przeszła do rodziny hrabiów Lynar i w rodzinie tej do dziś dnia pozostaje. Ludność Lubniowa, już w średnich wiekach była mieszana, w części serbska, w części niemiecka; w XV wieku śród mieszczan obok serbskich nazwisk Kubisz, Gomola, Semisz, Jurka, Noga, Handroszk, Rogacz, Velan; spotykają się czystoniemieckie Siegel, Becker, Bader, Richter, Hase, Möller i t. d. Jeszcze w późniejszych wiekach śród rady miejskiej, a więc śród miejskiego patrycyatu, zdarzają się serbskie nazwiska Hanszik, Jank, Nowka; nawet w bieżącem stuleciu tutejsze bogate pierwszorzędne firmy płóciennicze nosiły serbskie nazwiska np. Belaschk, Jank, Jurk, lubo właściciele ich byli oddawna zniemczeni. Germanizm brał zawsze w mieście i wziął wreszcie górę a nawet okoliczne wsie mu uległy; tak że w r. 1862 z chwilą, gdy pastor Stempel przeszedł do emerytury, ustało w kościele nabożeństwo serbskie. Kościołem parafialnym ewangielickim rządzili niektórzy pastorzy, dobrze znani w historyi łużyckiego piśmiennictwa w XVII wieku Jan Chojnan 1664, autor pierwszej dolnołużyckiej gramatyki, którą w rękopiśmie pozostawił. Od r. 1750 1768 pastorem był Jan Gotlieb Hauptmann, rodem z Wittenbergi, autor pierwszej drukowanej gramatyki dolnołużyckiego języka. Wreszcie wspomniany wyżej Krystyan Fryderyk Stempel pastorem 1823 1864, 1887, czynnym był także jako dolnołużycki pisarz. Następca jego Krickau już tylko po niemiecku odprawiał nabożeństwo. Szkoła miejska istnieje od wieków średnich, pierwszy ślad jej napotyka się w r. 1430; nauczyciel bywał dawniej zarazem pisarzem miejskim. Drukarnia w której wychodzi organ lokalny LübbenauVetschauer Wochenblatt. W XVIII wieku miasto słynęło wyrobem piwa; w bieżącem stuleciu kwitnęło płóciennictwo, podupadłe w ostatnich czasach. Uprawa ogórków i innych ogrodowizn przynosi znaczny dochód mieszkańcom. Ludności w r. 1800 3261; w 1872 r. 3332; w 1875 r. 3570. Stacya drogi żelaznej ZhorjelcBerlin z odnogą do Kamjeńca. Z wieży kościelnej piękny widok na łąki Szpreewaldu. Zamek hrabiów Lynar z parkiem. Historyą miasta wydał Fahlisch Geschichte der Spreewaldstadt Lübbenau; Lubnjow, 1877. A. J. P. Lubno, piękne dobra w pow. nowogródz kim, niegdyś Radziwiłłowskie, a teraz księcia Wittgensteina, mają obszaru 3257 mr. w gle bie wybornej. Al. Jel. Lubno 1. niem. Luben, wś i dobra rycer. , pow. wałecki, na bitym trakcie frydlądzkowałeckim, po nad jeziorem a włośc. wś obszaru zajmuje mr. 2942, bud. 95, dm. 32, kat. 12, ewang. 424. Parafia Wałcz, kościół luterski i szkoła w miejscu, poczta Gostomia. b rycer. dobra i folw. zajmują obszaru roli or nej hekt. 911, łąk 100, pastw. i torfowisk 36, lasu 189, nieuż. 15, wody 70, ogółem obszaru hekt. 1332, bud. 51, dm. 17, katol. 18, ew. 249. W miejscu jest gorzelnia; dziedzic Max von Klitzing. 2. L. , ob. Lubawa. Kś. F. Lubno, wś, pow. frydecki na Szląsku austr. , par. kat. Borowa; rozl. mr. 1398, ludn. 787. Lubnow al. Lybnow, Liebenau, nazywała się dawniej wieś teraźn. Gostyczyn, w pow. tuchol skim położona. R. 1350 Konrad Vullekop, komtur tucholski, nadał jej pierwszy znany przywilej lokacyjny, podług którego znajdo wało się wtedy we wsi wł. 90, sołt. wolnych 9. Porówn. Gostyczyn. Kś. F. Lubnowy 1. al. Lignowy, niem. Liebenau, dok. Loben, dwie miejscowości w sąsiedztwie leżące, pow. suski, opodal jeziorza Dierzgoń i granicy Prus wschodnich; rzeka Liwa bierze tu swój początek. Parafia Iława, dla ewang. Kamieniec, szkoła W. Lubnowy, poczta Stary Kiszpork. a L. Wielkie, niem. Gr. Liebenau, folw. do rycer. dóbr Kamieniec Finkenstein, bud. 28, dm. 10, katol. 1, ew. 173. b L. Ma łe, niem. Kl. Liebenau, także folw. do rycer. dóbr Kamieniec, bud. 11, dm. 5, katol. 6, ew. 105. Jak świadczy między innemi nazwa pol ska, wś L. pierwotnie osadzoną była przez lu dność polską. Skutkiem wojny 13letniej 1453 1466 pustkami leżała około stu lat. R. 1546 nadaje Paweł Separatus spustoszone pole w Loben do obsadzenia Jakubowi Kokosz ce. R. 1550 zachodzą w tej wsi same nazwy niemieckie; widać, że teraz niemieccy osadnicy tu sprowadzeni. R. 1809 zachodzi zaś 9 na zwisk polskich. Ob. dr. Kętrz. , Ludność pol ska w Prusiech, str. 205 i 207. 2. L. , ob. Lignowy. Kś. F. Luboch, ob. Lubocza i Lubochow. Lubocha, wś i folw. , pow. łęczycki, gm. i par. Dalików Łaski, Lib. ben. II, 375; odl. 19 w. od Łęczycy. Wś ma 2 dm. , 24 mk. ; folw. 3 dm. , 44 mk. W 1827 r. było tu 11 dm. , 74 mk. Dobra L. z Dalikowem mają 1230 mr. obszaru. Lubochenek, wś i os. leśna, pow. rawski, gm. i par. Lubochnia ob. . Wś ma 11 dm. , 102 mk. , 198 mr. ziemi włośc; os. leśna 15 dm. , 57 mk. , 317 mr. ziemi rządowej; tu mieści się zarząd leśnictwa rządowego Lubochnia. W 862 r. za staraniem komisarza leśnego Po łujańskiego urządzono tu szkołę dla kształce nia niższej służby leśnej. Istniała rok tylko i wydała 15 uczniów. W 1864 r. zamkniętą została. Br. Ch. Lubochin al. Lubochinia, Lubochnia, trzy miejsc. w pobliżu będące, pow. świecki, nad Czarną wodą. Parafia Drzycim, szkoła Dulsk, poczta i stacya kol. żel. Terespol. a L. , rycer. dobra, obszaru zajmują ornej roli hekt. 306,

Lubno

Lubno

Lubnow

Lubnowy

Luboch

Lubocha

Lubochenek

Lubochin