i szczyty Tatr i gór siedmiogrodzkich, wiele szczytów hal liptowskich, turczańskich, Niżnich Tatr i gór pokuckobukowińskich i ich szczyty najwyższe, głównie w dziale Czarnej Hory. Kraina ta odpowiada w klimacie przybiegunowemu pasowi ziemi. Gdyby wysokość Karpat dochodziła 2900 m. npm. lub jeszcze wyżej, pokrywałby wówczas ich wierzchołki przez cały rok śnieg, czyli posiadałyby linią śnieżną, odpowiadającą wiecznym śniegom i lodom poza kołami biegunowymi, gdzie niknie już roślinność. Wprawdzie i w Tatrach lub górach siedmiogrodzkich, jako najwyższych z całego pasma Karpat, dosyó jest śniegów wiecznie leżących; takowe jednak leżą tylko w głębokich jarach, w szczelinach skał, wogóle w miejscach takich, do których słońce rzadko zagląda. Atoli te płaty śniegów nie zasługują na bliższą uwagę i nie mogą nosić nazwy lodowców. W krainie hal ob. Hale i połonin ob. , gdzie tylko lita skała nie pojawia się, rozpościerają się obszerne i żyzne łąki górskie alpejskie, na których przez 10 pierwszych tygodni letnich bez przerwy pasą się owce, kozy lub bydło. Łąki te alpejskie tworzą przeważnie rośliny alpejskie, które z wyjątkiem niektórych gatunków jak Senecio carpaticus Herb. , Campanula carpatica Jach. , Silone Zawadzki Herb. , Ranunculus carpaticus Herb. , Gnaphalium carpaticum Wahlbg. , Hieracium carpaticum Bess. , Arabis neglecta Schult. są właściwe także Alpom lub Pirenejom. Poniżej tych łąk, tj. między górną granicą lasów a halami znajduje się pas ziemi, porosły wyłącznie jednym gatunkiem sosny, zwanej kosodrzewiną; jest to wysokość 1450 1770 m. W wysokości 1650 m. w kosodrzewinie rośnie w Karpatach tu i owdzie Fatry i Czarna Hora sosna, zwana limbą. Kraina podalpejska czyli właściwa górska, cechująca się również właściwą florą, lubo już nie tak wydatną jak alpejska, poczyna się od stóp gór wynioślejszych aż do górnej granicy lasów. Kraina ta w Karpatach przypada w przybliżeniu między 750 a 1450 m. npm. Jest to kraina wyłącznie lasami pokryta, pośród których rozpościerają się rozsiane łąki śródleśne, z poręb lub innych jakich przyczyn powstałe, na całem prawie paśmie Karpat polskich nazwę polan noszące. Flora tej krainy również posiada niektóre gatunki tylko Karpatom właściwe jak Tanacetum Gmelini Schultz, T. Waldsteinii Schultz i t. d. . Ponieważ Beskidy przeważnie do powyżej podanej wysokości dochodzą, stąd też uderzający charakter lesistości. Lasy te składają przeważnie drzewa szpilkowe, tj. świerk czyli smrek, jodła i modrzew. Z drzew liściastych znajdują się jawory i buki obficie. Huki tworzą obszerne lasy. Brzoza nie należy do drzew bardzo pospolitych, szczególniej począwszy od wysokości 950 m. npm. Częstsze są lipa, jarząb i niektóre gatunki wierzb Silex silesiaca, incana, cinerea, caprea, aurita, suchodrzewek Lonicera nigra, porzeczek Ribes alpinum, petraeum, borówek i poziomek, goryczek, malin i jarzębów krzewiastych Rubus idaeus, Sorbus aria. Klimat takiej krainy podalpejskiej, w której źródła najobficiej biją, jest zimnym i wilgotnym, mglistym i ponurym. Trzecią krainę tworzą porzecza i doliny znaczniejszych rzek śród gór czyli tak zwano międzygórskie okolico. Do tej zalicza się obszar kraju od 250 m. do 750 m. npm. Tu są wszystkie mieszkania ludzi zimowe i pola uprawne, a roślinność rozmaitsza od podalpejskiej. Tu widzimy jesion, brzost i wiąz, buczynę, brzozę i topolę, obok sadów owocowych. Owoce jednak i niektóro zboża nie wszędzie się udają, ale tylko po ocieplonych dolinach i wądołach, bo jędrny chłód powietrza tu prawie ciągle od gór powiewa, a chociaż lato bywa dosyć ciepłe, przecież zima wczesna, a wiosna dobrze chłodna. Brzegi potoków i rzek uwieńcza olsza i wierzby, a gdzie rzeka posiada obszerne kamieńce, tam porasta tamaryszkiem Myricaria germanica Desv. , piękną i dobrze charakteryzującą rzeki górskie rośliną krzewiastą. Gatunki podalpejskie pojawiają się tu jeszcze znacznie, reszta zaś flory jest taka sama, jak na równinach. Sosna i brzoza tworzy już lasy; dębów jeszcze nie widać, chyba gdzieś pojedynczo koło domostw. Wreszcie czwarty rodzaj flory, cechującej stoki południowo Karpat, jest podobny do poprzedzających, tylko że mieszają się już południowo gatunki roślin, mianowicie węgierskie. Czy to we florze podalpejskiej, czy też międzygórskiej, wszędzie znać już wystawę południową a temsamem klimat łagodniejszy. W górach ku połudn. wschód, leżących znajdują się niektóro rośliny stepowe lub charakter wschodni mające. Góry siedmiogrodzkie i banackie mają liczną, piękną i w indygienicznopołudnio we rośliny obfitującą florę. Dla świata roślinnego, w środkowych Karpatach można postawić następujące daty. Wielka nizina węgierska pozostaje na wysokości 82 m. npm. i nie dochodzi podnóża Karpat. Nizina Polski pozostaje na wysokości 150 190 m. npm. Ciepła równin, jakie się w nizinie Węgier znajdują, a w których orzechy włoskie i szlachetne owoce dojrzewają, dochodzą do stoków Karpat, do wys. 316 m. npm. Ostatnie winnice pozostają koło Koszyc. Linia graniczna uprawy wina, sięgająca w Czechach jeszcze doliny Łaby, nawet poniekąd Odry, mija nagle pasmo Karpat i pojawia się po ich południowej stronie. Na południowych stokach nikną mieszkania ludzkie na wys. 540 m. npm. Na płn. stronie górna granica powszechnej uprawy

Karpaty