rycz około tego czasu P. wyniósł na stopień miasteczka. Możny ten ziemianin, gorący promotor socynianizmu, w sprawach sekciarstwa odgrywał wybitną rolę. Jakoż gdy w Lublinie r. 1627 powydalano aryanów a szkoły i zbór ich wyrokiem trybunału zniesiono, Stefan Niemirycz w 1628 r, pośpieszył tam by porozumieć się ze współwiercami; ale podczas bytności swej zaniemógł i chory wróciwszy do domu, umarł w 1630 r. Jeszcze w Lublinie d. 30 sierpnia pisał on testament, w którym małżonkę swą Martę z Wojnarowskich uczynił dożywotniczką ogromnego majątku, jaki zostawił. Prócz tego przekazał jej 15, 000 opartych na Przyborsku, Iwankowie, Styrtach i Andrzejówce Ks. zapis. Tryb. wwdztwa eto. , WW. Niemiryczów etc, rkpsm. Zostawił on trzech synów Jerzego, Władysława i Stefana i trzy córki Katarzynę za Sieniutą, potem Leszczyńską, Zofią za Stanisławem Tyszkiewiczem, cześnikiem kijow. , i Helenę za Mikołajem Lubienieckim, potem za Ryszkowskim. Niedługo po śmierci męża i Marta z Wojnarowskich Niemiryczowa umarła około 1638 i majątek cały spadł na młodych Niemiryczów, którzy jednak z powodu, iż najmłodszy z nich Stefan był nieletnim, nie mogli jakiś czas do działu dóbr pomiędzy sobą przystąpić. W 1648 r. nareszcie Stefan przyszedł był do lat i niezwłocznie też trzej Niemirycze przystąpili do sporządzenia działu majątkowego pomiędzy sobą. Najstarszy z nich Jerzy wziął Horoszki z przyległościami, mko Rafałów al. Krajewszczyznę, Baskaki etc. ; Władysław otrzymał Noryńsk z attynencyą, mko Łubiny i mko Władysławów i inne; najmłodszy zaś Stefan wziął Czerniechów ze Stawowem, Andrzejówką, Styrtami, Ośnikami, Dziwoczkami, Wysokiem, Iwankowem, Horbaczowem, Szczurową, Nekraszowem, Trokowiczami, Mokrańszczyzną, Piekarszczyzną, mczkiem Toporzyszczami, Kamiennym Brodem, Bobryką, Niebieżą, młynem na Wałkach, młynom na Bukach, m. Tarczynówką, Starykami z rudnią Kowalów, Krasnosiółką, Hutą szklanną, Papiernią; tudzież Przyborsk ze Starykami, Raszkowem, Pirohowiczami, Suhaczami, Mojsiejkami, Bołotnią, Domaniówką, Makarówką, Krasną Dąbrową, Zarudziem al. Zdwiżem z Rudnią. Ale gdy w tymże roku 1648 wybuchł bunt Bohdana Chmielnickiego i gdy Polesie całe w płomieniach stanęło, to jak wszystka szlachta, tak i trzej bracia Niemirycze musieli uciekać aż za Wisłę. Niemirycze zrobiwszy dział nie mieli nawet dość czasu aby akt tegoż działu swego ulegalizować i dopiero podczas swojej tułaczki, zjechawszy się do Torunia, w tamecznym grodzie go aktykowali. Ale skoro w 1650 r. po układzie Zborowskim błysła nadzieja pokoju, dwaj starsi Niemirycze, Jerzy i Władysław, spiesznie wracają na Polesie. Pokój ten wszakże niedługo trwał i gdy na nowo rozpoczęły się niepokoje na Ukrainie, Jerzy z wielką pracą i uszczerbkiem własnego dziedzictwa staje w obronie rodzinnego Polesia od Kozaków. Znosi ich w końcu doszczętnie pod Hornostajpolem Okolski, Orbis pol. Następnie Władysław, nawrócony na wiarę katolicką, umiera w 1653 r. w Lublinie, a Jerzy jako głośny zdrajca, przechodzi do Szwedów. Jeden tylko Stefan pozostał wiernym królowi i Rzpltej. Po ustąpieniu Szwedów z Krakowa został na czele jazdy dla obrony miasta. Gdy zaś za przyczyną brata Jerzego stanął traktat Hadziacki, Stefan wrócił na Ukrainę. W 1660 r. walczy w bitwie pod Cudnowem i Słobodyszczami, pod rozkazami generała artyleryi Wolffa, liczne daje dowody odwagi, zabierając nieprzyjaciołom ośm dział. To też po zwycięztwie cudnowskiem hetman, między innymi, i jego do traktowania z nieprzyjacielem, który się poddał, wyznacza Ambr. Grabowski, Spominki ojczyste, t. I, str. 148161. W 1664 r. Stefan Niemirycz niespodziewanie prawem zastawnem w sumie 26, 000 złp. Przyborsk z attynencyą wypuszcza Krzysztofowi i Annie z Mierzwinskich Trzeciakom i zabrawszy żonę, dzieci, synowca Teodora był to syn Jerzego Niemirycza. zabitego w 1659 r. przez Kozaków i synowicę Maryannę, dziedziczkę Norzyńska, córkę brata Władysława, wyjeżdża za granicę do Nejdorfu na Szląsku. Mamy list Stefana Niemirycza do króla, w którym pisał, iż nie dla sekty aryańskiej, bo jest Christianae fidei, ani dla żadnych fakcyi, ale dla zniszczenia i spustoszenia przez nieprzyjaciela fortuny, wziąwszy z sobą starościankę synowicę Maryannę, dla bezpieczeństwa, za granicę wyjechał. W skutek nalegań Jana Kazimierza w 1680 r. powrócił do dóbr swoich. Król go najprzód kasztelanią, potem wojew. kijowskiem zaszczycił. Pierwsza żona Gryzelda z Wilamów zmarła mu za granicą; na starość ponowił śluby małżeńskie z Teresą Opalińską. Umarł około 1688 r. Zostawił czterech synów Konstantego, Krzysztofa, Jerzego i Władysława. Z tych trzej bracia starsi, wynarodowiwszy się, poumierali na obczyźnie; najmłodszy Władysław wraz z ojcem wrócił do siedliska przodków. Przez całe życie trzymał się kątów rodzinnych. On to, po śmierci ojca, wraz z macochą zamieszkał w Czerniochowie, bo do Przyborska przyjść nie mógł, ile że ogołocony z gotowego grosza, nic mógł go z zastawy wykupić od Trzeciaków Opis akt. Nr. 22, str. 16; Nr. 22, str. 14. Był on starostą nowosielickim. i kasztelanem polanieckim. Według Niesieckiego, Władysław Niemirycz trzy razy śluby małżeńskie ponawiał, 1mo voto z Heleną Piaso

Przyborsk