Oprócz powyższego grobowca, w filarach kościelnych wmurowane są cztery tablice marmurowe, poświęcone pamięci Hyacentcgo i Lucyi z Cholewickich Nestorowiczów z roku 1826, Antoniego Jaruzalskiego b. kapitana b. wojsk polskich, zmarłego w r. 1847; Feliksy z Dziewczopolskich Kleszczyńskiej zmarłej w r. 1857 i Maryi Dębickiej zmarłej w roku 1876; a nadto bardzo piękny grobowiec z marmuru kararyjskiego białego, poświęcony papamięci Jozefa Kossobudzkiego i Teodozyi Kossobudzkiej, dzieło Syrewicza. Tuż obok kościoła, po prawej stronie cmentarza kościelnego, stoi okazała murowana dzwonnica, a na niej zawieszone są trzy dzwony, z których największy waży podobno funtów 3450. Wreszcie kościół cały, dzwonnica i cmentarz kościelny, opasane są murowanym parkanem, front którego ozdobiony jest gzemsami i sztachetami w murze osadzonemi. Istniejący w m. L. drugi kościół pokapucyński, obecnie od r. 1865 filialny, wybudowany został wraz z klasztorem ks. kapucynów w r. 1741 kosztem Mikołaja Krzynieckiego. Postacią zewnętrzną i urządzeniem wewnętrznem przypomina wszystkie kościoły kapucyńskie w kraju. W ołtarzach zawiera dobre obrazy, prawdopodobnie pędzla Smuglewicza. Zabudowania klasztorne, z pozostawieniem części takowych dla wikaryusza przy kościele, przeznaczone zostały od r. 1869 na pomieszczenie w nich zarządu powiatowego; obszerny zaś ogród klasztorny rozdzielony został na cztery części, z których jedne oddano do użytku wikarego przy kościele, drugą dla szkoły elementarnej miejscowej, trzecią przeznaczono dla zarządu powiatowego; ostatnią zaś i największą, gdyż 1877 sażeni kwadratowych zawierającą, zarezerwowano pod budowę szpitala powiatowego. Dobra lubartowskiej powstałe z dawnych wsi Szczekarków i Łucka, w r. 1466, według aktu granicznego z owej epoki, którego oryginał na pergaminie spisany zniknął w ostatnich czasach z akt miejscowych, stanowiły dziedzictwo Grotha na Ostrowie i w r. 1703 składały się z miast Lubartowa i Firleja, wsi i folw. Szczekarków, wsi Lisów, wsi Brzeziny, wsi Pipisówka, wsi i folw. Serock, wsi i folw. Leszkowice, wsi i folw. Brzeźnica, wsi Zabiele, wsi i folw. Niedźwiada, wsi i folw. Tarła, wsi i folw. Pałecznica, wsi i folw. Górka, wsi i folw. Łucka, wsi Baranówka, wsi Trzcińca. W r. 1747 występują dobra w składzie powiększonym o wś i folw. Kijany bliższe i dalsze, wś Stoczek, wś Wólkę Kijańską, wś i folw. Jakóbowice, wsie Długie, Swidniczek, Wólkę świdnicką i wś i folw. Zadębie. W inwentarzu z r. 1788 wykazano znowu dodatkowo wś i folw. Rudno, wś Krupy, wś Kunów, mczko Rawę, wś i folw. Giżyce. Prawie w takim składzie dobra istniały do r. 1850, ubyły bowiem tylko Jakóbowice z 4ma okolicznemi i około r. 1855 Kijany z przyległościami. Od r. 1860 zaczęła się parcelacya, prowadzona przez plenipotentów hr. Mycielskiego, który połowę prawie folwarków sprzedał i znaczne przestrzenie lasów rozkolonizował. Obecnie wszystko już prawie zostało w różne ręce sprzedane przez Bank polski. Powiat lubartowski, utworzony w 1869 r. z północnowschodniej części dawnego powiatu lubelskiego, graniczy na północ z powiatem radzyńskim gub. siedleckiej, na wschód z powiatami radzyńskim, włodawskim i chełmskim, na południe z powiatami chełmskim i lubelskim, na zachód zaś z nowoaleksandryjskim puławskim. Powierzchnia powiatu wynosi 23 mil kwadr. , albo inaczej 234734 mr. , albo 120294 dziesięcin, z której to przestrzeni 50536 dz. ziemi ornej, 13102 dz. pastwisk, 11661 dz. łąk, 2891 dz. pod budynkami, 32395 dz. lasu, pod nieużytkami 3540 dz. , pod zaroślami 3301 dz. , pod drogami, błotami i rzekami 2868 dz. Gleba przeważnie piaszczysta i sapowata, tylko w południowowschodniej części powiatu, od strony powiatu chełmskiego, gliniasta i urodzajna. Bardzo widoczny tu jest wpływ wzrostu mieszkańców w śladach szybkiego znikania wód, których, jak widać z resztek dawnych urządzeń stawowych i dokumentów piśmiennych, było nieskończenie więcej. Gospodarstwo po większej części trzypolowe, a u włościan nawet i dwupolowe. Pszenicy uprawia się stosunkowo mało. W r. 1883 zasiano czetwerti pszenicy ozimej 3981, żyta 21240, pszenicy jarej 90, owsa 10448, jęczmienia 5732, gryrki 7268, innego zboza 2203, kartofli 31273. Zebrano zaś w tymże roku czetwerti pszenicy ozimej 19475, żyta 111959, pszenicy jarej 493, owsa 65683, jęczmienia 25811, gryki 34904, innego zboża 11547 i kartofli 190393. Siana zebrano 1387533 pudów. W r. 1883 podano do ubezpieczenia bydła 29358 sztuk oprócz 3327 sztuk cieląt, które są wolne od opłaty, a z tej liczby w dwu miastach 719, u właścicieli większych 5609, resztę zaś 23030 sztuk u włościan. Wołów było w tej liczbie 1919, krów 21864 i jałowizny 5575 sztuk. Koni 10899 sztuk, a mianowicie w miastach 212 a reszta po wsiach. W tej liczbie pomieszczone są konie znanej stajni p. Grabowskiego w Syrnikach, krwi czystoangielskiej, a mianowicie 5 ogierów, 7 koni wyścigowych, 9 matek i 24 źrebaków po lat 2 i mniej. Ludność przeważnie zajmuje się rolnictwem. Z rzemiosł najbardziej kwitnie mularstwo i bednarstwo w L. 250 mularzy i 10 bednarzy. Ludność wiejska wyrabia gdzieniegdzie płótno i sukno na własne potrzeby, a nawet pewną ilość na handel. W powiecie istnieje 59 fabryk i zakładów przemysłowych, zatrudniających razem

Lubartów