się obrócili, i w regestr się zapisawszy, wypowiedzieli posłuszeństwo dzierżawcy Rybińskiemu Arch. J. Z. R. t. II str. 711. Po uspokojeniu atoli rozruchu tego, Rybińska nie wróciła już do dóbr, a Szczuka odtąd został spokojnym ich posiadaczem. Stanisław Antoni Szczuka umarł w r. 1710, i po zejściu jego Konstancya Marya, z domu Potocka, na mocy dożywocia rządziła Kozarowiczami, lecz w 1731 zrzekła się dożywocia i oddała majętność ukraińską córce swej Wiktoryi, która 1mo voto była za Stanisławem Janem Kątskim, miecznikiem kor. , werbskim, urzędowskim stą, a 2do voto za Cetnerem, kuchmistrzem kor. Kątska miała tylko jednę córkę Maryannę; odumarła ją małoletnią i ta będąc pod opieką Stefana Humieckiego, wdy podolskiego, po dojściu lat, wzięła w posiadanie K. , Hornostajpol i Borodziankę i wyszła za mąż za Eustachego Pilawitę Potockiego, generała artyleryi w. ks. lit. i stę tłumackiego. Obszerne też dobra, bo oprócz dóbr ukraińskich i Radzyń w lubelskiem, wniosła w dom Potockich. Eustachy Potocki mieszkał stale w Radzyniu, gdzie w 1760 roku okazały wzniósł pałac i piękny ogród założył. Zostawił pięciu synów Kajetana, stę urzędowskiego, korytowskiego i dymirskiego; Ignacego, pisarza w. ks. lit. , marszałka rady nieustającej i stę jurborskiego; Jerzego stę tłumackiego, Stanisława i Jana i córkę Cecylią. Ci w 1779 r. uczynili dział między sobą substancyi ojczystej i macierzystej i Kajetan wziął na schedę swoją klucz kozarowicki, składający się z K. , Hlebówki i Jasnohorodki, klucz hornostajpolski i borodziański; tudzież dobra na Podolu i Mazowszu, i w Warszawie jurydykę zwaną Tłomackie. Po wojnach kozackich dobra kozarowickie były wyludnione i dopiero za nastaniem czasów spokojniejszych, zaczęły się osiedlać. Pobrzegowośó, obfitość miejsca, lasy, wody gęste, spław Dnieprowy były przynętą dla osadników, którzy się tu z różnych stron garnęli. Z dokumentu pewnego dowiadujemy się zaś z jak daleka wędrowali ci przybysze. Lesko Dokulka mówi dokument zaszedł do K. z synkiem swoim, bo go na rękach przyniósł lat temu około 60, lub więcej, w stanie bardzo mizernym, bo ani chudoby ani chleba nie miał, spłodził synów kilku. Josyp Nur i Stepan Nurenko; tych dziad przyszedł z Niemirowszczyzny. Naum Pokociło; tego ojciec nazwiskiem Borys Telacha, wyszedłszy z Talni od Pińska, błąkał się lat kilka po swobodach różnych, osiadł był na kilka lat w Bobrujsku, potem do Czarnobyla i Hornostajpola. Iwan Rożenek z Maliszkowiec p. Oskierki. Kuźma Olichwirenko także z dóbr p, Oskierki. Neczypor Sokołenko z Litwy dziad jego. Mina Chwedorenko z zagranicy moskiewskiej. Petro Woźny i Karp Kozak z zagranicy moskiewskiej. Kornij Łohinenko kozakował u gospodarza w Hornostajpolu. Onysko Charkow zięć; ten dziedziczny kijowski, poddany przedmiejski, który dla bojaźni panów swych uszedł stam tąd i tu osiadłszy, ożenił się i mieszka od lat 20 eto. eto. Indagacye z gromady kozarowickiej w 1776 r. . Od Kajetana Potockiego w 1783 r. kupił K. Józef Kuczyński, sta jadowski, a od tego już po zaborze nabył Józef Korwin Morzkowski, chorąży wdztwa podla skiego, sędzia grodzki drohicki, sta mitkowski, nareszcie prezes sądu główn. kijow. Tenże Morzkowski odstąpił K. bratu swemu Franci szkowi, który miał córkę Joannę za Bobrem Piotrowickim, marszałkiem gubernialnym wo łyńskim. Następnie K. przeszły do córki tegoż, Ludwiki, za hr. Maurycym Potockim, dziedzicem Jabłonnej. Obecnie majętność ta dostała się w obce ręce. W dobrach tych ob szar ziemi wynosi 12675 dzies. , mieszkańców obojej płci 903, szlachty 7. Roku 1783 było tu mieszkańców 433 w 77 chałupach. Jest tu cerkiew Pokrowska, zbudowana w 1720 r. Roku zaś 1803 za staraniem prezesa Morzkowskiego benedykowano tu kaplicę rzymsko katolicką. W XVIII wieku na gruntach tu tejszych znajdowały się następujące uroczy ska Kozaryszcze, Krzywczyzna, rzeczka Raduchynia i zniszczona wieś Beatyn, założona niegdyś przez Beatę z Lassotów Hornostajową. Nad Irpieniem, wśród boru, gdzie dziś wieś Borki, było stare uroczysko Mamajew, na którem miała być osada, zniszczona przez Batego, Następnie na temże uroczysku zasiadł był zna ny nam osadca Chom, od którego cała ta miejscowość została Chomińszczyzną prze zwana. Edward Rulikowski Kozarowszczyzna, 1. wś, pow. oszmiański, 2 okr. adm. , o 36 w. od Oszmiany, 4 dm. , 71 mk. , z tego 58 prawosł, 13 kat. 2. K. , folw. szlach. , pow. oszmiański, 2 okr. adm. , o 36 w. od Oszmiany, 2 dm. , 16 mk. , z tego 3 prawosł. , 13 kat. 3. K. , zaśc. pryw. , pow. dzisnieński, o 89 w. od Dzisny, 2 okr. adm. , 2 dm. , 23 mk. prawosł. 1866 Kozary, wś, pow. nowogradwołyński, gm. romanowska, włościan dusz 91. Ziemi włośc. 340 dzies. należy do dóbr romanowskich, dawniej hr. Ilińskich; obecnie Steckich. Leży na dużym trakcie z Miropola do Cudnowa. Kozary, ob. Koziary. Kozarycha, rzeczka w pow. bracławskim. Kozarycy, ob, Kozarcy. Kozaryno, folw. , pow. nowoaleksandrowski. Niegdyś własność Napoleona Mirskiego, później Adama Chrapowieckiego. Kozarynówka, Kazarynówka, wś, pow. kaniowski, par. Rzyszczów. Niegdyś należała do Kozarynów, dziś do Adolfa Pruszyńskiego. Ma

Kozarowszczyzna