łucki, na pograniczu dubieńskiego, na płd. zach. od Łucka, o 13 w. od Połonki a 13 1 2 od Czarnkowa, z kapl. katol. par. Złoczówka. Należało niegdyś do zamku łuckiego. Podług rewizyi zamku łuckiego z 1545 r. ,, w tom sele dworyszcz dwanadcet, a służba powinowataja ludej tych dworyszcz, perwej seho powinni byli w każdoj nedeli do zamku wyszneho na storożu po dwa człoweki choditi i klikati, a teper obaczywszy nam narachnost zamkowuju, włożyli jesmo na to seło po szesti czołowikow na nedeli k toj storoży choditi od roku do rokuj a na dwor hospodarskii Krasnyj służbu służat, na wesnie deń orut, a na pareninu dwa dni, a ralat deń, owsa deń żnut, i żyta żnut dwa dnia. A rybołow zamkowych odynadcat, kotoryi pod mestom Łuckim meszkajut Jabłonowski, Rewizye, str. 77. Radomyśl, w dokum. Radomyszl, mto powiatowe gub. kijowskiej, pod 50 31 płn. szer. i 46 55 wschód, dług. geogr. , przy ujściu rzki Myki i Sucharnej do Teterowa, odl. o 17 w. od szosy brzeskokijowskiej a 95 w. na płn. od Kijowa, rozpościera się na wyniosłym i skalistym granit siwy brzegu rz. Teterowa, na której znajduje się tu most. Przedmieścia są Lutowka, Mykhorod i za rzeką Rudnia. Prócz władz administracyjnych i sądowych jest tu szkoła powiatowa, urząd pocz. i st. telegr. W 1885 r. było 8579 mk. ; w 1856 r. 563 dm. ; w 1863 r. 4962 mk. ; w 1865 r. zaś 5291 mk. 2926 męż. i 2361 kob. . W 1797 r. R. liczył 1829 ludności męskiej, w tej liczbie 1424 żydów. Bo mta należy 2545 dzies. ziemi, przeważnie na prawym brzegu Teterowa. W 1882 dochody mta wynosiły 12, 330 rs. 44 kop. , wydatki zaś 12, 409 rs. Handel mało rozwinięty, znajduje się w ręku żydów. Również i przemysł znajduje się na niskim stopniu. W 1880 r. było w R. 7 fabryk, zatrudniających 30 robotników i produkujących za 83, 950 rs. W mieście odbywa się 5 nieznacznych jarmarków do roku, mianowicie 9 i 15 maja, 6 sierpnia, 14 września i 6 grudnia. Mieszczanie zajmują się rolnictwem, szlachta drobniejsza zaś utrzymuje się z chowu bydła i z transportowania zboża do portu w Czarnobylu, oraz drzewa obrobionego do okolic pobliskich. Cerkiew murowana z dzwonnicą, na wyniosłem miejscu, wśród rynku; kaplica katol, z muru w 1804 r. kosztem obywateli i mieszczan wzniesiona, jest filią parafii w Wyszewicach. W 1880 r. miasto nawiedził wielki pożar. W odległych wiekach miejscowość tą, pokrytą lasami zajmowali Minczanie al. Minczowie, zostający w powinowactwie plemiennem z Drewianami. Według podań miejscowych główną siedzibą ich miał być gród Miczesk, Miczsko, Mykhorod czyli dzisiejszy R. W latopisach ruskich o dawnym Miczesku znajdujemy parę wzmianek. W 1150 r. Izasław, w. ks. kijow. , strącony z tronu przez Jerzego Suzdalskiego, z pułkami swymi staje w Miczesku. Było to podczas jego pochodu do Kijowa przeciw Jerzemu. Ale niedługo tu on gościł, bo Wasilko Halicki gonił za nim. Mieszkańcy wszakże Miczeska gościnnie go przyjęli, co atoli nieuszło im płazem, bo kiedy po zajęciu następnie Kijowa przez Izasława, Wasilko sprzymierzony z Jerzym, musiał też uchodzić, w Przechodzie swym przez Miczesk najnielitościwiej zdarł i zniszczył jego mieszkańców ob. Ipat. letopiś, str. 286 6 i u Karamzina kron. Woskr. i Rostow. , t. II, str. 224. W 1240 r. Miczesk musiał uledz pod zalewem mongolskim, albowiem odtąd tracimy jego ślad w dziejach. Ludność jego była prawdopodobnie albo w pień wycięta, albo rozproszona. Dopiero gdy za litewskich czasów Kijowszczyzna wracać zaczęła do życia, spotykamy znów ślad Miczeska na Teterowi. Była to osada, jak nas naucza przywilej Włodzimierza Olgierdowicza 1387 1393, należąca do zdawna dziedziczących na kijowskiej Rusi kn. Połowców ze Skwira Rożynowskich. Posiadał ją w ówczas Jerzy Iwantycz Rożynowski. Atoli wkrótce napady dziczy zawołgskiej na Kijowszczyznę w 1399 r. za Timur Kutłuka i w 1416 r. za Edygi musiały się dobrze dać we znaki i Miczeskowi, ile że Olelko Włodymirowicz, ks. kijowski 1443 55, potwierdzając posiadanie onego Michałowi, synowi Jerzego, Rożynowskiemu, w swym przywilej u wyraża się o Micku Miczesku i innych, jako o posiadłości bardzo spustoszałej. R. 1482 przyniósł nowy walny napad Mendligireja, który całkowicie spustoszył Kijowszczyznę. Wówczas Rożynowscy, posiadacze tak Micka jak i innych dóbr w Kijowszczyźnie, musieli z powodu zaguby dokumentów, lub innych przyczyn albo odpaść od dziedzictwa, albo sprzedać lub zastawić komu bądź innemu, albowiem na początku XVI w. Micko, Miczek al. Mykhorod jest w ręku archimandrytów pieczerskich. Ludność rozproszona lub zagnana w lasy, zaczęła wracać do dawnych siedzib, tak że z czasem M. stał się sporą osadą. Bo tych też czasów łączy się zapewne legenda miejscowa, że gdy w M. lud nie mógł się już zmieścić, to wielu mieszkańców, po wspólnej naradzie, postanowiło przenieść się po za obwód jego i wówczas osiedlili się na miejscu dzisiejszego Radomyśla. Mykhorod został z czasem zupełnie opuszczony, a wyrósł natomiast i wzmógł się Radomyśl. Lubo R. ówczesny zasłaniały wtedy od napadów nieprzyjacielskich rozległe pustynie i trudne przejścia, jednakże archimandrytów pieczerskich, dziedziców miejsca, konieczna ostrożność zmuszała do zapewnienia większej Radomyśl Radomyśl