su 168, nieuż. 2. 55, ogółem obszaru hekt. 566; właściciel Wilh. Rodenacker; hodowla koni, bydła i owiec. Parafia i szkoła Tułowo, poczta Krokowo; katol. 29, ew. 126, dm. 15. Odle głość od Wejherowa 2 1 2 mili. L. , oddawna wieś szlachecka, wspominana pierwszy raz w dok. r. 1277. R. 1342 w opisie granic mię dzy L. a Sobienczycami zachodzi także struga Czarna, która na samej tej granicy wypływała i w dalszym swym biegu tworzyła granicę aż do Piaśnicy. Około r. 1400 dziedzice wciąż jeszcze rządzili się starodawnem prawem polskiem, według którego czynsz dawali t. z. kro wy i świni. W drugiej połowie XVII wieku jest tu dziedzicem Piotr Czapski, luters. czy kalwińskiego wyznania. Dawniej istniał ko ściół w L. , prywatnego patronatu; powstał do piero po r. 1340, gdyż wtedy jeszcze L. nale żał do parafii w Krokowie. Podczas reformacyi rychło dostał się w ręce innowierców. Wizy tatorowie biskupa Rozrażewskiego nie odwie dzili go, ponieważ nie było nadziei odzyskania. Dopiero bisk. Madaliński, wydalając stąd pre dykanta, przywrócił go znowu katolikom r. 1685. Budowany był wtedy niewielki ko ściołek w t. z. pruski mur, tytuł miał św. Se bastyana. Oprócz L. należało do parafii Tuło wo. Aparatów i sprzętów potrzebnych do naboż. niemal żadnych nie zastał biskup. Do chody po reformacyi do tyla gdzieś przepadły, że predykant tutejszy posiadał mały tylko ka wałek roli i łąkę Popówkę. Teraz zaś po wydaleniu predykanta dziedzic Piotr Czapski i te resztki sobie przywłaszczył; nawet domu po nim nie chciał użyczyć katolikom. Ludek w Tułowie i L. , opisuje wizytator, że chociaż już zlutrzały, jednak był skłonny do katol. wiary, na mszę św. i na kazania chętnie uczęsz czał. Z nabożeństwem przyjeżdżał do L. na większe święta jeden z oo. reformatów z Wej herowa, którym dziedzic rocznie posyłał do klasztoru jako wynagrodzenie 18 korcy żyta. Później w skutek czasów niespokojnych, a naj bardziej zapewne dla lichego uposażenia, coraz bardziej podupadał lubociński kościółek; r. 1710 leży w gruzach, sama tylko dzwonnica stała na cmentarzu z dwoma dzwonami. Do piero w r. 1755 dziedzic tutejszy Józef Przebendowski pobudował nowy i większy kościół, ale już nie w L. tylko w drugiej swej wiosce pobliskiej Tułowie, gdzie aż dotąd jako para fialny stoi. Ob. Utracone kościoły w dyec. chełmińskiej, str. 216. R. 1789 dziedzic Igna cy Przebendowski, wojew. pomorski, gen. pru ski. 2. L. al. Lubodzin, niem. Luboszin, wś włośc, pow. tucholski, w okolicy lesistej i piaszczystej, przy granicy pow. starogródzkiego. Obszaru mr. 722, bud. 77, dm. 35, katol. 194, ewang. 14, szkoła. Parafia i poczta Śli wice. Kś. F. Lubocki brzeg, wś, i os. karcz. nad rz. Pilica, pow. rawski, gm. i par. Rzeczyca. Wś zwana też BrzegRodkiewicza ma 9 dm. , 94 mk. , 139 mr. ziemi włośc; os. karcz. 1 dm. , 3 mk. , 1 mr. ; należy do dóbr Lubocza ob. . Por. Brzeg. Lubocz, myśliczówka do Bruszyka i leśnictwo do Drutami, pow. lubliniecki, w kluczu kosięcińskim. Lubocz, ob. Lubowec. Lubocza, Lubocz, wś, folw. i os. karcz. w pobliżu Pilicy, pow. rawski, gm. i par. Rze czyca. Leży na drodze z NowegoMiasta do Tomaszowa. Wś ma 32 dm. , 233 mk. , 376 mr. ; folw. 8 dm. , 108 mk. , 826 mr. ; os. 1 dm. , 7 mk. , 26 mr. W 1827 r. 23 dm. , 194 mk. Łaski, Lib. ben. II, 314, zowie tę wś Luboch, Lubocze. Według Tow. Kred. Ziems. dobra Lubocza składają się z folwarków L. i Kawę czyn ob. , attynencyi Nowizna; wsi L. , Ka węczyn i Brzeg ob. . Granicą wschodnią przepływa rzeka Pilica. Rozległość wynosi mr. 1466; folw. L. grunta orne i ogr. mr. 511, łąk mr. 253, pastw. mr. 231, wody mr. 6, la su mr. 9, nieuż. i place mr. 38, razem mr. 1048; bud. mur. 3, z drzewa 22; płodozmian 10polowy; folw. Kawęczyn grunta orne i ogr. mr. 319, łąk mr. U, lasu mr. 80, nieuż. i place mr. 8, razem mr. 418; bud. mur. 1, z drzewa 3, gospodarstwo 4polowe. Młyn wodny amerykański, pokłady torfu, dwie rzeczki przepływają tworząc staw, jezioro i sadzawki. Wś L. osad 27, z grun. mr. 381; wś Kawęczyn os. 9, z grun. mr. 158; wś Brzeg os. 10, z grun. mr. 144. A. Pal. Lubocza, wś w równinach pow. krakow skiego, w klinie utworzonym przez gościńce z Krakowa do Proszowic i z Krakowa do No wego Brzeska w Królestwie polskiem, należy do parafii w Pleszewie, od Krakowa jest odle głą o 15. 1 kil. Liczy 546 mk. rzym. katol. i ma szkołę ludową jednoklasową o dwóch nau czycielach. Obszar wiek. pos. jest własnością pp. norbertanek na Zwierzyńcu, wynosi obsza ru 572 mr. roli; pos. mniej. 635 roli w ogóle; graniczy na zachód z Grębałowem, na południe z Mogiłą i Pleszowem, na północ z Łuczanowicami a na wschód z Wadowem. Mac. Luboczek. Tak dawniej nazywała się wś Głęboczek w pow. uszyckim. Luboczek, rzeczka w pow. żytomirskim, uchodząca na gruntach wsi Rogówki do Irszy z lew. brzegu. Okolice które przepływa, głó wną składową część gruntu mają z gnejsu i czerwonego granitu. A. L. Br. Luboczin dok. , ob. Lubodzież. Luboczki, niem. Lubotzki, pustkowie do Kochanowic i Kochcic, z młynem Wazurowe, pow. lubliniecki Knie. Luboczyn, nędzna osada poleska w pow.

Lubocki brzeg

Lubocki

Lubocz

Lubocza

Luboczek

Luboczin

Luboczki

Luboczyn