50 Walenty z Osiny Wężyk od 1765; 51 Andrzej Stanisław Kostka Korab Młodziejowski od 1767; 52 Józef Tadeusz Jastrzębiec Kierski od 1768; 53 Antoni Wacław Betański od 1783; 54 Antoni z Gołaszy Dąb Goła szewski od 1786; 55 Jan Antoni Potoczki od 1825 56 Michał Tomasz Korczyński od 1834; 57 Franciszek Ksawery Zacharyasiewicz od 1839; 58 Franciszek Ksawery Wierzchleyski od 1846; 59 Adam Jasiński od 1859; 60 Antoni Wałagin Manastyrski od 1863; 61 Maciej Hirszler od 1870; 62 Ks. Łukasz Solecki od 1881. Za staraniem biskupów przemyskich przyzwolił papież Innocenty XI w r. 1678 na ustanowienie biskupa sufragana. Pierwszym był Jan z Dębów Dembski w r. 1681 mianowany. Rząd austryacki zniósł sufraganią w r. 1786 a przywrócił ją dopiero w r, 1881 mianując na tę godność ks. Ignacego Łobosa. Dziś jest sufraganem kś. Jakub Glazer. Dyecezya przemyska graniczy na zachód z dyecezya tarnowską, na płn. z sandomierską i lubelską, na wsch. z lwowską. Obszar jej wynosi przeszło 410 mil kwadr. Dekanatów liczy 27, a mianowicie przemyski miejski z parafią przemyską, do której należą prócz miasta i przedmieść, wsie Bakończyce, Grochowce, Krówniki, Kruhel Mały, Kruhel Mały, Kruhel Wielki, Lipowica, Łuczyce, Nehrybka, Opłyn, Ostrów, Kuńkowce, Pikulice, Prałkowce, Sielce, Wilcze, Wituszyńce; dekanat przemyski zamiejski z parafiami Babice, Krasiczyn, Krzywcza, Niżankowice, Ujkowice, Wyszatyce i Żurawica; dek. biecki, brzostecki, birzozowski, dobromilski, drohobycki, dynowski, frysztacki, głogowski, jarosławski, jasielski, jaworowski, krośnieński, lisecki, leżajski, miechociński, mościcki, pruchnicki, przeworski, rzeszowski, rudnicki, rymanowski, Samborski, sanocki, strzyżowski, żmigrodzki. Do dziejów biskupstwa odnoszą się Siarczyński Dzieje biskupstwa gr. i łac. obrządku, w czasop. księgozbioru im. Ossolińskich Lwów 1828, zesz IV, str. 3; Zacharyasiewicz Vitae Episcoporum Premisleusium ritus latini Wiedeń 1844; Kś Fr. Pawłowski Premislia sacra sive Series et Gesta Episcoporum ritus latini Premislensium Cracoviae 1869; O powstaniu przemyskiego biskupstwa łacińskiego, w Przyjacielu chrześciańskiej Prawdy 1833, zesz. I, str. 97; zesz. II, 85; zesz. III, 93; zesz. IV, 84; O Kapitule Przemyskiej, tamże, 1834, zesz. I, str. 83, zesz. II, 100; zesz. III, 92; zesz. IV, 82; Dużo ciekawych szczegółów podaje Dzieduszycki w dziele Żywot Wacława Sierakowskiego arcyb. lwowskiego. Alembek napisał dzieło p. t. Historia Episcoporum aut Volumen Episcoporum res gestas complectens. Manuskrypt ten jest zapisany w regestrach kapituły p. n. Gemma Ecclesiae catedralis Premieliensis, ale znajduje się w bibliotece gr. kat. kapituły przemyskiej p. n. Notitiae aliquod de episcopatu Leopoliensi, episcopatu et capitulo Premislienei, pożyczył go bowiem był raz gr. kat. kanonik ks. Ławrowski, a z jego biblioteką przeszedł on w posiadanie biblioteki gr. kat, kapituły. Dokumenty odnoszące się do dziejów biskupstwa i kapituły znaleść można w Aktach grodz. i ziem. , t. VII, str. 27, 32, 78 i t. VIII, str. 21, 29, 34, 38, 39, 40, 4L 44, 52, 53, 54, 56, 59, 61, 65, 68. 71, 72, 75, 78, 87, 94, 101, 109, 114, 115, 119, 120, 122, 125, 245, 257, 270. Ob. także Dyecezya przemyska z mapami, w Bibliotece Pawlikowskiego we Lwowie, teka Nr. XLVIII, i Znakomici mężowie przemyskiej kapituły, ,, w Tygodniku katolickim 1864, str. 465 i 493 II. Biskupstwo greckokatolickie, według Nestora istniało już w XII w. O początkowych dziejach biskupstwa nic nie wiemy; nie znamy z nazwisk pierwszych władyków. Od r. 1218, w którym miał być władyką Antoni Dobrynia Jadrenkowicz, można wprawdzie zestawić szereg władyków, nie za wszystkiem dokładny, ale do dziejów biskupstwa brak źródeł aż do połowy XVI w, , pożar bowiem zniszczył w r. 1535 cerkiew katedralną i wszystkie znajdujące się przy niej dokumenty. Obok przemyskiego istniało już w XIII w. biskupstwo Samborskie obrządku wschodniego i miało własnych władyków, których siedzibą był klasztor Przemienienia Pańskiego czyli Spasa, we wsi Spas, istniejącej koło Starego Miasta. Biskupstwo to przyłączono w r. 1422 do przemyskiego i odtąd nazywają się biskupi przemyscy także Samborskimi, od roku zaś 1661, kiedy władyka Antoni Winnicki przebywał dłużej w Sanoku, także sanockimi, a od r. 1730 jeszcze jarosławskimi. Od drugiej połowy XVI w. są dzieje biskupstwa dokładniej znano. W r. 1596 przystępuje władyka przemyski Michał Kopystyński do unii na synodzie w Brześciu Litewskim, Mimo to trwał on przy schyzmie, Ale część duchowieństwa, szlachty i reszta ludności przyjęła unią, a tak powstało rozdwojenie pomiędzy wiernymi dyecezyi. Po śmierci Kopystyńskiego zamianował król w r. 1610 biskupa dla unitów Atanazego Krupeckiego, dyzunici wybrali jednak w r. 1620 władykę dla siebie. Odtąd bywało po dwóch biskupów. Jeden zarządzał zwykle dyecezya przemyską, drugi Samborską. Między nimi przychodziło często do gorszących walk i najazdów. Trwało to do r. 1691, kiedy Inocenty Winnicki, władyka dyzunicki, przyjął unią wraz z całą dyecezya. Z powyższego wynika, że biskupów przemyskich należy podzielić na 3 grupy. Do pierwszej należą władycy wy

Przemyśl