zach. granicy wsi od Porzecza gródeckiego. Na płd. wsch. od stawu leżą prawie w środku obszaru zabudowania wiejskie, w równinie od 275 do 298 m. wzniesionej, okolonej małemi wzgórzami. Płn. wsch. część obszaru jest lesista. Na płn. leży las Kalinowec wzgórze Melkiu 308 m. , na granicy wsch. punkt jeden 314 m. , na płn. koło folwarku Dobaniowskiego 321 m. , na płd. las Garby. Położenie zdrowe, klimat dobry, z powodu braku gór i znacznej odległości Karpat bardziej jednostajny. Nie ma tu nagłych zmian ciepłoty. Bliższych danych o klimacie nie posiadamy, dotąd bowiem nie robiono tu żadnych spostrzeżeń ani klimatycznych, ani meteorologicznych, które, jako dla miejsca kąpielowego, byłyby bardzo pożądane. Przez wieś idzie gościniec lwowsko samborski. Własn. wiek. tutaj i w L. Małym barona Brunickiego ma roli ornej 702, łąk i ogr. 625, pastw. 79, lasu 2988; własn. mniej. roli ornej 1538, łąk i ogr. 839, pastw. 166, lasu 25 mr. W r. 1880 było 2258 mk. w gminie, 207 na obsz. dwor. 522 obrz. rzym. katol. , reszta gr. katol. . Par. rzym. katol. w Grodku, gr. katol. w miejscu, dek. gródecki, archidyec. lwowska. Bo tej parafii należy L. Mały i Kosowiec. We wsi jest cerkiew pod wezw. św. Mikołaja, kaplica publiczna w zakładzie kąpielowym i prywatna we dworze, szkoła etat. jednokl. , urząd poczt. połączony ze stacyą telegraficzną i sklep korzenny. Główne znaczenie miejscowości polega na istnieniu źródeł siarczanych i zakładu kąpielowego. O tych źródłach siarczanych nie znachodzimy w dawniejszych opisach Polski najmniejszej wzmianki. Nawet sławny ze swego dzieła przyrodniczego Historia naturalis Regni Poloniae, Rzączyński nic o L. nie wiedział. Dopiero po zajęciu Galicyi przez Austryą odkryto siarkę w tem miejscu, a w roku 1778 wyszła krótka rozprawa, napisana przez ówczesnego przedsiębiorcę wydobywania siarki, niejakiego Serza. Niektóre wzmianki geognostyczne o L. i znachodzącem się tu źródle siarczanem znajdujemy w dziele Hacqueta Neueste physikalisch politische Reisen in den Jahren 1794 1795 in den nordlichen Karpathen w t. IV, na str. 24 do 28. Nieco później umieścił Walchner w czasopiśmie niemieckiem Molls Jahrbuch, t. IV, str. 195, rozprawkę pod tyt. ;, Nachricht von der Lubienier Schwefelquelle in Ostgalizien. Urządzeniem i uporządkowaniem pierwszych w tem miejscu łazienek zajął się podobno głównie lekarz lwowski Karol Kroczkiewicz, a wiadomości o ówczesnym ich stanie podał w broszurze Allgemeine Baderegeln für Lubien 1798. Drugą po nim rozprawę ogłosił aptekarz lwowski Kar. Salomon w Rozmaitościach lwowskich z r. 1823 35 p. t. Krótkie wiadomości o wodach siarczanych w Lubieniu. Podaje on tu początek urządzenia łazienek staraniem hr. Jabłonowskich. Salomon dokonał także pierwszego dokładniejszego rozbioru chemicznego wody tutejszej w r. 1822, a rozbiór ten przytacza dr. Ressig w r. 1827 w swem dziełku Dissertatio inauguralis medica sistens brevem expositionem aquarum mineral. Reg. Galicis, na str. 22. W r. 1828 wydał T. Torosiewicz broszurkę p. t. Physikalischchemische Analyse der mineralischen Schwefelquelle zu Lubień. Jest to pierwsza dokładniejsza rozprawa o składzie mineralnym wody siarczanej w L. , oraz jej właściwości leczniczej. Rozbiór tego dziełka znajduje się w czasopiśmie Buchners Repertorium für Pharmacie, t. 28; wyimek z. tej recenzyi umieszczony jest w Rozmaitościach lwowskich z r. 1828 36, a obszerniejsza rozprawa J. Żychlińskiego o dziełku Torosiewicza w czasopiśmie Ossolińskich z r. 1828, zesz. II, str. 122. Kuryer warszawski z r; 1829 309 podaje krótką wiadomość o źródle lubieńskiem, a lwowskie czasopismo niemieckie Mnemosyne z r. 1830 21 zawiera artykuł p. t. Kritik uber die Schwefelquelle zu Lubień. Dr Fr. Simon w dziele Die Heilquellen Europas etc. , Berlin 1836, wspomina na str. 136 także o źródle w Lubieniu i składzie jego według analizy Torosiewicza. W r. 1849 podał Torosiewicz nową wiadomość o rozbiorze wody tutejszej w dziele Źródła mineralne w Galicyi i Bukowinie, str. 133. W r. 1860 umieścił prof. E. Czyrniański z Krakowa w 27 Roczniku Towarzystwa nauk. krakowskiego pracę p. t. Rozbiór chemiczny wód siarczanych Lubieńskiej i Swoszowickiej o lubieńskiej, na str. 75 do 111. W r. 1858 zwiedzał kąpiele tutejsze dr. Dietl, o czem umieścił w Przeglądzie lekarskim 13 i 14 z r. 1863 rozprawę p. t. Wzmianka o wodach siarczanych w Lubieniu. W r. 1866 ogłosił dr. Jan Chądzyński broszurę p. t. O zdroju siarczanym w L. i o jogo zastosowaniu i skuteczności ze względu na jego skład chemiczny. Kilkuletnia praktyka autora w tem miejscu dozwoliła mu zestawić porównawczo zastosowania wody lubieńskiej z innemi. Jest to jedna najdokładniejszych dotąd monografii o L. pod względem fizycznym i leczniczym. W r. 1880 ogłosiła Sprawozdanie o Lubieniu komisya, wybrana z łona sekcyi lwow. towarz. lek. gal. W r. 1882 ogłosił dr. Bronisław Radziszewski, prof. chemii w uniwersytecie lwowskim, broszurkę p. t, Wynik rozbioru chemicznego zdroju Ludwika w Lubieniu, a w r. 1883 dr. Stanisław Jana broszurkę p. t. Zdroje siarczane w L. Zdrojów siarczanych jest tutaj pięć trzy w samym zakładzie lub obok niego, dwa na przyległych łąkach. Źródło Ludwika, try

Lubień