czerwcu r. 1860, zaszczycony został rafinat klęczański medalem. Tak więc, jak Ignacy Łukasiewicz f 1881 pierwszy wprowadził w świat oświetlenie naftowe, tak spółka kięczańska była pierwszą, która na targowicy krajów austryackich utorowała drogę oświetleniu nattowemu. Gdy atoli zaczął się zmniejszać przypływ nafty, rozwiązała się spółka r. 1861, I. Łukasiewicz przeniósł się do Bóbrki a Eugeniusz Zieliński objął sam dyrekcyą rafineryi, jako wyłączny właściciel i prowadził ją przez dwa lata. Produkcya nafty surowej wyniosła od r. 1858 do 1863 4000 centn. wiedn. Tymczasem M. Brunicki, walcząc w swej kopalni z trudnościami, wydzierżawił ją r. 1863 za ryczałtową kwotę 20, 000 guldenów na lat 10 spółce bankierów z Hamburga, którzy, pod kierunkiem chemika i inżeniera, sprowadzonego ad hoc z, Ameryki, znanego dziś w kraju Alberta Faucka, rozpoczęli tu eksploatacyą nafty na sposób amerykański, machinami parowemi i przyrządami do wiercenia, co jednak w tutejszych odmiennych pokładach okazało się na razie zawodnem, tak dalece, że spółka bankierów, do której i właściciel Klęczan ze swoją kopalnią był przystąpił, poniósłszy wielkie straty, rozwiązała się i zaniechała kopalni. Owe niefortunne doświadczenia miały jednak ten dobry skutek, że wprowadziły ostatecznie u nas zastosowanie parowych świdrów w poszukiwaniach nafty; inżenier Fauck pozostał bowiem w kraju i, powołany przez I. Łukasiewicza do Bóbrki, udoskonalił tamże sposób wiercenia, używając prętów żelaznych i samoczynnego dłuta Freifalistück, Po rozwiązaniu się spółki hamburskiej, nastąpiła w tutejszych kopalniach 10letnia stagnacya. Dopiero r. 1878 hr. Ferdynand Brunicki z inż. Albertem Fauck, do których przystąpił i Eugeniusz Zieliński, rozpoczęli na nowo roboty, ale na innym już terenie, za pomocą świdra parowego, ze względnem powodzeniem; wydobyta nafta okazała się najlepszą może, jaką kraj posiada, ma bowiem w stanie surowym 51 Baum. , a wydaje 75 nafty oświetlenia służącej i 10 parafiny. R. 1879 zawiązali drugą spółkę Eugeniusz Zieliński, inż. Albert Fauck, Bogusław Bzowski i Konstanty Lipowski; kopalnia ich rozwija się pomyślnie, lubo roboty wiertnicze są nader kosztowne, sięgając 150 300 metr. głębokości. Produkcya od 1 lipca po koniec grudnia 1881 r. wyniosła 1500 centnarów metr. , które przerobiono we własnej rafineryi. Te kopalnie są dla włościan miejscowych i wsi przyległych, obfitem źródłem zarobku; jednakże osiągnięte przez nich zyski nie wiele wpłynęły dotąd na podniesienie ich dobrobytu, a tylko propinatorowie i przekupnie bogacą się. W połowie XVIII w. byli właśoiciekmi K. bracia Dzięciołowscy, od których wziął je r. 1760 hrabia Pontius Harschcamp w zastaw za 59000 zł. pol. ; około r. 1780 nabył prawapoprzedniego Szymon Kurdwanowski, dziad po matce te raźniejszego właściciela, który drogą działu familijnego objął tę wieś roku 1856. Por. Bóbrka. M. Ż. S. Klęczany. 1. wś na prawym brzegu Ra by, pow. bocheński, należy do parafii rzkat. w Niegowie i jest 7. 6 kil. od Gdowa oddalo ną, ma 222 mk. rz. kat. Grunta urodzajne na porzeczu. Graniczy na północ z Marszowicami, od których jest przedzielona Rabą, na wschód z Niewiarowem, na zachód z Podolanami a na południe z lasem Zręczyńskim. 2. K. , wś na lewym brzegu Ropy, u ujścia poto ku Moszczanki i przy gościńcu z Gorlic do Biecza, pow. gorlicki, należy częścią do parafii rz. kat. w Kobylance, częścią w Bieczu, i ma 380 mk. Zabudowania gospodarskie więk. pos. sukcesorów ś. p. Skrzyńskiego Aleksandra są zbudowane przy gościńcu. Więk. pos. ma 207 mr. roli i 109 mr. lasu; mn. pos. 227 mr. roli w ogóle. Szematyzm rządowy na r. 1881 wymienia tutaj kopalnie nafty. W X V wieku była to własność Pawła Wierzbięty h. Strzemię i był tu kościół Długosz, Lib. benef. I, 489. 3. K. , wś, pow. ropczycki, na północ od torów kolei żelaznej Arc. Karola Ludwika, między przystankami Trzcianą i Sędziszowem Wieś leży w równinie i jest od północy oto czona sosnowemi lasami. Jest tu najwyższy punkt drogi żel. Karola Ludwika między Wi słoką a Wisłokiem, 223. 59 m. npm. wzniesio ny. Odległość od kościoła parafialnego w Sę dziszowie wynosi 8 kil. , mk. rzym. katol. 628. Więk. pos. hr. Aug. Mailly ma obszaru 223 mr. roli, 76 mr. łąk i ogr. , 57 mr. pastw. i 355 mr. lasu; pos. mn. 457 mr. roli, 130 mr. łąk i 20 mr. pastw. Graniczy na wschód z Kawę czynem i Krzywą, na zachód z Trzcianą a na południe z Będzimyślem. Mac. Klęczkowo, 1. niem. od r. 1866 Klinzkau, rycer. dobra, pow. chełmiński, na wyżynach prawego brzegu Wisły, przy bitym trakcie chełmińsko grudziąskim. Obszaru liczy mr. 1113, bud. 15, dm. 6, kat. 65, ew. 27. Parafia i szkoła Sarnowo, poczta Trzebieluch. 2. K. , w dok. Clenczkau, Clenczke, wś, pow. niborski, dawniejszy działdowski, na pruskich Mazurach, przez ludność polską założona. R. 1399 Piotr, dziedzic na Leszczu i starych Hanko wicach, nadaje uczciwemu Bartłomiejowi 4 wł lemańskie we wsi Kl. na prawie chełmińskiem. Świadkami byli Gerold z Leszcza rycerz, Jan z Ruszkowa rycerz, Tomasz z Kozłowa. R 1542 Kl. posiada samą ludność polską. Ob Kętrz. , Ludność polska str. 319. Klęk, wś, folw. i os, młyn. nad rz. Moszczenioą, pow. brzeziński, gm. Dobra, , par. Skoszą

Klęczany

Klęczko