śmierci Szeptyckiego został metropolitą Jason Junosza Smogorzewski i pierwszy z metropolitów stale w R. zamieszkał. Z decretum reformationis, który postanowił i wydał dla cerkwi tutejszej kś. dziekan Rubanowicz podczas wizyty w 1783 r. , widzimy, że cerkiew ta nie była w żaden stały fundusz opatrzoną, używała ona tylko pewnych gruntów, jako to gruntu obok niej zajętego przez plebanią, ogród i sad wiszniowy, dalej sadjrby sporej nad rz. Myką, pod gumnem, kuchnią, spichlerzykiem, chlewami i stajenką. Nadto posiadała ona jeszcze inną sadybę nad drogą do Potijówki idącą za miastem; tudzież pole orne o trzech zmianach i łąki na uroczyskach Kniażyn, Łado i Horody. Oprócz tego pleban pobierał dań od Czubów, którzy posiadali ostrów Popowska otczyzna i tam mieli swoje barcie. Dań wynosiła półtrzecia belca, t. j. 23 kwart polskich midu. Niezależnie od tego pleban radomyski pobierał również dań miodową z ostrowów Hłuchów, Korżes bór i Zapolje. Poo górą za cerkwią stała chatka zakrystyana. Tamże szkoła ze schludną komnatą, a przez sień szpital. Cerkiew była p. w. św. Trójcy. Przy niej istniały bractwa t. zw. stare, siostrzyczek i Małej Raczy. Do cerkwi należały kaplice w Mykhorodzie i Czudynie. Smogorzewski zamieszkawszy stale w R. , wkrótce zajął się budową nowej katedralnej pod temże wezwaniem cerkwi, którą w sposób okazalszy z cegły wymurował; a obok niej i seminaryum. Za rezydencyą służył mu dawny zamek. R. za staraniem jego rozwijał się i powiększał. W dobrach stanęła papiernia, hamernia i tartak wodny. Smogorzewski miał upodobanie w ozdobieniu miejsca. Mamy przed oczyma list jego, w którym pisze, że naprzeciw ogrodu wycina las dla perspektywy, ale użyje drzewo na zbudowanie mostu na Teterowie, który powiąże R. z Mykhorodem. Smogorzewski był sympatyczną osobistością. Prawy charakter zjednał mu wielką wziętość. Oszczędny dla siebie, hojny dla drugich, przystępny, gościnny. Zasługi jego dla kościoła były wielkie. W Warszawie zbudował swoim kosztem okazałą świątynię, w Żytomierzu fundował misyą, urządził też seminaryum i kapitułę katedralną kijowską, na prelaturze wybrane osoby utwierdził. Usilnie pracował nad obroną kościelnej jedności. Umarł d. 1 listopada 1788 r. i w katedrze radomyskiej pochowany został. Za jego życia jeszcze zmarł 1783 roku w R, kś. Michał Prymowicz, archiprezbiter lwowski, wielki wikary i oficyał generalny kijowski. Oficyałem metropolitalnym po Prymowiczu został kś. Meleniewski. R. i za metropolity Teodozyusza Rostockiego pozostał zawsze rezydencyą główną. Rostocki d. 10 września 1790 r. pierwszy z biskupów ruskich zajął krzesło w senacie. Umarł on w Petersburgu w 1804 r. , gdzie ostatnie lata życia przepędził. Po zwolono mu jechać do Rzymu i tam osiąść, ale śmierć wcześnie przyszła. Po zniesieniu grekounickiej kijowskiej metropolii w 1795 roku, Radomyśl został wzięty na skarb a przy ustanowieniu gubernii w 1797 r. został miastem powiatowem. Miasto otrzymało za herb rzekę z trzema unoszącymi się nad nią gołębiami. Edward Rulikowski. Radomyski powiat utworzony w 1797 r. , zajmuje północną część gub. kijowskiej i graniczy od północy z pow. rzeczyckim gub. mińskiej, od wschodu przedzielony Dnieprem od pow. osterskiego gub. czernihowskiej, od południa z pow. kijowskim i skwirskim, od zachodu z pow. gub. wołyńskiej żytomierskim i owruckim i podług danych z 1881 r. ma 8429, 2 w. kw przestrzeni. Podług Stołpiańskiego radomyski powiat ma rozległości 7377 w. kw. czyli 767, 265 dziesięcin, w tej liczbie 279, 519 dz. ziemi ornej, 85, 189 łąk, 331, 333 lasów i zagajników, 3. 250 wygonów, 13, 510 piasków, przeszło 30, 000 błot i bagnisk, 21, 500 pod wodami i zabudowaniami. Powierzchnia powiatu w ogóle niska, błotnista, pokryta lasami, piaskami i błotami, nosi wyraźny charakter Polesia; tylko w południowej części powiatu znajdują się wzniesienia. Jezior znajduje się, bardzo wiele, lecz wszystkie one są nierozległe. Z błot ważniejsze Botima przy miasteczku Hornostajpole, Zdwiż przy wsi Wołkowo, Kazimirowskie przy wsi Warowicze, Hlebowskie przy mczku Chabne; Błota te są nieprzebyte, grzązkie i pokryte oczeretem. Oprócz tego w powiecie znajduje się mnóstwo błot wysychających podczas suchych lat. Obszar powiatu zroszony jest głównie rz. Teterowem dopł. Dniepru, z licznymi dopływami i rz, Uzą, dopływem Prypeci. Gleba przeważnią piaszczysta, w nizinach torfiasta, przechodzi w czarnoziem. W miejscach błotnistych znajdują się znaczne pokłady rudy żelaznej. Zaludnienie bardzo słabe, wynosi zaledwie 165, 796 mieszkańców w 1881 r. , t. j. 19, 6 na 1 w. kw. w całej gub. kijowskiej średnie zaludnienie na 1 w. kw. wynosi 51 dusz. W 1865 r. było w powiecie 152, 343 mk. 74, 776 męż. i 77, 567 kob. . Podług wyznań było 124, 929 prawosł. , 2686 rozkolnikow, 7587 katol. , 497 protest. , 21, 930 żydów i 3 mahometan. W 1879 r. podług kalendarza Hurlanda było w powiecie 23, 187 żyd. 11, 319 męż. i 11, 863 kob. Podług narodowości 76, 313 Małorusów, 32, 252 Litwinów, 9100 Polaków. Podług stanów było 2065 szlachty dziedzicznej, 405 szlachty osobistej, 5930 szlachty drobnej, 1024 duchownych prawosł. , 17 katol. , 72 żydow. , 29, 008 mieszczan,

Radomyśl