punkt tego pasma sięga 1030 m. npm. Od płd. u źródeł Bohonisory i Sipitula wznoszą się Magóra Wielka 1220 m. i Mała 1102 m. . Lube, jez. , por. Drawa. Lubeca, Lubeka, ob. Lubcz. Lubechorz dok. , ob. Lubchorz. Lubecka Wola, wś, pow. jędrzejowski, gm. i par. Nawarzyce. Por. Lubcza. Lubecka Wola, wś, pow. pilzeński, nad górnym biegiem potoku uchodzącego pod Dęborzynem z lew. brzegu do Jodłówki, leży na południowym stoku lesistej góry Kokosz, 441 m. npm. , w par. rzym. katol. w Lubczy. Ta wś należy do par. w Lubczy ob. i ma 604 mk. rzym. katol. , z których 96 przebywa stale na obszarze wiek. pos. p. Leona Derezińskiego, wynoszącym morgów 451 roli, 41 łąk i ogr. , 41 pastw. i 191 mr. lasu; pos. mniej. ma 321 roli, 35 łąk i ogr. , 44 past. i 13 mr. lasu; graniczy na wsch. z Lubczą, na zach. z Zalasową, na płn. ze Zwiernikiem a na płd. z Joninami. Lubecki potok, znaczny strumień, wypły wa w obrębie Woli lubeckiej, w pow. pilzeńskim, u południowych stóp góry Kokocz 441 m. ; płynie przez Wolę Lubecką na płd. wsch. , następnie przez Lubczę na wsch. , w Dzwono wej zwraca się na płn. , a od Zagórza na wsch. i pod Dęborzynem łączy się z lew. brzegu z Jo dłówką, która niezadługo uchodzi do Wisłoki. Długość biegu czyni 12 kil. Zabiera liczne strugi bezimienne. Br. G. Lubecko, niem. Lubetzko, wś i dobra, pow. lubliniecki, par. L. , o pół mili od Lublińca, przy drodze do Oleszna; 151 bud. , 65 dm. , 454 mk. Dobra mają z folw. Lipie około 1000 mr. ziemi; wś 63 osad, 2021 mr. rozl. , kościół ka tolicki z XIII w. , szkołę z XVIII. Par. L. dek. lublinieckiego miała 1869 r. 4158 katol. , 93 ewang. , 47 izr. F. S. Lubecors dok. , ob. Lubikorz. Lubecz, ob Lubiecz, Lubecz, mko, pow. horodnicki gub. czernihowskiej, nad Dnieprem i Użykiem. Istniał już 882 X. , spustoszony za napadu Tatarów, od 1503 dostał się Rossyi, należał podobno czas jakiś do Mazepy. Ma 459 dm. , 2091 mk. , 7 cerkwi, przystań rzeczną, 4 jarmarki. Mka L. i Łojów, niedaleko. od siebie po obu stronach Dniepru rozłożone, Lubecz z lewej, Łojów zaś z prawej jego strony, stanowiły ststwo, o którem pierwsze ślady w archiwum Prozorów znajdujemy w r. 1580, mianowicie w inwentarzu przez Jana Charlęskiego komornika J. K. Mści sporządzonym przy podaniu takowej królewszczyzny w dożywotnie władanie ks. Andrzejowi Wiszniowieckiemu, wojew. wołyńskiemu. To ststwo lubeckie z Łojowem i wszystkiemi attynencyami należało na on czas do wojew. kijowskiego, do prowincyi koronnej, lecz gdy później od prowincyi litewskiej oderwane zostały dla Rossyi przez prywatną komisyą koronną bez zgody stanów dobra Trubeck zwane, to stany rzpltej na sejmie r. 1648 ststwo lubeckie i łojowskie w wynagrodzenie za Trubeck przyłączyły do prowincyi litewskiej, do województwa smoleńskiego, do powiatu starodubowskiego, i odtąd do czasu Jana Kazimierza ststwa te dzierżone były przez ks. Radziwiłłów i Tyszkiewiczów. Za Jana Kazimierza województwa połockię, witebskie, mścisławskie, smoleńskie i powiaty orszański, starodubowski, rzeczycki i mozyrski przez kozaków zaporoskich zawojowane zostały, lecz wojsko w. ks. litew. starego zaciągu, 2025 koni liczące, pełniąc wiernie usługi swoje dla rzplitej, dopóty z nieprzyjaciółmi się ścierało, aż część kraju, w którym Łojów i L. leżą, z rąk ich wydarło. Nagradzając te jego zasługi Jan Kazimierz przywilejem w 1660 r. 5 września wydanym, ststwa lubeckie i łojowskie, po śmierci Krzysztofa Tyszkiewicza do szafunku królewskiego przypadłe, oddał w dożywotnie władanie wojsku litewskiemu starego zaciągu; stany zaś rzpltej, na sejmie r. 1661 zgromadzone, ów dożywotni dokument królewski na dziedziczny zamieniły, przywilejem tegoż roku w lipcu wydanym. Nie mogło wojsko owo przystąpić do podziału nadanych mu starostw z powodu nieustających wojen, aż dopiero po andruszowskim traktacie, w r. 1667 przypadłym, mocą którego L. do Rossyi odpadł, naznaczoną została, na prośbę wojska starego zaciągu, przez Michała Korybuta w r, 1670 osobnym przywilejem komisya dla podziału ststwa łojówskiego pomiędzy panów towarzyszy wojska litewskiego starego zaciągu. Komisya takowa, w której uczestniczył Hilary Połubiński marszałek w. ks. litew. , zgromadziła się w Wilnie pod prezydencyą hetmana Paca; podział ów dokonany został na zasadzie ilości koni w poczcie każdego z panów towarzyszy liczących się; nie przyszedł on jednak do wykonania, aż dopiero po wstąpieniu na tron Jana III w r. 1676, gdy stany rzplitej, na sejmie krakowskim zgromadzone, nową naznaczyły komisyą, która pod prezydencyą Hilarego Połubińskiego zjechawszy na miejsce, działu na chorągwie i konie dokonała i we władanie udarowanych oddała. Ci zaś, nie chcąc używać po większej części małych cząstek ziemi na siebie przypadłych, sprzedali takowe Hilaremu Połubińskiemu, marszałkowi w. ks. litew. , każden zosóbna, własnoręcznym dokumentem swoim, jakowe sprzedaże ogólnem prawem, 1677 r. 22 i 28 grudnia w metrykach litewskich przyznanem, zatwierdzone zostały. Suma zapłacona przez Połubińskiego za ststwo łojowskie wyniosła ogólnie złt. 60000. Po śmierci Krzysztofa Połubińskiego syna Hilarego, który bezdzietnie umarł, przypadły dobra łojowskie jak widać Lube Lubeca Lubechorz Lubecka Wola Lubeck Lubecko Lubecors Lubecz