na płd. od nich kolej lwowskoczerniowiecka w tym samym kierunku. Własn. wiek. ma roli or. 122, łąk i ogr. 6, pastw. 23 mr. ; własn. mniej. roli or. 391, łąk i ogr. 91, pastw. 34 mr. W r. 1880 było 601 mk. w gminie, 21 na obsz. dwor. obrz. gr. katol. . Par. gr. kat. w Oleszkowie. We wsi jest cerkiew p. wez. ś. Michała, szkoła niezorganizowana, młyn i folw. Lubkowicze, ob. Koszany. Lubkowo al. Lipkowo Kętrz. , po staropol. Lubichowo, niem. Lübhau, dok. Lyubecou, Liu behow, Lubikow, Lubkowe, włośc. wieś, pow. wejherowski, w lesistej i piaszczystej okolicy, nad jez. Piaśnicą, wielkiem i rybnem, którego właściciel tu mieszka. Obszaru liczy włók 221, gbur. 5, zagr. . 5, katol. 130, dm. 15. Parafia i szkoła w Żarnowcu, poczta Krokowo. Odle głość od Wejherowa 3 1 2 mili. Wieś Lubkowo oddawna należała do klasztoru pp. cystersek następnie benedyktynek w Żarnowcu, daro wana albo raczej zamieniona, jak się zdaje, na inną wś Gowino przez księcia Świętopełka. R. 1235 tenże ks. Świętopełk potwierdza tę wieś pannom, i konwent wypuszczał ją włościanom na czynsz. Przy końcu XVI w. pisze wizyta tor Lubkowianie powinni dać po grz. 8 z bie leniem i dań starą; starosta równo z gburami; karczmarz dani grz. 8 i kur po parze. Ogro dnicy po 1 grz. i starą dań; ogrodnicy, któ rzy bielą, po 2 grz. i starą dań. W XVII w. oprócz sołectwa reszta roli zowie się pustą. R. 1766 płacili czynszu i innych podatków Jakób Gawk, sołtys zł. 36; gburzy Andrzej Gawk, Bened. Kalk, Andrzej Mach, Paweł Orzeł, Piotr Białk po 2 zł. , hiberny porówno z sołty sem po 8 zł. 24 gr. , włókowego po 6 zł. ; ogro dnicy Jan Szur i Adam Borchman czynszu po 2 zł. , hiberny po 1 zł. 22 gr. Dla wołów mieli wspólne pastwisko zw. Kolcie, za które dawali klasztorowi po 2 gęsi. Także wolno im było ryby łowić w jeziorze mrzeszkami. Szarwark odrabiali w żarnowieckim folw. Niedaleko za wsią na wzgórzu lesistem znajdują się dotąd resztki starego zamku lud tutejszy teraz na zywa to miejsce Zamkowisko i powiada, że kiedyś rycerz pobożny mieszkał, który kla sztor pp. cystersek w pobliskim Żarnowcu ufundował. Wszystką cegłę zaniechanego swe go zamku oddał do budowy kościoła klasztor nego. Mówią też, że i ganki podziemne tam się znajdują. Ob. Klasztory żeńskie w dyec. chełmińskiej. Por. Gowino. Kś. F. Lubkowszczyzna, wś w pow. słuckim, przy granicy pow. mińskiego, w gm. howieżniańskiej, nad rzeczułką wpadającą do Kunoski, przy drodze wiodącej z Howiezny do Pohorełego; ma osad 11 w miejscowości bezleśnej. Lubla, wś, pow. jasielski, leży w okolicy pagórkowatej, lesistej, nad pot. Lubią, uchodzącym do Wisłoka, przy gościńcu z Kołaczyc do Frysztaka. Zabudowania stoją po obudwu brzegach rzeki, kościół po prawym a cmentarz po lewym. Ze wsi prowadzi droga do Jasła. Od płn. i płd. zamykają widnokrąg lasy. L. liczy 1645 mk. , z których 47 przebywa stale na obszarze więk. pos. ; są oni prócz 20 izrael. religii rzym. katol. Tutaj znajduje się parafia rzym. katol. , szkoła ludowa i kasa pożyczkowa gminna z kapitałem 597 zł. w. a. Niegdyś należała Lubla do dyec. krakowskiej i była własnością opactwa koprzywnickiego. W aktach parafialnych znajduje się kopia fundacyi kościoła z 3 lipca 1314 r. przez Wiesława Bonara, dziedzica tej wsi; jednakowoż ten dokument jest prawdopodobnie podrobionym, gdyż w spisach kościołów z r. 1326 i 1328 nie ma tego kościoła wymienionego. Długosz Lib. ben. II, 278 wymienia tylko nazwę wsi Lublya. Przeciw prawdziwości przemawia i ta okoliczność, że na nim podpisuje się Wiesław Vislavs Bonar własną ręką, zamiast przyczepienia pieczęci, co nie było ówczesnym zwyczajem. Zdaje się, że kościół teraźniejszy drewniany fundowali opaci pokrzywniccy. W r. 1669 do 1818 połączył kanonicznie biskup przemyski Andrzej Trzebicki parafie w L. i Sieklówce. Par. należy do dyec. przemyskiej, dek. frysztackiego. Pos. większa p. Ludwika Dzianotta ma obszaru 365 roli i 231 mr. lasu; pos. mniej. 1433 roli, 191 łąk i ogr. , 218 past. i 165 mr. lasu. Graniczy na zach. z Sieklówką, na wsch. z Widaczem, na płn. z Glinnikiem średnim, a na płd. z Nieplą i Birówką. Mac. Lubla, pot. , ob. Lublica, Lublau niem. , Lublewo, wś, pow. lęborski, na Pomorza. Lubiau niem. , ob. Lubowla. Lubiewo al. Lebława, niem. Löblau, dok. Lubiewo, Lubielewo, Loblow, wś włośc. kościelna, pow. gdański, w pięknem położeniu, na bitym trakcie gdańskokościerskim, przy granicy kartuskiego powiatu, 380 npm. Obejmuje obszaru mr. 3755, gburów 24, zagrod. 15; katol. 216, ewang. 572, żyd. 11, dysyd. 5; dm. 70. W miejscu jest kościół luterski paraf. , szkoła i poczta; parafia dla katol. Prągowo. Odległość od Gdańska 2 mile. Przy wsi znajdują się groby skrzynkowe, z których urn kilka twarzowych wydobyto; między innemi znaleziono w popielnicach ozdoby złote i kółka bronzowe z paciorkami. L. jest osadą prastarą, oddawna własność miasta Gdańska; pierwszy raz wspominane r. 1349. Podówczas kościół tu już istniał. Patronat gdański rychło go sprowadził na luteranizm. R. 1582 pastor tutejszy Wawrz. Grassmann stanowczo oparł się wizytacyi bisk. Rozrażewskiego, który go chciał odebrać. R. 1683 srogi pożar niemałe poczynił szkody we wsi zgorzało 13 zabudowań gburskich, szkoła i kościół. Następnego r. 1684 zbudowano no Lubkowicze Lubkowicze Lubkowo Lubkowszczyzna Lubla Lublau Lubiau Lubiewo