ścioła, który stanął pod tytułem S go Kazi mierza, patrona mieściny, za erekcyą 1629 roku. Następnie nadaniem 15 kwietnia 1638 roku przeznaczył książę nowo zbudowaną, o wiorst sześć stąd, wieś Jabłonkę na wieczysty fundusz tego kościoła, inkorporując do ulubionej swej kollegiaty ołyckiej beneficyum i kościół, co król Władysław IV natychmiast 21 kwietnia tegoż roku potwierdził, a Piotr Gembicki, biskup łuckobrzeski, powagą zwierzchności duchownej aprobował. Sejm narodowy także fundacyą tę w 1639 zatwierdził. Kościół ten musiał być niewielki i potrzebom parafii nieodpowiedni, zresztą drewniany a więc nietrwały; książę kanclerz bowiem w testamencie swoim, przeznaczając 200 złp. dla szpitala przy tym kościele, prosi sukcesorów swoich o zbudowanie nowej świątyni. Prośba ta nie zaraz została spełnioną, i pierwotna fundacya utrzymała się jako tako do 1665 roku, w którym tatarzy i kozacy zrabowali i spalili tę świątynię. W tym czasie właśnie kapituła ołycka mianowała proboszczem w Kazimierzo wie Feliksa Bachowskiego, prałata kustosza kollegiaty. Ten gorliwy o chwałę Boską kapłan, dysponując dochodami pięknej wsi Jabłonki, postanowił wzmocnić Albrychtowską fundacyą; wziął się więc do wzniesienia z muru kaplicy, którą ukończył dopiero wroku 1670, podług planu pozwalającego wprzyszłości rozszerzyć ją. Pragnąc tę kaplicę upiększyć, ksiądz Bachowski polecił malarzowi z Łucka, Antoniemu Samołowcowi, parafianinowi kościo ła księży bazylianów łuckich, zdjąć kopią z obrazu M. Boskiej, w skarbcu książąt w Ołyce znajdującego się, a przywiezionego, jak chce tradycya, przez księcia Radziwiłła Sierotkę z Palestyny. Kopia ta była ukończoną w roku 1671 i umieszczoną w ołtarzu po lewej stro nie w kościele kazimierzowskim. Od pierwszego pojawienia tego obrazu, lud okoliczny począł zaraz okazywać do niego szczególniejsze nabożeństwo, liczba modlących się wzrosła, a niebawem po całem województwie rozniosła się wieść o łaskach i cudach, za pośrednictwem M. Boskiej Kazimierzowskiej osiąganych. Sława tego obrazu przekroczyła wkrótce i granice województwa; z kijowskiego i z brzeskiego płynął tu lud pobożny, wiózł hojne wota i ofiary. Mnożące się te ofiary postawiły w możności miejscowego proboszcza księdza Jana Bieleckiego rozszerzenia kaplicy; dobudował więc front jej i stronę przeciwległą frontowi przedłużył na kilkanaście łokci, dodając zakrystyą i skarbiec. Przerobienie to kaplicy nastąpiło w 1770 roku, to jest w lat sto po zmurowaniu jej przez księdza Bachowskiego. Ofiary nie ustawały, ale podwajały się jeszcze. Po księdzu Bieleckim wstąpił na probostwo tutejsze ksiądz Franciszek Cresconi, włoch jak widać z pochodzenia, archidyskon kolegiaty ołyckej; ten odnowił dach kościelny i nową na nim dał kopułę; godność swoją piastował lat pięć. Po nim nastąpił ksiądz Walenty Znamirowski, prałat kolegiaty łuckiej, lecz mieszkał w Petersburgu jako członek kolegium duchownego, a później w Wilnie, zostawszy regensem seminaryum przy akademii tamtejszej. Następcą jego w Kazimirce był ksiadz Wojciech Ziemnowicz; ten, zajęty sprawą procesową o ziemię kościelną, zbudował tylko kapliczki na cmentarzu tutejszym. Po nim idzie ksiądz Józef Piaskowski, dziekan kolegiaty ołyckiej, który odnowił kościół i trzy kaplice na cmentarzu kościelnym. Ostatnimi restautorami tutejszego kościoła byli Mikołaj Rybczyński, dziedzic, który, chociaż był wyznania ruskiego, pokrył świątynię tę blachą i wielki krzyż pozłocisty na niej wystawił; nareszcie jeden z ostatnich proboszczów, ksiądz Kowalewski, który z uzbieranych składek kościół zupełnie odnowił i freskami wewnątrz ozdo bił. Parafia katol. K. dek. rówieńskiego dusz 993, kaplica w Pieczałówce. Była też filia w Kosmaczowie. Opis K. w Tyg. ill. Nr. 190. Kazimirka, ob. Kazimierka, Kazimirowo, albo Kazimierzowo, niewielki zaścianek w pow. borysowskim, w okr. polic. łohojskim, o milę na zachód od Haniewicz po łożony; ma osadę 1; miejscowość górzysta, grunta lekkie. R. . 1811 dobra Rodziewicza, dusz 72. Al. Jel. Kazimirowo, fort zbudowany za króla Wła dysława IV na półwyspie Heli, naprzeciwko m. Pucka, pow. wejherowski. W pobliżu znajdo wał się drugi fort, zwany Władysławowo. Obadwa powstały podczas 2 ej wojny szwedz kiej ku większej obronie ze strony morza. Na stępnie zostały zniesione i nie masz po nich oddawna znaku. Kś. F. Kazimiryszki, zaśc. rząd. , pow. wileński, 4 okr. adm. , o 36 w. od Wilna, 1 dm. , 7 mk. , z tego 1 prawosł. , 7 katol. 1866. Kazimiryszki, wś w dobrach Schlossberg ob. , w Kurlandyi, w okr. iłłukszciańskim, parafii dyneburskiej. Kazin, folw. , pow. warszawski, gm. Pruszków, par. Raszyn. Należy do dóbr Opacz Wielka. Kazin, ob. Każyn. Kaziniec, jez. , pow. newelski, we wsi Iwanowo, 6. 50 dzies. rozl. własność rządowa. Kazinka, st. dr. żel. orłowskogriazskiej w gub. tambowskiej. Kaziny, pow. jędrzejowski, gm. Wodzisław, par. Piotrkowice. Kaziopole, wś, pow. obornicki; 17 dm. , 140 mk. , 4 ew. , 136 kat. ; 34 analf. Poczta, telegr. i st. kol. żel. najbliższe w Rogoźnie Rogasen. Kazimirka Kazimirka Kazimirowo Kazimiryszki Kazin Kaziniec Kazinka Kaziny Kaziopole