śnictwa Samsonów, składa się z 23 osad, mają cych od 20 do 26 mr. ziemi piaszczystej. W 1827 r. było tu 19 dm. , 171 mk. Obszar na którym powstała ta osada stanowił pierwotnie własność klasztoru wąchockiego. Było tu wójtowstwo ale wieś nie istniała czy też opusto szała. Uboga gleba tego lesistego podgórza nie zachęcała do pracy rolniczej. W 1730 r. klasztor wybudował tu dymarkę do wytapia nia rud i kucia żelaza. W 1770 r. zniesiono dymarkę a wystawiono wielki piec i fryszerkę. W 1780 r. Józef Szaniawski, opat wąchoc ki, kanonik krak. , wypuściłwójtowstwoRejów z fabrykami i lasami na lat 50 w dzierżawę Adamowi i Maryannie małżonkom Michalskim. Po śmierci Michalskiego prawo przeszło na jego synowę. Gdy w 1830 r. wyszedł termin przywileju, rząd odebrał R. ze zniszczonemi zupełnie fabrykami. Bank polski objąwszy w 1833 r. zarząd zakładów górniczych kazał stare budowle fabryczne rozebrać a wznieść nowy wielki piec, który ukończony w 1838 r. , został w ruch puszczony. Motorem była jak i dawniej siła wodna, dostarczana przez rzkę Łęczne, mającą na obszarze R. 17 stóp spad ku. Wodę przeprowadzono kanałami sklepionemi doprowadzający 420 st. długi a 7 szer. , odprowadzający 600 st. długi. Woda groma dzona w stawie przechodziła do kanału górne go szluzą z kamienia ciosowego. Budowa za kładu kosztowała 789, 250 złp. 20 gr. czyli 118, 387 rs. 60 kop. Odtąd funkcyonuje ów za kład bez przerwy, produkując surowiec, wyta piany z pomocą węgla drzewnego. Od 1874 r. zaprowadzono przyrząd do ogrzewania powie trza, zmniejszający ilość węgla. W 1876 r. pobudowano piec kupellowy ogrzewany ko ksem szląskim i austryackim. Fabryka pro dukowała głównie żelazo surowcowe a w 1 3, części odlewy. Tu wykonano po części war szawskie bruki żelazne. Roczna produkcya dochodziła do 100, 000 pud. surowcu i 30, 000 pud. odlewów. A. W. Rejowiec 1. os. miejska, przed 1867r. miasteczko, pow. chełmski, gm. Rejowiec, par. rz. kat. Pawłów. Leży śród wyżyny lubelskiej, sięgającej w okolicy do 800 st. npm. , w dolinie rzki b. n. , uchodzącej z praw. brzegu do Wieprza. Droga bita z Chełma do Krasnostawu przechodzi przez R. Droga żelazna nadwiślańska ma stacyą t. n. o 4 w. od osady. R. odl. 16 w. od Chełma, 55 w. od Lublina, 227 w. od Warszawy koleją żel. , posiada cerkiew prawosławną, synagogę, sąd gm. okr. III, urząd gm. , szkołę początkową, st, poczt. , aptekę, fabrykę wyrobów z miedzi, dwie garbarnie, olejarnią, pałac dziedziców z ogrodem, 121 dm. , 1408 mk. 1060 żyd. . Odbywa się tu 6 jarmarków. W 1827 r. było 100 dm. , 603 mk. ; 1858 r. było 99 dm. 19 murow. , Rej 1159 mk. 802 żyd. ; kasa miejska miała dochodu 266 ns. 53 kop. Obszar miejski zajmuje 321 mr. R. założony został przez Mikołaja Reja, który za żoną Zofią Kościeniową z Sędziszowa otrzymał w 1540 r. dobra Kobyle i Siennicę część zapewne jedną. Na obszarze Kobyla, posiadłości składającej się zapewne z samych lasów, z nieliczną ludnością, żyjącą z przemysłu leśnego głównie, ten energiczny gospodarz i kolonizator zakłada miasteczko Rejowiec a zapewne też i wieś Wólka Rejowiecka. Dziś osada miejska zajmuje 321 mr. , Wólka 632 mr. a wieś Kobyle 389 mr. , dołączywszy do tego obszar drobnych osad wś Rybie, Wereśce, wynoszący 600 mr. i obszary folwarczne, wypadnie iż pierwotna rozległość dóbr Kobyle wynosiła do 7000 mr. W 1547 r. Zygmunt I wydał przywilej lokacyjny dla miasta Rej owca, nadając prawo niemieckie, dwa jarmarki i 10 lat wolności. Zdaje się, iż wraz z miastem założył tu Rej zbór kalwiński, łącząc propagandę religijną z działalnością kolonizatorską. Swą gospodarczą działalność rozszerza Rej w różne strony ziemi lubelskiej, chełmskiej i halickiej. Za żoną przypadły mu dwie dzierżawy królewskie Stajne w pobliżu Rejowca i Plisków pod Rakołupami na płn. od Wojsławic; w 1542 r. wydzierżawia od Odnowskiego Mikołaja Bochotnicę. Stoczek i Stothlicze część dóbr Dyss w lubartowskiem pow. ; 1545 r. nabywa od Tęczyńskiego Andrzeja Ostrów w chełmskiem a oprócz tego w ziemi halickiej wydzierżawia i nabywa Srzednie i Dubowicę, Kołodziejów i Temerowce a w 1548 r. w ziemi lubelskiej oddaje mu Paweł Bystrem Popko wice i Skórzyce. Po 1550 działalność Reja przenosi się na obszar Małopolski. Obok odziedziczonych po ojcu nabywa tu rozliczne posiadłości i w 1554 r. zakłada miasto Okszę a w niej zbór kalwiński. Oba te centry działalności Reja zostają w ręku jego potomków do końca XVII w. W 1681 r. R. należy do Bogusława Reja, a ministrem przy zborze był Paweł Nemorecki. W ostatnich latach tego stulecia zbór istniał jeszcze ale brakowało wiernych i patrona, ztąd nie było środków na utrzymanie ministra. W 1720 r. Rzewuscy, właściciele R. , wystawili cerkiew unicką i uposażyli parafią. W 1796 r. rozpoczęto budowę murowanej cerkwi, którą wykończyli dziedzice R. Ossolińscy. Z kolei dobra te przechodziły do rąk ks. Woronieckich około 1853 r. a wreszcie hr. Łubieńskich. W lesie dóbr R. na wzgórzu stoi budowla piramidalnego kształtu, zwana przez lud grobisko. Opis R. podał Tyg. Illustr. z 1863 r. VIII, 282. Dobra Rejowiec składały się w 1881 r. z folw. R. , Adamów, Kadzin i Kostunin, rozl. mr. 5539 fol. R. gr. or. i ogr. mr. 574, łąk mr.

Rejowiec

Rejowiec