wne prawa Radziejowskich na dobra R. , ale zamieniły lenne prawo na dziedziczne, zawsze jednak z obowiązkiem pełnienia służby wojskowej do zamku barskiego. Starostowie barscy nadużywając przywilejów szlachty, obowiązanej wojskowo służyć tylko dla obrony kraju, obowiązek ten wyzyskiwali na własną korzyść; widzimy to ztąd, że król Zygmunt August 1558 r. z Krasnegostawu upomina sstę barskiego Herburta, aby szlachty Radziejowskich naszych dobrych wojowników nie uciskał; również w 1662 r. król Jan Kazimierz z Warszawy takież upomnienie daje staroście barskiemu Janowi Wyhowskiemu, który nawet daniny ze szlachty ciągnął na swoją korzyść. Gdy ststwo barskie w 1658 r. nadane zostało dziedzicznem prawem Janowi Wyhowskiemu a po śmierci tego przeszło we władanie ks. Lubomirskich a później Ponińskiego, poczęli oni na mocy powinności wojskowych, odprawianych do zamku barskiego, a także na mocy daniny przez Jana Wyhowskiego samowolnie ustanowionej, rościć sobie, prawa dziedziczne, nie tylko na wieś R. lecz i na wszystkie okoliczne szlacheckie wsie znajdujące się w obrębie Baru i toczyli z dziedzicami onych procesy przez 30 lat, a utworzona tym sposobem olbrzymia sprawa dopiero w 1778 r. przez komisarzy sejmowych w Latyczowie ostatecznie rozwiązaną została, z potwierdzeniem Radziejowskich prawnymi dziedzicami R. , na mocy służących im praw i przywilejów. Śladem pierwotnej osady Wnuczkowce, pozostał stawek, dotąd zwany Wnuczkowskim, znajdujący się w stronie południowej dzisiejszej wsi Radziejowice. Że wieś ta zburzoną została w skutek krwawej bitwy, wskazują dziś jeszcze znajdujące się w pobliżu dwa wielkie kurhany, mogiłami zwane; jeden z nich w lesie należącym do dóbr wsi Iwanowiec i już przed kilkudziesięciu laty porosły wiekowemi dębami, a drugi na gruntach wsi R. , od granicy wsi Komarowiec. Kurhany te ogromnemi swemi rozmiarami świadczą o morderczej walce, jaka się tu odbyła i o wielkiej liczbie poległych z obu stron wojowników. Że kurhany te nie są to strażnice Scytów, Daków lub innych starożytnych ludów, dowodzi ta okoliczność, że znajdowały się one niegdyś w niedostępnych lasach i puszczach. Jeden z tych kurhanów, od wschodniej strony, zkąd postępować mogli najezdcy, jest mniejszy, drugi zaś kurhan, na zachodniej stronie, gdzie byli obrońcy, jest daleko większy od pierwszego. Z tego wypada, że obrońcy wszyscy polegli i otwarli najezdcom dalszy szlak na Żeniszkowce, Doraźnię, Zińków i dalej w głąb Podola a nawet i samej Polski. Nie rozminiemy się też z rzeczywistością, gdy powiemy, że w drugim tym większym a zachodnim kurhanie, spoczywają bojownicy z okolicznej szlachty, gdyż około Baru i Latyczowa stało kilkanaście szlacheckich osad, na straży od nieprzyjaciół, a dziedzice ich, wszyscy obowiązani służyć ojczyźnie wojskowo. Owi to bojownicy są Radziejowscy, Wołkowińscy, Wasiutyńscy, Jołtuchowscy, Popowscy, Kożuchowscy, Łopatyńscy, Czerneliowscy, Korostowcy, Halczyńscy, Petrykowscy, Hałuzińscy, Serbinowscy, Petranowscy, Szelechowscy i zapewne wielu innych, którzy już dawno wyginęli w częstych walkach, wiemy bowiem, że kresy te nie bardzo szczodrze były zasilane koronnem wojskiem i że sama szlachta formowała z siebie silne hufce, które broniły ojczystej zagrody. W końcu nadmienić wypada, że R. na Podolu i dziedzice ich szlachta Radziejowscy nie pozostają w żadnym związku z Radziejowem i Radziejowicami w królestwie polskiem, oraz z Hieronimem i prymasem Radziejowskimi i stanowią odrębną gałąź szczepu, który wiekami się formował i trwa dotąd. Sz. Kostyko Radziejowski. Radziejowo Stare, wś i dobra donacyjne, pow. nieszawski, gm. Bytoń, par. Radziejów. Obecnie dobra rządowe R. składają się z fol. Opatowiec, Pścininek i Łany Wybranieckie. W 1886 r. fol. R. Stare lit. A rozl. mr. 138 gr. or. i ogr. mr. 135, łąk mr. 1, nieużytków mr. 2; bud. murow. 7. Przed uwłaszczeniem włościan należały kol. Radziejów pod miastem znajdująca się, i Czarnocice. W 1827 r. R. Stare fol. miał 24 dm. , 241 mk. , kol. 9 dm. , 6 mk. i łanectwo 3 dm. , 31 mk. Pojedyncze części obszaru noszą jeszcze nazwy Wójtówka, Jeziorki, Szlachectwo. W 1566 r. wś Stary Radziejów miała 11 1 2 łan. , 4 zagr. , 2 komom. , 2 rzem. Pawiński, Wielkop. , II, 27. Donacyą tę otrzymał rz. radca stanu Aleksy Bołgowski, po śmierci którego dobra przeszły na własność brata Jego generałlejtenanta i senatora, a następnie na syna jego Sergiusza. Radziejowice, wś, fol. i dobra nad rzką Pisią al. Radziejówką dopł. Bzury, pow. błoński, gm. i par. Radziejowice. Leżą o 4 w. na płn. wschód od Mszczonowa, a około 8 w. od st. dr. żel. warsz. wied. w Rudzie Guzowskiej, 12 w. od Grodziska, posiadają kościół par. murowany, szkołę początkową, gorzelnią z prod. roczną do 50, 000 rs. , browar, cegielnią z prod. do 28, 000 rs. , tartak, 4 młyny wodne w całych dobrach, 497 mk. W 1827 r. było 25 dm. , 249 mk. Na obszarze folwarku piękny pałac i park, wzorowe gospodarstwo, głośna obora i owczarnia. Położona w sąsiedztwie dawnej puszczy książęcej Jaktorowskiej, była ta wieś zapewne nadaną zdawna już przez ks. mazowieckich jednemu z Junoszów, którego potomkowie przyjęli od siedziby miano Radziejowskich. Paprocki powiada, iż był

Radziejowo

Radziejowo S

Radziejowice