ją się rolnictwem, chowem bydła lub prowadzą handel płodami rolniczemi i bydłem. Siedziba komisarza obwodowego. Kościół paraf. katol. dekan. krotoszyńskiego; kościół protestancki dyec. krotoszyńskiej; synagoga; szkoły miejskie elementarne mieszczą się w zabudowaniach dawniejszego klasztoru bernardyńskiego; 426 analf. Miejska kasa oszczędności, kasa pożyczkowa polska licząca około 200 członk. Urząd poczt. 3 klasy, telegr. , poczthalterya, poczta osobowa z Krotoszyna przez Kobylin do Rawicza; st. kol. żel. Krotoszyn o 16 kil; st. kolei żel. Zduny o 12 kil W r. 1811 K. miał 259 dm. , 1719 mk. ; w r. 1837 było 2226 mk. Należał dawniej do Mielżyńskich. W księgach kościelnych msto nazywano niekiedy Nową Wenecyą także Cobylno, Koblin. Kościół katol. paraf. założył Mikołaj, wojewoda kaliski, r. 1289; przebudowano go w r. 1512. Na początku XV w. Władysław Jagiełło nadał miastu prawo magdeburskie na prośbę dziedzica Mikołaja Wierzbięty, wojewody także kaliskiego. W następnych czasach Konarscy nabyli to miejsce i zaczęli się pisać z Kobylina. Raczyński we Wspomnieniach Wielkopolski I; p. 367 twierdzi, że Adam Konarski, biskup poznański, mąż nauką i zasługami obywatelskiemi słynny, tu się urodził. Za Zygmunta Augusta bywały tam sławne jarmarki. W kościele pobernardynskim spoczywają zwłoki Samuela ze Skrzypny Twardowskiego, płodnego poety z czasów Zygmunta III. Nie masz jednak śladu jego nagrobku. Ten poeta umarł we wsi Zalesiu pod Kobylinem r. 1660. Za Jana Kazimierza Wrzeszczowski, wódz szwedzki, zrabował miasto; za Augusta II powtórnie uległo grabieży; nakoniec podczas 7letniej wojny przez jenerała rossyjskiego Sołtykowa. Kościół protest. obchodził w r. 1880 jubileusz 250letni od założenia. 2. K. Stary, niem. Altkobylin, wś i 2 folw. , pow. krotoszyński; jeden folw. należy do probostwa, ma 342 mr. rozl. ; drugi, własność msta, 465 mr. ; 6 dm. , 59 mk. , 44 ew. , 15 kat. , U analf. 3. K. Story, folw. , pow. krotoszyński, 1759 mr. rozl. , 6 dm. , 105 mk. , należy do dóbr Baszków. Poczta na miejscu, st. kolei żel. Zduny o 12 kil. Kobylin, niem. Kobylinnen, wś, pow. łecki, na pruskich Mazurach, poczta Prostki; od początku przez osadników polskich zabudowana. R. 1529 Jan i Filip Kobylińscy i ich szwagier Jan Wysocki otrzymali K. z 50 włókami na prawie chełmińskiem. R. 1553 Kobylin, Krupin, Sołtmany i Popowo były w posiadaniu Filipa Kobylińskiego, sędziego ziemskiego. R, 1560 kupują Jan, Walenty, Tomasz i Balcer Kobylińscy 22 mr. między Sołtmanami, Popowem i Krupinem. W następnych czasach posiadają Kobylin Morsztynowie, Sierakowscy, Ciesielscy, Sokołowscy, Wilkowscy, Wysoccy i inni. Ob. Kętrz. , Ludność polska, str. 462. Kobylinek, folw. , pow. ciechanowski, gm. Gołymin, par. Pałuki, odleg. o 9 w. od Ciechanowa, ma 2 dm, , 17 mk, , 120 mr gruntu, 14 nieuż. Kobylinnen niem. , pow. łecki, ob. Kobylin. Kobylino, wś, pow. mazowiecki, dawniej w województwie podlaskiem, ziemi bielskiej, o 2 mile od Tykocina. Kilka wiosek, zamieszkałych wyłącznie przez cząstkową szlachtę i w pobliżu siebie położonych, nosi jednę ogólną nazwę Kobylino, oprócz której każda z tych wsi ma drugą nazwę poszczególną i w potocznej mowie zwykle używaną. Wsie te są następujące 1 K. Borzymy czyli kościelne albo poświątne, nad rzeczką Śliną, z kościołem paraf na początku XV w. erygowanym; nazwą Borżymy pochodzi od starodawnego imienia Borzym. 2 K. Podsędkowięta nosi nazwę od Arwista v. Herwista podsędka ziemskiego suraskiego, żyjącego w połowie XV w. Nazwa ta oznacza posiadłość sukcesorów owego podsędka. 3 K. Pieniążki, nosi nazwę od Mikołaja Pieniążka, który dziedziczył część ogólnej dzielnicy Kobylina w początku XVI w. 4 K. Łatki, pochodzi od Wojciecha Latko z K. , który żył w 1szej połowie w. XVI. 5 K. Kulesze Y. Zarzecze, dziś Kuleszki, po drugiej stronie rzeczki Sliny, naprzeciw K. Borzym położone, wzięły nazwę od Kuleszów, tę część dzielnicy kobylińskiej w r. 1530 dziedziczących. 6 K. Kruszewo, pochodzi od Kruszewskich, władających częścią K. w r. 1506. 7 K. Cieszymy, zwane także dawniej Biki czyli Byki i Żuki od przydomków szlachty Cieszym, Byk, Żuk. 8 K. Pogorzałki, od Pogorzelskich. 9 K. Mako wo r. 1582, dziś tylko Makowo. K. należy do najstarszych na Podlasiu osad, czego dowodzą odkryte tu przez Zyg. Glogera stacye krzemienne i znalezione w znacznej liczbie żarna pierwotne kamienie wklęsło wyżłobione, kształtu niecki, do rozcierania zboża. W w. XIV na dzielnicy K. , przeszło pół mili kwadr. obejmującej osiadła szlachta z Mazowsza przybyła i na przestrzeni pomienionej 8 osad czyli powyżej wymienionych oddzielnych wiosek założyła w XV w. . Byli tu Kobylińscy różnych herbów, np. Abdank, Pobóg, Slepowron, Prus drugi i Łada. K. Borzymy, Pieniążki i Latki, rozrastając się, utworzyły z czasem jedne wieś. Ogółem w K. Borzymach, Podsędkowiętach, Pieniążkach, Cieszymach, Kruszewie, Pogorzałkach, Kuleszkach i Makowie, było w r. 1775 dymów 122, z tych 10 proboszczowskich a 112 szlacheckich. Jeden szlachcic miał dymów 10, jeden 6, jeden 3, pięciu po 2, a ośmdziesięciu trzech po dymie 1. Nazwisko Kobylińskich nosiło 19stu, w Pogorzałkach mieszkali przeważnie Pogorzelscy, w Makowie 10ciu Makowskich i jeden Wnorowski. W r. 1827 znajdowało się dymów 135, zatem wciągu lat 52

Kobylin

Kobylinek

Kobylinnen

Kob