formacyi, podczas hajdamackiego napadu ostrożności i zgromadzenia ludzi dla obrony nie miał Arch. JZR. , część III, tom III, str. 142. Lińce, z położenia swego, okolonego lasami, nadbohską puszczą nazwanemi i po pod Kitajgród, Daszów, Sitkówce, Żorniszcze ciągnącemi się szeroko a nastręczającemi liczne dla hajdamaków schronienia, często na ich napady były narażone. Wprawdzie wojska tak zwanej partyi ukraińskiej uwijały się wciąż za nimi i wyśledzały ich kryjówki. Oto np. czytamy ordynans, datowany 1750 r. d. 4 augusta, w obozie pod Sokołówką regimentarza Antoniego z Ossy Ożgi, w którym tenże towarzyszowi znaku pancernego referendarzowi kor. , rotmistrzowi chorągwi białej, Wróblewskiemu, poleca, aby, za odebraniem onego, szedł ku Lińcom, Lipowcowi, Niemirowu aż do Winnicy i znosił, gdzie napotka, hajdamaków, pędząc gromady z faszynami, biorąc zewsząd po drodze herodowych kozaków w Zb. K. Swidzińskiego. Ale w końcu i hajdamaków doba przeszła i kraj zagospodarowywał się, uwalniał się z barbarzyństwa i niepłodności. Około 1748 L, juz należały do ks. Sangoszków. W 1775 klucz liniecki składał się z 17 wsi; w samych L. było 200 domów, na przedmieściach 107 Baliński. Wracając król Stanisław August z Kaniowa 1787 r. przybył tu, mówi Plater, d. 15 maja, na godzinę piątą. Miejsce to było wtenczas dziedziczne ks. Sanguszki Hieronima, wojew. wołyńskiego, który miał naprzód za sobą Potocką, Eustachego niegdyś gener. artyleryi córkę, zmarłą ze skutków połogu, potem ks. Sapieżankę, kanclerzankę lit. , która, po rozwodzie, wyszła za Seweryna Potockiego, nareszcie wdowę z domu Pruszyńską. Sama księżna, ks. wojew. , siostra jego żony, niezamężna, i druga Kordyszowa, przyjęły tu króla późnym już obiadem, na którym tak gęsto krążyły kielichy, że NPan uciec od stołu musiał i udał się na przechadzkę ku laskowi o wiorstę od miasta oddalonemu. Król później, odwiedziwszy księżnę, resztę czasu spędził w swoich pokojach, a towarzystwo bawiło się do 11ej. R. 1804 ks. Hieronim Sanguszko fundował w L. kościół. z nadaniem ziemi mr. 20, annuaty 1600 zł. Kaplice były w Troszczy i Linorach. Był to kościół z drzewa. Ks. Eustachy Sanguszko, syn wojew. wołyńs. , wydźwignął nowy z muru. Plebanami tu byli w 1819 r. ks, Jan Deręgowski, eksjezuita, w 1822 r. ks. Tomasz Staruszkiewicz; około 1850 r. światły i uczony ks. Antoni Korniłowicz Zb. pam. Włodz. z Broćlu Platera, t. IV, str, 237 i z tych lat księga archidiak. kijow. . Są też tu trzy cerkwie. Przy jednej z nich dzwony, dotąd istniejące, pochodzą, według tradycyi, ze Stawiszcz. R. 1665 Stefan Czarniecki, po zdobyciu tego zbuntowanego miasteczka, kazał je zabrać za karę, iż mieszkańcy bili w nie, buntując pospólstwo, i kazał odwieźć ten łap do Liniec. L. były miejscem urodzenia dwóch poetów Tomasza Padurry i Seweryna Goszczyńskiego. Pierwszy się rodził w 1801 r. , drugi w 1803. Ojciec Tomasza Padurry, Jan, otrzymawszy r. 1790, od króla Stan. Augusta, dyplom na komornika przysięgłego i zostawszy komornikiem bracławskim, trudnił się pomiarem gruntów, głównie w dobrach Tomasza Ostrowskiego i ks. Hieronima Sanguszki. Od księcia wojewody otrzymał też na dożywocie dworek z gruntem ornym w L. , na przedmieściu, przy młynie Litwinowym. Dawniej szlachta dla poratowania zdrowia nic miała zwyczaju rujnującego jeżdżenia za granicę do wód, panom tylko wówczas znajomego, ale za to na maj zjeżdżała się do miasteczek wsławionych pobytem reputowanych lekarzy. Owóż przed r. 1818 Lubar miał swego Minicha, Sławuta Chirnesa a. L. Eichhorna. Około 1833 r. ks. Eustachy Sanguszko przedał L. Ignacemu hr. z Broelu Platerowi, po którego śmierci w 1854 r. L. przeszły w posiadanie najstarszego z synów jego, hr. Konstantego. Bo L. należały wsie Pawłowką, Ułanówka, Łysahora, Krasneńkie, Borysówka, Neminki, Tiahun, Po 1863 r. L. z przyległościami zostały skonlidkowane. Obecnie samo mczko należy do Demidowa księcia San Donato. L. dzielą się na trzy części Holiczki, Barbarówkę i Morczówkę i na przedmieścia Olszana i Rajki. Dawny dom dziedziców murowany, z bramą wjezdną murowaną. Domy w mczku porządnie zabudowano, pokryte czerwoną dachówką; sklepy, śród rynku, murowane. W 1856 L. liczyły ludności męskiej płci 3116, żeńskiej 3213. Jest tu fabryka cukrowa. Grunt urodzajny. Majętność w lasy zamożna. Trakt, który idzie z Umania do Winnicy na L. , włościanie nazywają szlakiem, , naliwajskim a także kozackim lub bałaksyńskim. Między mczkiem L. a wsią Kalnikiem jest mogiła, którą Soroką nazywają; lubo do połowy rozkopana, należy do największych mogił w Ukrainie. Ed. Rulikowski. Linciszki, wś włośc. nad rz. Degutką, pow. lidzki, 5 okr. adm. , od Lidy o w. 45, od Ejszyszek 31, dm. 7, mk. katol 78 1866. Linda, os. nad rz, Lindą, pow. łęczycki, gm. Chociszew, par. Ozorków, odl od Łęczycy w. 15; dom 1, mk, 4. Linda al Lenda, dok. Linde, wś włośc. pow. chełmiński, na bitym trakcie chełmińskofordońskim, zaledwie pół mili od Chełmna, śród wyżyn praw. brzegu Wisły. Obszaru liczy mr. 752, bud. 14, dm. 6, katol 37, ewang. 41. Far. Starogród, szkoła Watorowo, poczta Chełmno. Wieś ta oddawna istniała i od początku, wyjąwszy czasy krzyżackie, wraz z ca

Linciszki

Linciszki

Linda