ległych, połączonych na poprzek niskimi łęgami i przerwanych tylko wyłomami rzek, wszędzie jednostajną posiadają budowę; z tego też powodu trudno przychodzi je podzielić na działy pomniejsze. Nawet wklęsłości na granicy węgierskiej, przez które w trzech miejscach gościńce idą z Galicyi do Węgier, nie wpływają wybitnie na podział, gdyż pasma na północ przed nimi położone są ciągłe i brak w nich wyraźnych zagłębień, ktoreby tworzyły linie graniczne. W podziale poniżej podanym przyjmujemy za miarę podziału wzgląd na doliny, które na północnym stoku po drogę skolskowereczańską mają przeważnie kierunek północnozachodni, na wschód od pomienionej drogi zaś północnowschodni. Część Karpat lesistych rozciągającą się od przełęczy dukielskiej po tę drogę uważamy za jednę całość, zwłaszcza że doliny Stryja i Latorczy podchodzą pod sam grzbiet. Dział ten nazwiemy dukielskoskol skim. Dalej na wschodzie przesmyk delatyński i doliny Prutu i Cisy mogą posłużyć za podstawę dalszego podziału, tak że dział drugi nazwiemy skolskodelatyńskim a trzeci dział najwspanialszy działem czarnohorskim. A. Dział dukielskoskolski poczyna się nad przełęczą dukielską 502 m. i ciągnie się w kierunku południowowschodnim aż po przesmyk skolskowereczański 841 m. , przez który wiedzie gościniec ze Skola do Niżnych Wereczek na Węgrzech Tę część gór uważać można za jednę całość, zwłaszcza, że doliny Stryja od półn. i Latorczy od południa pod sam grzbiet podchodzą. Długość jego wynosi 17 mil geogr. , szerokość niemniej tyle. Od zachodu przypiera ten dział do doliny rzeki Ondawy, do gościńca ze Swidnika na Duklę do Krosna idącego, następnie do doliny Wisłoku po Rzeszów. Następne ograniczenie od półn. two rzy linia pociągnięta od Rzeszowa po Jarosław, od wsch. dolina Sanu od Jarosławia po Przemyśl i linia pomyślana przez Fredropol na Dobromil do Chyrowa; następnie znowu od płn. dolina Dniestru po ujście Stryja, poczem od płd. wsch. dolina Stryja po ujście Oporu, a stąd gościniec skolskowereczański, i część doliny Latorczy, która od południa zamyka tę część Karpat. Pasmo to graniczne w kierunku ku wschod, w ogóle podnosi się coraz bardziej, zniżając się atoli miejscami. Postępując w tym kierunku spotykamy w tym grzbiecie granicznym, jużto na samej granicy, juźteż na północ od granicy, więc po stronie Polski, następujące uwagi godniejsze szczyty Tokarnię czyli Horbki 695 m. , między Zyndranową a Lipowcem; na północ Ostrą 687 m. nad lewym brzegiem Jasiołki; nad prawym zaś brz. dalej na płn. szczyt Piotruś 731 m. ; szczyt Kamień, na południe od Jaślisk 863 m. ; Klin 691 m. ; między tymi dwoma szczytami przełęcz Węgliska 575 m. , wiodąca z doliny Jasiołki zapomocą potoku Bielczy przez wieś Czeremchy do doliny Laborca. Nad źródłami Jasiołki nad wsią Jasielem szczyt Weretyszów, 742 m. ; od niego na wschód Hanasiówka 823 m. Od tego szczytu odrywa się w kierunku północnym podłużny grzbiet, ponajwiększej części lesisty, a nazwany Kiczarą długą; w nim szczyt Kiczara 641 m. między dolinami potoków Moszczańca i Wisłoku. Od Hanasiówki na płd. wschód wznoszą się Pasieka 849 m. , Danawa 840 m. , Horb średni 822 m. ; przełęcz Beskid 685 m. , prowadząca z Radoszyc do Paloty; Siwakowska dolina 698 m. , Megelin groin 766 m. , nad Łupkowem. Grzbiet ten, od Jasiela począwszy, dosięgłszy w szczycie Pasieka największej wysokości, znacznie opada, tak iż między Palotą a Łupko wem doznaje największego zagłębienia, gdyż naj wyższy punkt kolei przed samym tunelem łupkowskim wynosi 602 m, nad powierzchnią morza. Odtąd grzbiet podnosi się znacznie i u źródłowisk Solinki i Wetlinki dochodzi największego wzniesienia. Maray tu zatem Wysoki groin 909 m. , Strib Strub 1014 nad Solinką; Wiasel 1153m. , Płaszę 1163 m. u źródeł Smereka, Dziurkowiec 1190 m. , Rabia skała 1168 m. , Hrubki 1185 m. , Kremenaros 1214 m i Rawka 1303 m. Stąd aż do przesmyku skolskiego grzbiet powtórnie opada i dosięga na przełęczy użockiej wysokości 859 m. , poczem nagle się wznosi aż do szczytu Pikuja 1405 m. , odkąd również nagle opada aż do przesmyku skolskowereczańskiego. I tak między Rawką 1303 m. a użocką przełęczą wznoszą się Wielka Semenowa 1091 m, Kauczowa 1111 metrów; Beskid wołosacki 1104 m. , Czeremcha 1133 m. , Pliszka 1068 m. , Kinczyk bukowski 1251 m. , Żydowski Beskid 863 m. , Opolonek 1028 m. Za uźocką przełęczą Beskid Wielki 1012 m. , Kinczyk hnylski 1115 m. , Drohobycki kamień 1187 m. , Starościna u źródeł Łibuhory 1229 m. , Ruski Pud 1311 m. , Dziurawy żłób 1292 m. , Zełemeny 1307 m. , wreszcie Pikuj 1405 m. Pikuj jest najwyższym szczytem tego działu dukielskoskolskie go, wierzch jego skalisty, boki zaś do 1120 m. pokryte są lasami liściastymi i obszernemi połoninami. Połoniny te zaczynają się już na dorzeczu Wetlinki sanowej od wsi Smereka a najbardziej rozlegają się na obszarze należącym do wsi Berehów. Ciągną się one wierzchem dwóch a niekiedy i trzech sąsiednich pasm po stronie polskiej i węgierskiej. Za pokład roślinności służy tu gruba skorupa mchów, którą się od wieków pokrył skalisty pokład, a zbocza i ostre szczyty połonin okrywa niekiedy luźne rumowisko piaskowca karpackiego. Równolegle do tego pasma głównego przeciąga się na północ wiele innych grzbietów, sięgając po doły sanockie, linią Dynów Przemyśl i có

Karpaty