pośrednictwem licznych potoków. Najznaczniejsze z nich są Brusianka ob. , przepływa płd. zach. krawędź obszaru od płd. wsch. na płn. zach. ; Łówcza, wchodzi z Żukowa, płynie zrazu na zach. a potem na płn. zach. i przyjmuje od lew. brzegu pot. Buszczak ob. , rozlewający się w rozległe błota, które dawniej zajmował staw obszerny; Rożaniecki pot. , płynący z Rudy rożanieckiej od wsch. na zach. , a zasilony w obrębie wsi Lubówką od lewego brzegu; Otwiernica, płynąca od wsch. na zach. , tworząca na małej przestrzeni granicę od L. Starego; Pancza, płynący z Huty rożanieckiej zrazu od płn. wsch. na płd. zach. a potem na zach. Płnc. wsch. część obszaru jest lesista. Leżą tu lasy Jasieniec w nim najwyższy szczyt we wsi 239 m. wys. , Jalinka i lesiste wzgórze Rożaniec 221 m. . Resztę obszaru zajmują pola, moczarzyste łąki i pastwiska. Wznoszą się tu jeszcze w środkowej części obszaru Czernicha do 230 m. , a na płn. zach. od niej Tepili do 224 m. Najniższy punkt we wsi 212 m. leży w stronie płn. zach. W płd. kończynie wsi leży niwa Na Zamościu, wzniesiona do 220 m. , a opadająca ku moczarzystej dolinie Buszczaka do 216 i 215 m. Zabudowania wiejskie są rozrzucone. Tworzą one następujące grupy i przysiołki Dąbrówka Dubriwka, Kaczmaząki, Kutnie, Łuczkowy, Mielniki, Oblas, Ostrówka, Rzecyce, Sigła Syhła, Tępiły Tepili, Werezdie, Zakop i i Żar al. Żyr. Własn. wiek. tutaj i w Lublińcu Starym ma roli ornej 432, łąk i ogr. 375, pastw. 205, lasu 1924 mr. ; własn. mniej. roli orn. 3506, łąk i ogr. 1456, pastw. 521, lasu 1 mr. W r. 1880 było 1554 mk. w gminie, 30 na obsz. dwors. obrz. gr. katol. , z wyjątkiem kilkunastu rzym. katol. . Par. rzym. katol. w Cieszanowie; gr. katol. w miejscu, dek. lubaczowski, dyec. przemyska. Do parafii należy L. Stary. We wsi jest cerkiew, szkoła etat. jednokl. , dwór, browar i gorzelnia. 2. L. Stary, wś w pow. cieszanowskim, 7 kil. na płn. zach. od sądu powiat. i urzędu poczt. w Cieszanowie. Na wsch. leży L. No wy, na płd. Niemstów, na zach. Ułazów, na płn. zach. Królestwo Polskie. Przez wieś płynie Wyrowa, dopływ Tanwi, zrazu przez płd. część obszaru od zach. na wsch. , równolegle z granicą wsi i niedaleko od niej, potem skręca na płn. , tworzy na małej przestrzeni granicę od L. Nowego, a nakoniec przybiera kierunek płn. zach. i wchodzi do Królestwa Polskiego. od praw. brzegu wpada do Wyrowy w obrębie wsi kilka dopływów, jako to Kaflewa ob. , Brusienka, Rożaniec, Otwiernica. od lew. brzegu zasilają ją małe strugi. Dolina Wyrowy moczarzysta. Zabudowania wiejskie leżą na lew. brzegu Wyrowy. Najwyższe wzniesienie obszaru czyni 224 m. na płn. zach. , na granicy Królestwa; najniższy punkt 210 m. leży w stronie płd. , w dolinie Wyrowy i w stronie płn. tejże doliny 209 m. , przy wnijściu Wyrowy do Królestwa. W r. 1880 było 1145 mk. w gminie, 6 na obsz. dwors. obrz. gr. kat. z wyjątkiem kilkunastu rzym. katol. , Par. rzym. katol. w Cieszanowie, gr. katol. w L. Nowym. We wsi jest cerkiew. L. Nowy i Stary należały za czasów polskich do dóbr koronnych, do sstwa lubaczowskiego a województwa bełskiego. Lustracya woje wództwa bełskiego z r. 1765 Rkp. Ossol. 2835, str. 112 i nn. podaje następujące szczegóły W L. Starym jest łan wybraniecki, z którego wybrańcy reproduxerunt przy wilej Aug. III w Warszawie 1744 uczciwym Alexandrowi Maxymowi, Semkowi Maxyma synowi, Stefanowi i Jackowi braci dany, do którego przychylając się przywileju uczciwych Alexandra i t. d. , za zaleceniem innych wy brańców do ćwierci łanu przydając, przy tym że łanie, prawach i wolnościach nienaruszenie zachowujemy i płacenie łanowego podatku co rocznie po złp. sto oznaczamy. Gromada wsi L. reproduxit dekret Zygmunta III między Płaza, ssta lubacz. a gromadami L. Starego i Nowego nastąpiony, powinności tym wsiom opisujący, który z łanu jednego pańszczyzny dni 2 na tydzień robić od wschodu słońca do zachodu, w południe na odpoczynek bydła go dzin 2 wolne mając, naznacza, i aby do więk szej powinności pociągani nie byli zaleca. Pod dani lublinieccy wedle postanowienia tego pilnie i wcześnie mają roboty odprawować. Dla czeladzi gromadzkiej ostrzega, aby onym w robotach dwór ciężkości nie czynił, bicia su rowego nie wszczynał, dla nieposłusznych zaś i niedbałych kary zażyć nie broni. Na podwody jadącym, ile dni zabawią, tyle wytrącać naznacza, stróżę sześciu koleją odprawiać po stanawia, ale i ta za dzień poczytana być ma; czynszu z łanu po gr. 24 płacić, dań miodową od barci w lasach proporcyonalną miodem nie pieniędzmi stanowi, a na robienie tych barci lasów ssta im bronić nie powinien, i aby ści nane nie były ostrzega. Roboty, które za ła ny wybranieckie gromady zastępowały, albo pieniędzmi opłacały, od tego wolnymi czyni. W dawaniu kur, jajec i innych powinności według starego zwyczaju i dawnych inwenta rzów. Dekret ten potwierdził August III r. 1736. I tem tranzakcya pewna Mniszcha, marsz. nadwor. kor. gromadom lublinieckim dana od dawania chmielu i owsa osepowego uwalniająca, a przez Aug. III 1748 r. potwier dzona. Obie wsie nabył wraz z innemi ob. Lubaczów br. Brunicki przy licyt. odbytej d. 26 paźdz. 1818 r. Lu. Dz. Lubliniec, niem. Lublinitz, m. pow. na górnym Szląsku, w równinie, 788 stóp npm. , nad

Lubliniec

Lubliniec