Lubiaź, wś i folw. , pow. piński, 2 okr. polic, gm. lubieszowska, mk. 188, osad 44. Cerkiew paraf. Była tu st. poczt. W latopisach L. nazwane Ilbiaź Narbutt pisze Lubiaź nad jeziorem t. n. , przez które przepływa rz. Prypeć, przy trakcie pińskorowieńskim, o 9 mil od Pińska. Było ono z miasteczkiem Ratnem dziedzictwem jednego z książąt Olgierdowićzów; należało dawniej do DolskichWiszniowieckich, potem do Czarneckich, obecnie do Korsaka. Dobra L. mają obszaru przeszło 6, 800 mr. w glebie piaszczystej, w miejscowości nizinnej; łąk niezmierna obfitość i rybołówstwo znaczne. Generał Żyliński osuszający polesie, miał znaleźć w roku 1887 w okolich Lubiazia bursztyn kopalny. Por. Dolsk. Lubiaź, mylnie Lbiaź, Ilbiaż, wielkie je zioro w pow. pińskim, a właściwie zbiornik wód Prypeci, która stąd się rozlewa kilku ko rytami i rozgałęzia po dolnej Pińszczyźnie. I Jezioro to oprócz Prypeci pryjmuje w siebie j rzeczkę Korostynkę, jest bardzo rybne, bagni ste, ma obszaru przeszło 400 mr. 3 w. kw. według Strelbickiego; należy do dominium Lubiaź. Aleksander Jelski. Lubiąż, niem. Leubus, r. 1175 Lubens, mko nad Odrą, pow. wołowski na Śląsku, ma około 1600 mk. , prowincyonalny szpital obłąkanych i stadninę koni. O ćwierć mili od L. znajduje się klasztor niegdyś cystersów. Wedle podania, miał go założyć w r. 1053 Kazimierz I zwany Mnichem, i oddał benedyktynom z Kluniaku. W roku 1175 Bolesław Wysoki, książę wrocławski, uposażywszy bogato, osadził w nim cystersów, sprowadzonych z Pforta w Saksonii. W r. 1432 husyci kościół i klasztor spalili, ale wkrótce wspanialej odbudowane zostały. Klasztor ten posiadał 99 wsi, jako własność dziedziczną. Gmach klasztorny, odbudowany w latach 1684 1720, przedstawia wspaniały czworokąt, a sala zwana książęcą i kościół, godniejsze uwagi ze względu na harmonią wymiarów, niż na wartość rzeźb i fresków. W kościele mieszczą się liczne nagrobki spoczywających tu książąt, prałatów i znakomitych osób, tak iż Leubus zwano Mausoleum Silesiorum principum et nobilium. Po zniesieniu klasztoru w r. 1810, znajdował się tu zarząd dóbr rządowych, w r. 1817 umieszczono tu zakład prowincyonalny stadniny, w r. 1830 oddano zabudowania na prowincyonalny instytut obłąkanych. Wieś L. , leżąca przy zabudowaniach dawniej klasztornych, tudzież miasteczko L. , posiadają urodzajne winnice. Lubica, ob. Lubycza. Lubica, ob. Lipka. Lubica, mała rzeczka bagnista w pow. bobrujskim, ma początek w moczarach za wsią Padzinem, płynie w kierunku wschodniopołud. prawie milę, i w pobliżu wsi Stepy wpada do rzeki Oły. Al Jel Lubica, niem. Leibitzer Bach, także Lubicką Wodę zwany potok, wypływa w Beskidach spiskich, na Węgrzech, ze źródeł leśnych, w la sach miasta Lipicy, zwłaszcza w dolinie, , Winkels Hübel zwanej; płynie zrazu na północny zachód górską dolinką, a przyjąwszy z praw. brzegu potok Kottenhau, wpływa w obszer niejszą dolinę, zwracając się na południowy zachód. Przepływa zakład kąpieli siarczanych, leżących na obszarze miasta Lipicy, a zasiliwszy się od lew. brzegu wodami potoku Ruszkinowieckiego, płynie na zachód; przepły wa miasto Lipicę, poniżej którego skręciwszy się na północny zachód, opływa wschodni bok miasta Kieżmarku i tuż pod nim wpada do Po pradu z praw. brzegu. Znaczna ta rzeka gór ska, której długość biegu wynosi 20 kil. , przy biera liczne potoki górskie, między niemi z praw. brzegu Kottenhau i Katzwinkel, z lew. brzegu zaś Redchenhagen, Małą Lubicę, Ruszkinowiecki potok i Twarożnę. W zakładzie ką pieli siarczanych porusza tracz, a na obszarze miasta Lipicy 5 młynów. Dolina tej rzeki jest malownicza. Od wschodu otaczają ją szczyty lesiste Beskidów spiskich, dochodzące 1000 m. wysokości, a po stronie zachodniej szczyty do chodzące 800 m. npm. Spad wód podają na stępujące liczby około 930 m. źródła; 730 m. ujście p. Redchenhagen; 663 m. ujście Ruszkinowieckiego pot. ; 618 m. ujście do Popradu. Br. G. Lubice, wś, pow. nowomiński, gm. i par. Kołbiel. W 1827 r. 29 dm. , 186 mk. Lubichow dok. , ob. Lubkowo. Lubichowa, niwa w płn. stronie Kobylnicy ruskiej, pow. cieszanowski. Lubichowo, jezioro wielkości 6 mr. w pow. mozyrskim, o w. 4 na płn. od Turowa, w mo czarach za Prypecią położone; łączy się przez strugi wodne z całą grupą pobliskich jeziór, bardzo rybnych i przez rybaków nawiedza nych. Allel Lubichowo, wś, pow. kościański, 37 dm. , 270 mk. , 2 ewang. , 268 katol. , 81 analf. Poczta i tel. w Wielichowie o 6 kil. , st. kol. żel. w Grodzisku o 10 kil. M. St. Lubichowo, niem. Lubichow, kościelna włościańska wś, pow. starogródzki, przy małem jeziorze, nad Czarną wodą, w pobliżu tucholskich borów, w okolicy piaszczystej. Obszaru liczy mr. 3904, gbur. 36, zagr. 62, katol. 742, ewang. 249, żyd. 16, dm. 120. Parafia, szkoła i poczta w miejscu. Odległość od Starogrodu 2 mili. L. należało za czasów polskich do ststwa borzechowskiego. R. 17. . Kazim. Zawadzki, asesor człuchowski, ststa borzechowski, najwięcej się przyczynił do wzniesienia nowego kościoła w L, Kościół tutejszy, tytułu i.

Lubiaż

Lubiaź

Lubiąż

Lubica

Lubice

Lubichow