Lubanojce al. Libanojce, niem. Laubsdorf, wś serbska na dolnych Łużycach, w pow. chociebuskim. W r. 1880 mk. 348. A. J. P. Lubanów, folw. i os. nad strum. Usiącą, pow. kaliski, gm. i par. Błaszki, odl. od Kalisza w. 29; folw. dm. 5, mk. 95; os. dm. 1, mk. 18. Rozległość folw. wynosi mr. 391 grunta orne i ogrody mr. 369, łąk mr. 2, nieużytki i place mr. 20, bud. mur. 3, z drzewa 3, płodozmian 12polowy. Folw. ten w r. 1874 oddzielony od dóbr Błaszki. Lubański potok 1. pot. górski, wytryska z płn. stoków lesistych pasma górskiego Gor ców ob. , w dziale lubańskim, w obrębie gm. Ochotnicy, w pow. nowotarskim; płynie w kie runku płn. , zrazu przez las, potem przez łąki, i we wsi Ochotnicy uchodzi z praw. brzegu do Ochotnicy. Długość biegu 3 kil. 2. L. p. , ob. Wąski potok. Br. G. Lubańskie al. Dywińskie ob. , Dziwińskie, jez, w pow. kobryńskim, do 9 w. obwodu; łączy się z Muchawcem, za pomocą kanału kozackiego. Lubańszczyzna, nazwa grupy chat w obrębie gm. Dworów, w pow. bialskim, przy gościńcu wiodącym z Oświęcimia do Zatora. Lubar, mko, pow. nowogradwołyński, nad rz. Słuczą, w najżyźniejszej okolicy Wołynia, ma mk. 6902, dusz włośc. 1657, do których należy ziemi 2343 dzies. Założone między 1340 i 1382 r. przez ks. Lubarta Gedyminowicza i dla tego długi czas Lubartowem się nazywałoKochowski o niem powiada Lubarum seu Lubartovia, primo conditori nomen debet a Lubarto conditum. Następnie L. wcielony został do dóbr koronnych, w nagrodę zasług nadany ks. Lubomirskim; od nich przeszedł do Walewskich, a obecnie należy do hr. z Karwickich Wodzickiej. Dziś jeszcze L. nosi cechy dawnej świetnej przeszłości. Pobazy liańskie mury klasztorne i kościelne, w których mieściły się do r. 1833 tak sławne niegdyś szkoły, drugie na Wołyniu po pijarach międzyrzeckich, dziś na klasztor prawosławny przerobiono. Pozostała tylko tradycya i wsponmienie w kronikach, bo obecnie i śladu nawet nie ma owego warownego zamku przez ks. Lubarta w XIV w. założonego, który jednakże musiał być należycie warowny, gdy zdołał przetrwać wojny kozackie XVII w. i napad w 1651 r. ; co się z nim dalej stało, niewiadomo. Największą zaś ozdobą i dziś L. stanowi kościół parafialny, dawniej księży dominikanów, w stylu romańskim, fundowany przez ks. Stanisława Lubomirskiego w 1630 r. i zniszczony podczas wojen kozackich. Przez ks. Franciszka Lubomirskiego w XVIII w. odmurowany, a przez bisk. kijowskiego i czernihowskiego Załuskiego w 1765 r. p. wez. ś. Michała i Jana Nepomucena konsekrowany. W kościele jest obraz Chrystusa, cudami słynący, sprowa dzony do L. z Hryniowiec pow. zasławskiego w 1754 r. przez bisk. Kajetana Sołtyka. Wi dać, że przy tym kościele lub klasztorze była niegdyś większa galerya obrazów, bo i dziś bardzo wiele malowideł widzieć tam można; dużo jest portretów różnych biskupów chełm skich, płockich, łuckich, nawet poznańskich, krakowskich, lwowskich i litewskich, 5 por tretów papieży, dużo obrazów z Pisma św. i symbolicznych; zwraca na siebie uwagę siedem obrazów męczeństwa dokonywanego przez Ta tarów. ślady świetnej widać biblioteki świad czą korzystnie o życiu umysłowem oo. domini kanów. Niemało upiększa L. pałacyk dziedzi ców w stylu włoskim, przy rzece na dosyć znacznej wyniosłości postawiony, i dom nie gdyś hr. Ponińskiej, jeden z pokaźniej szych w miasteczku. Dziś L. oprócz fabryki organów i pozytywek Łuczyckiego, powozów Jakubo wicza, ładnego młyna na Słuczy, browaru, ża dnych fabryk nie posiada; lecz są tradycye, iż kiedyś tu była sukiennia, fabryka kapeluszy, winiarnia, księgarnia, która do 1855 r. prze trwała, drukarnia przy kościele, kąpiele pry sznicowe i sławna woda ze źródła od księży bazylianów, która pod względem leczniczym zastępowała Wołyniowi modne dzisiejsze, , bady i do L. w czasie kąpielowym ściągała nie mały zastęp gości. Do majątku tego należy ziemi dworskiej 6243 dzies. , z której hr. Wodzickich 5675 dzies. , innych drobnych właści cieli 568 dzies. W L. jest zarząd policyjny, gminny, poczta, doktor i apteka. Także mieszka tu sędzia mirowy i mirowy pośrednik. Parafia katol. L. dek. żytomirskiego dusz 2172. Filia w Wolicy Wielkiej dawniej i w Nowej Czar toryi; kaplice w Pedyńkach, Motowidłówce, Wyszczykusach dawniej jeszcze w Wygnance i Sewerynach. R. 1870 L. miał 4922 mk. , w tem 54 proc. izr. , 893 dm. , 8 cerkwi, mona styr, kościół, synagogę, 6 dm. modlitwy, 3 gar barnie, gorzelnię, 116 sklepów, 90 rzemieślni ków, 3 jarmarki. Czyt. o L. art. Komaszki w Woł. Gub. Wied. z r. 1862. L. R. Lubar, wś włośc, pow. lidzki, 2 okr. adm. , o 26 w. od Lidy, 19 dm. , 231 mk. 1866. Lubarce al. Lubowce, wś nad Ałtą, pow. pereasławski, gub. połtawskiej, 219 dm. , 2545mk. Lubarka, futor, pow. lityński, ziemi włośc. 48 dzies. , ziemi dwor. 141; należy do Kamińskiego. Lubarka, wś, pow. owrucki, nad prawym dopływem Użu. Lubarowszczyzna, nazwa lasu w Komorówce, w pow. brodzkim. Jest to płn. część tak zwanego Wielkiego Gaju, wznosząca się 219 m. wstronie płn. a 227 w stronie płd. Łubarska Huta, wś, pow. zwiahelski, z hutą szklaną, do Lubaru należy. Lubanojce Lubanojce Lubanów Lubańskie Lubańszczyzna Lubar Lubarce Lubarka Lubarowszczyzna