nika kompostu z palonych kości, które sprowadzają z Kieżmarku na Spiżu. Wprowadził to ulepszenie długoletni proboszcz dawniejszy w L. ks. Dziubek. Grunta włościańskie są przeważnie po wzgórzach owsiane. Z powodu braku paszy, mianowicie łąk, opłaca się więk. posiadłości szczególniej uprawa koniczu na paszę zieloną, która ma wielki popyt u włościan; obecnie także za staraniem teraźniejszego proboszcza ks. W. Solaka wpuścił prof. dr. Nowicki znaczną ilość zarybku łososi a dla ochronienia go wydzierżawił ks. proboszcz rybołóstwo na przestrzeni czteromilowej tej rzeki. Z gadów pojawia się tutaj salamandra. W L. znajduje się parafia rzym. katol. , szkoła ludowa, urząd poczt. , 3 domy zajezdne, w porównaniu z karczmami naszemi bardzo porządne, dla przejeżdżających do Zakopanego lub Szczawnicy, którym w L. nocleg wypada, wreszcie 2 młyny i 2 tartaki wodne na Rabie i Krzeczówce i stacya meteorologiczna na plebanii; co roku odbywają się w tej wsi 2 jarmarki. Ludność wynosi 1971 mk. , prócz 3ch rodzin żydowskich, rzym. katol. Ludność jest polska, należąca do rodu góralskiego kliszczaków, sprytna ale do uprawy roli leniwa. Głównem źródłem zarobku jest dla mieszkańców zatrudnienie w obszernych i postępowo pielęgnowanych lasach i zwożenie deszczek do Krakowa. Charakterystycznym zwyczajem ludu jest używanie imionisk od dawna wygasłych rodzin, posiadających role teraźniejszych właścicieli. Kościół jest drewniany z wieżą i zegarem, erygowany w r. 1363, przy którym przechowują się metryki od r. 1669. Obok kościoła, opasanego murem, znajduje się mały cmętarz. Z powodu braku głębokiego pokładu ziemi, gdyż wszędzie pod dwu lub trzystopową warstwą ziemi jest lita skała, istnieje tutaj zwyczaj składania w jednym grobie kilku ciał i w tym celu przykrywają trumnę tylko prowizorycznie tarcicami i ziemią, dopókąd się grób nie wypełni zupełnie. Parafia należy do dyec. tarnowskiej, dek. myślenickiego. Są do niej przyłączone wsie Tęczyn, Krzczonów i Krzeczów. Cała ludność składa się z 5078 rzym. katol. i 28 izrael. Podług odpisu wyjętego z aktów grodzkich krakowskich, przechowanego w aktach plebańskich, założył Lubień król Kaźmierz W. w lasach zupełnie nieużytecznych w r. 1363. Później należała ta wś do ststwa lanckorońskiego; obecnie jest pos. więk. attynencyą klucza myślenickiego ks. Jerzowej Lubomirskiej, ordynatowej przeworskiej. Pos. wiek. ma obszaru 103 roli, 6 łąk, 25 pastw. i 112 mr. lasu; pos. mniej. 2406 roli, 124 łąk i ogrodów, 526 pastw. właściwie nieużytków i 1232 mr. lasu. Zabudowania gospodarcze pos. wiek. są po większej części murowane, kryte dachem gontowym; chaty włościańskie są drewniane, pokryte dachami z deseczek, albowiem słoma jest drogą i cenną paszą. Z L. prowadzi przez Rabę droga powiatowa do Mszany dol nej. Po nad wsią wznoszą się po praw. brzegu Raby Kiczora 726 m. , po lew. brzegu Raby a praw. Krzeczówki, od strony południowej Strzebel 977 m. , od północnego zachodu Cyr hla 630 m. bezwzględnej wysokości. Wszyst kie góry pokrywa las świerkowy, a tylko małą część Kiczory młody las modrzewiowy. W kamieniołomach licznych znajduje się pia skowiec drobnoziarnisty, przydatny do budo wy. Używają go do robienia tam dla zabez pieczenia gościńca. Dla zabezpieczenia ról nad brzeżnych zazwyczaj lud nic nie robi, albo robi płotki, w które wsypuje drobniejsze ka mienie, lub, co najczęściej, zrzuca z brzegu do wody świerk, na którego koronę zwala ciężkie kamienie, zostawiając wykończenie tamy wez braniu wody. Co roku znaczna część roli za mienia się w kamieniec. Na Strzeblu wskazują pieczary, w których, według podania, mieli prze bywać opryszkowie i chować skarby; w rze czywistości są to przepaście podziemne, utwo rzone przez wymycie ziemi znajdującej się między ukośnemi pokładami kamienia. Wszę dzie są źródła dobrej i zimnej wody. Lubień graniczy na płn. z Pcimem, na południowy wsch. z Krzeczowem, na płd. z Tęczynem, a południowy zach. z Kasinką. Mac. Lubień 1. Mały al. Lubieńko, Lubińko, wś, pow. gródecki, o 12 kil. na płd. wsch. od sądu powiat. w Gródku, tuż na płd. od urzędu poczt. w Lubieniu Wielkim. Na płn. i zach. leży Lubień Wielki, na płd. zach. Porzecze zadwórne w pow. rudeckim i Koso wiec, na płd. Burcze w pow. rudeckim, na płd. wsch. Serdyca, na wsch. Mostki obie w pow. lwowskim. W płn. zach. stronie obszaru leżą zabudowania wiejskie, pola i łąki najwyższe wzniesienie 310 m. ; w stronie płd. las Płoska, a w stronie płn. las Garby. W r. 1880 było 606 mk. w gminie, 5 na obsz. dwor. 30 obrz. rzym. katol. , reszta gr. katol. . Par. rzym. katol. w Gródku, gr. katol. w Lubieniu Wielkim. We wsi jest cerkiew pod wezw. św. Trójcy. 2. L. Wielki po rusku Liubiń, wś, pow. grodecki, o 7 kil. na płd. wsch. od sądu powiat. w Gródku, 20 kil. na płd. zach. od Lwowa, 8 kil. na płn. zach. od stacyi kolei arcyks. Albrechta w Szczercu. Na płn. leżą Stawczany, Kiernica i Małkowice, na zach. Czerlany i Porzecze gródeckie w pow. rudeckim, na płd. Porzecze zadwórne w pow. rudeckim i L, Mały, na wsch. Polanka w pow. lwowskim. Na płn. zach. leży na granicy Małkowic, Czerlan i Porzecza gródeckiego, staw lubieński, utworzony przez Wereszycę, zwężający się od płn. ku płd. Wypłynąwszy ze stawu płynie Wereszyca na płd. wzdłuż

Lubień