czyńską, 2do z Błażejewską, 3tio z Ludwiką Skorczycką; z tych żon synami jego byli Aleksander, Karol, Stefan, Jerzy, August, Stanisław i Michał. Umarł w 1700 r. Po jego śmierci w 1701 r. d. 16 czerwca synowie jego z pierwszego łoża Aleksander, Stefan i Karol sprzedali Przyborsk, Mojsiejki, Rusaki Wielkie i Małe, Pirohowicze, Suhacze, Domaniówkę, Wachnówkę z Rudnią Stefanowi Czackiemu, łowczemu wołyńskiemu Ks. zap. Tryb. wdztwa kijow. , rkpsm. Ale przedaż ta nie mogła przyjść do skutku, ile że działu pomiędzy braćmi Niemiryczami jeszcze nie było. Zresztą w skutek klęsk zadanych przez nieprzyjaciela w ostatnich czasach Polesiowi kijowskiemu, dobra przyborskie były bardzo zniszczone, tak, że ich zastawny ówczesny posesor Aleksander Trzeciak, musiał je na nowo osiedlać Arch. J. Z. R. , cz. VI, t. I, dod. str. 310. Wówczas P. spadł był do znaczenia wsi. Ale gdy młodsi bracia Niemirycze, kasztelanice polaniccy, dobiegli do pełnoletności, wtedy dopiero dział dóbr pomiędzy nimi a starszymi braćmi dopełnionym został. Dział ten nosi datę d. 21 lutego 1729 r. w Czerniechowie. Na mocy tego działu Jerzemu, Augustowi i Karolowi dostał się klucz czerniechowski, dobra Radostów, podzielone na trzy schedy wzięli Karol, Aleksander i Michał, jezuita; najmłodszy zaś Stanisław wziął klucz przyborski uwolniony już z pod zastawu, z tem jednak, aby jedną połowę tych dóbr oddał pod prawo dożywotnie wdowie po bracie Stefanie Sumaryusz do sprawy działowej ex archivo JW. Niemirycza, Generała wojsk kor. . Stanisław Niemirycz, miecznik żytomierski, dziedzic połowy Przyborska, ożeniony był z Pawszanką i zostawił jednego syna Michała, który w skutek układów familijnych, po śmierci stryjenki Stefanowej, został już panem całych dóbr przyborskich. I jakkolwiek dzięki pokojowi Polesie zakwitać zaczęło, jednakże od czasu do czasu smutnego doznawało losu od łotrujących zgrai hajdamackich. I tak w 1750 r. hajdamacy nawiedzili P. rabunkiem Arch. J. Z. R. , cz. III, t. 3, str. 225. Podczas niedawno minionych wojen kozackich pozacierały się granice dóbr. Ztąd pomiędzy sąsiadującymi ziemianami wywiązać się musiały uroszczenia i wzajemnym zaborom i napadom nie było końca. To tez Mikołaj Ksawery Chodkiewicz ssta żmudzki, dziedzic hrabstwa czarnobylskiego, sąsiadującego z Przyborszczyzną, w 1761 r. ze zbrojną siłą zajechał był granice tych dóbr, niby dochodząc awulsów swoich. Jakoż oderwał od Przyborszczyzny uroczysko Krasną Dąbrowę później Krasiłówką lub Rozkoszą nazwane, oraz Tajne uroczysko; nadto w lasach przyborskich Medweży korm i Łebedyn. Tępił i pustoszył drzewa na maszty, zakładał majdany, popioły palił i klepkę rąbał. Przyborszczyzna oczywiście ze swej strony również zniewoloną była zbrojny opór stawić; to też z obu stron zawzięcie wojowano. Michał Niemirycz miał jedyną córkę Teklę, słynącą wdziękami jako też i bogatem wianem, która wyszła za Ignacego Niemirycza, krewnego z odnogi rodu tak zw. Olewskiej. Ignacy Niemirycz był wychowany za granicą, oddany dla poloru na dwór drezdeński, był paziem Augusta III; potem służył w wojsku saskiem; po śmierci króla rzucił Drezno i wrócił do dóbr swoich Olawska, spadłych na niego i brata. Był podkomorzym smoleńskim, oraz szambelanem J. K. M. ; w 1771 r. został delegowanym z woje wództwa kijowskiego do Rumiancowa, w krzywdach tegoż województwa, które Rumiancow pismem swem z Jass datowanem d. 14 maja t. r. obiecał zaspokoić. Po ojcu miał Ignacy Niemirycz obszerno posiadłości, jeszcze wnioskowemi dobrami żony powiększone. Dom jego w Olewsku, lubo w zapadłem położony Polesiu, wrzał życiem towarzyskiem. Rozległe w jego dobrach bory i puszcze pełne były grubego zwierza; wielki miłośnik polowania, wyprawiał sławne łowy na niedźwiedzie, dziki i łosie. Wystawne nad miarę życie jakie prowadził, w końcu spowodowało majątkową ruinę. Szerokie dostatki jak śnieg stopniały, i nareszcie tak Olewsk jak i P. z ręku mu się wymknął. W 1772 r. sprzedał też całą Przyborszczyznę Janowi Mikołajowi Chodkiewiczowi, stście żmudzkiemu. Ocalały resztki tylko nadwerężonej fortuny, a mianowicie klucz styrtiański, który żona jego dla siebie zatrzymała. Ignacy Niemirycz stratę majątku zniósłszy z niezwykłą pogodą, zamieszkał na starość w Paszkówce przy córce Magdalenie Charlęskiej, i tam umarł. Nowy dziedzic P. Jan Mikołaj Ksawery Chodkiewicz, starosta żmudzki, umarł 26 lutego 1781 r. w Czarnobylu. Z żony Ludwiki Rzewuskiej zostawił czterech synów, z których Józef posiadł był P. , ale gdy ten zeszedł bezpotomnie, spadły te dobra na brata jego Aleksandra, który oddał je w posagu córce swej Zofii za Wiktorem Ossolińskim. W 1833 r. kupił P. Jan Modzelewski, od sukcesorów którego nabył te dobra w 1850 r. słynny w tych okolicach gospodarz Daniel Horwat. Po 1863 r. Horwat odstąpił dobra przyborskie Potemkinowi. Ten podczas niedługiego swego władania wyniszczył majątek, sprzedawszy las na wycięcie Naftule Horensteinowi, poczem sprzedał dobra dzisiejszemu właścicielowi Mikołajowi Zaleskiemu. Uszczuplone dobra przyborskie, obejmujące wsie P. , Rusaki, Wachówkę, Woropajówkę, Domanówkę, Pirohowicze, Białybrzeg, Bołotnię i Sukacze, mają ogółem 18, 490 dzies.

Przyborsk