mika i Kolczwy. Posiadłości lewoczan Hildebranda i Teusewolta r. 1391 i 1393 sięgały aż do Bystrzycy Bańskiej Neuschl. Dobrobyt i silne obwarowanie miasta ściągały na nie uwagę nieprzyjaciół. R. 1285 za Władysława IV Tatarzy zniszczyli miasto. Na nowo odbudowane, silniej zostało obwarowane; na murach je otaczających wzniosło się 12 potężnych wieżyc. Głęboki rów otaczał zewnątrz mury. Dwie bramy, górna i dolna, zamykały miasto. Królowie dla obrony miasta nadawali mu przeróżne przywileje i podnieśli je do rzędu królewskich miast wolnych. Król Zygmunt dozwala r. 1407 lewoczanom wolnego użycia lasów. Maciej I, młodszy syn Jana Korwina, prosi r. 1461 lewoczan o pomoc dla Stefana Zapolyi, który oblegał Murań Murany, gdzie się Jan Iskra z husf tami osadził i skąd Spiżowi zagrażał. W r. 1423 4 15 kw. królowie Władysław Jagiełło i Zygmunt węgierski spędzili w L. święta wielkanocne. Krzyżacy przyrzekli tutaj dotrzymać pokoju zawartego z Jagiełłą u Mielna jez. nad Ossą; Zygmunt zaś przyczynić się ze swej strony, by krzyżacy dotrzymali tago przyrzeczenia; Jagiełło, iż odwoła Zygmunta Korybuta z Czech a 25 lipca prześle Zygmuntowi 30000 wojska posiłkowego w pomoc do Czech. Na początek XVI w. przypada długa wojna domowa lewoczan z kieżmarczanami. L, Jako miasto handlowe i przemysłowe, posiadała prawo składu. Z taj więc przyczyny król Ferdynand polecił r. 1544 Maciejowi Łobockiemu, by nakłonił kieżmarczan do poszanowania tegoż prawa, jakie le woczanom przysługiwało. Po wielkim pożarze L. zatwierdził tenże król r. 1550 i 1555 dawae przywileje, i nakłonił górnowęgierskie miasta do wspierania całkiem zgorzałego miasta. Sam nawet udzielił mu z swej szkatuły 600 11. Nadto przyobiecał przysłać lewoczanom 2 chorągwie piechoty niemieckiej przeciwko buntowniczemu Bebekowi, który r. 1555 niepokoił Spiż. W r. 1558 arcyks, Maksymilian wezwał lewoczan, aby chwycili za oręż przeciwko Emerykowi Tökoly emu, oblegającemu gród KisVarda. R. 1580 Rudolf zatwierdził dawniejsze przywileje L. E. 1595 arcyks. Maciej zaprowadził tu użycie kalendarza gregoryańskiego. W czasie wojny domowej między Zapolyą i Ferdynandem I. trzymała stronę Ferdynanda. R. 1601 21 czerwca węgierscy insurgenci wpadli przez dolną bramę do miasta, a złupiwszy je, porwali senatora Kaspra Hutera jako zakładnika, którego wydali dopiero po złożeniu okupu 400 talarów. W r. 1602 ucierpiało miasto podczas powrotu Zygmunta Bathorego z Opola do Siedmiogrodu. W r. 1604 podczas powstania Stefana Bocs kaja, niejaki Błażej Lippaj, jeden z jego wodzów, d. 31 paźdz, ze 100 hajdukami stanął przed bramami L i groził ogniem i mieczem miastu, gdyby opór stawiło. Mieszkańcy zagrożeni złożyli przysięgę na wierność Bocskajowi i musieli dostarczyć broni i ludzi do oblężenia zamku spiskiego. Niemniej powstanie Gabryela Bethlena dało się dożkliwie uczuć L. Rakoczy Jerzy na czele 10000 wojska stanął 29 grudnia 1619 przed miastem, które bez walki otworzyło mu bramy. W r. 1620 przybył sam Bethlen do L. W r. 1626 w sierpniu pojawił się znowu tutaj Rakoczy i zażądał okupu 12000 złr. Gdy gmina temu żądaniu zadosyć uczynić nie mogła, postanowił Rakoczy zająć ich winnic. . Miasto, nie chcąc tego dopuścić, złożyło mu 4500 złr. W tymże roku 28 grudnia Bethlen podpisał tu trzeci z cesarzem Ferdynandem II w Preszburgu zawarty pokój. W r. 1672 paźdz. podstąpił pod miasto Petroczy, zwolennik Franciszka Rakoczego, i obiegł miasto, w którem cesarski pułkownik Diepenthal z 2000 ludźmi się ukrywał. Oblężenie trwało dwa tygodnie. W końcu ustąpił z pod miasta Petroczy, gdy się dowiedział, że 6000 cesarskich z hr. Pawłem Esterhazym na czele na odsiecz lewoczanom przybywa. Niemało ucierpiało miasto w czasie powstania Emeryka Tökolyiego. R. 1680 tenże Tökölyi spalił przedmieścia L. , ponieważ komendanci cesarscy wysłanych do nich parlamentarzy Tökolyi ego znieważyli. Tegoż roku w jesieni zdobył L. Tökölyi po uporczywem oblężeniu, lecz wkrótce generał Eneasz Capraza znowu ją odebrał. W r. 1682 w sierpniu poddała się znowu L. bez oporu Emorykowi Tökölyiemu, który tutaj pozostał na leżach zimowych. Eoku następnego II grud. 1683 Polacy wracający z pod Wiednia zajęli L. Podczas powstania Rakoczego II, Franciszka, r. 1703, po czterotygodniowem srogiem oblężeniu puściło miasto stronników Rakoczego i od tego czasu aż do r. 1710 trzymała L. stronę Rakoczego, który oddał ją swemu dzielnemu wodzowi Urbanowi Zelderowi. W r. 1709 i 1710 po raz ostatni obiegli cesarscy L, która poddała się, gdy Loeffelholz przyobiecał mieszeczanom zachować ich przywileje w lutym 1710 r, . Od tego czasu używała L. błogiego spokoju. Po zjawieniu się reformy Lutra, L. należała miernftl do pierwszych miast, któro przesiąkły zasadami luteranizmu i takowe u liebie zaszczepiły. W tym jednak dopiero wieku udało się luteranom postawić w obrębie miasta kościół murowany. W r. 1823 poczęto kopać fundamenta a r. 1825 w czasie kanonicznej wizyty kościelnej Superintendent Paweł Joseffy założył kamień węgielny pod kościół. Budowa szła oporem; sklepienie wschodniego skrzydła runęło dwa razy; trzy razy zmieniano pokrycie dachowe. W r. 1837 stanął cały do użytku gminy protestanckiej. Poświęcenie odbyło się

Lewocza