaszczyste, miej scowość odludna. A. Jelski. Luboń Mały i Wielki, dwa szczyty w Beski dach skawiańskorabczańskich, w dziale luboń skim. Dział Lubonia zajmuje południowy ob szar tychże Beskidów, między Rabką od płd. , a Lubieniem od płn. Oblewa go od płd. wsch. , wsch. , płn. wsch. Raba, od płn. zach. Krzeczó wka, także Lubienką zwana, od zach. potok Na prawa i Skawa, na płd. linia SkawaZabornia Rabka. Bokiem płd. zach. i płn. zach. wiedzie gościniec nowotarski, od którego w Skomielnej jedno ramię płd. wsch. wiedzie do Rabki, a drugie zachodnie do Jordanowa. Najwyższym szczytem jest Wielki L. 1023 m. , podobny kształtem do Babiej Góry; daje piękny widok na Babią Górę i pasma koło niego położone. Cały lesisty. Na zach. od niego Mały L. 870 m. Na płn. od niego wystrzela w górę stożko wy Strzebel 977 m. , wznoszący się łagodnie od zach. , tylko przy szczycie bardzo stromy. Pokryty cały świerkami, na szczycie skarło waciałe buki. Br. G. Lubonia 1. al. Lubania, wś, folw. i osada młyn. , pow. piotrkowski, gm. Grabica, par. Srocko. W 1827 r. było tu 21 dm. , 173 mk. ; obecnie wś ma 16 dm. , 146 mk. , 308 mr. ; folw Luboml Lubomla Lubomuehle Lubomyśle Lubon Luboń Lubonia