summę, zaś kilku mieszczan obwinionych o podburzanie i krwawy rozruch skazano na gardło ob. Arch. Sbor. Wil. t. I, str. 202 248. W roku 1525 król Zygmunt Stary nadał kniaziowi Jerzemu Holszańskiemu przywilej na targi w Hłusku, co miasto zaczęło podnosić, tem bardziej, że ono położone śród polesia, przy drogach wiodących z czterech ważnych punktów kraju, jako to z Mińska, Słucka, Mozyrza i Bobrujska, tudzież nad spławną rz. Ptyczą, miało sprzyjające warunki rozrostu, jakoż H. pomimo zapadłej okolicy zawsze był ważnym punktem handlowym, co wykazuje nawet liczne zasiedlenie onego żydami w liczbie do 3000 ob. u Stołpiańskiego str. 83 a wiadomo, iż żydzi tylko najkorzystniejszych szukają stanowisk. Znajdujemy w dokumentach, że po długich sporach unitów z dyzunitami, kniaź Konstanty Połubiński, chcąc zażegnać te religijne waśnie, fundował w Hłusku roku 1628 cerkiew dyzunicką i takowej zapisał dwa grunta we wsi Rudzinowiczach ob. Arch. Sbor. Wil. t. I, str. 267. Aleksander Połubiński marszałek wołkowyski w roku 1667 fundował tu wspaniały kościół i klasztor bernardynów ob. u Niesieckiego t. VII, str. 368 lecz Eustachy Tyszkiewicz kładzie ten fakt pod rokiem 1662 ob. Teka Wileńska z r. 1858 str. 149. Różnica dat musiała powstać zapewne z powodu, iż Tyszkiewicz wziął datę założenia, zaś Niesiecki inauguracyi świątyni. Klasztor ten został skasowany w roku 1832. Par. H. dek. bobrujskiego ma 1384 katolików. Dawniej miała kaplicę w Radutyczach, Zawołoczycach, Dworcu, Borysowszczyźnie, Usterchach i na cmentarzu parafialnem. Kahał żydowski hłuski wr. 1717 płacił pogłownego podatku do skarbu 600 zł. Vol. Leg. VI p. 352. Ponieważ miasto zawsze było drewniane i tylko, jak się wyraża prymas Łubieński przyozdobione murami bernardynów ob. Świat str. 445, przeto ulegało częstym pożarom, zwłaszcza, że kosze tatarskie i zagony zbuntowanego kozactwa niejednokrotnie tu dosięgały, pod których ciosami i warownia musiała runąć. Najstraszniejsze atoli zniszczenie od ognia H. poniósł w roku 1775 tak, że mieszkańcy się rozeszli całkiem; więc sejm wolny tegoż czasu zebrany w Warszawie, chcąc zachęcić ludność do osiedlania się na nowo, zwolnił miasto, in spe, na lat 10 od wszelkich podatków bez różnicy wyznań ob. Vol. Leg. t. VIII, p. 414. H. niegdyś miał swą jurysdykcyę i sądy, teraz gmina się składa z 9ciu starostw, wiejskich, z 75 wiosek i liczy przeszło 2450 włościan płci męzkiej, trudniących się przeważnie rolnictwem i hodowaniem bydła. Grunta w okolicach są lekkie, rybołówstwo i pszczelnictwo przynoszą niejaką korzyść; miejscowość poleska, głucha prawdziwie, od tego nazwa Hłuska. Żydzi hłuscy trudnią się handlem bydła, i nadto fabrykowaniem her baty, tak zwanej hłuskiej, zaprawiając ją zie lem bardzo podobnem do herbaty z pozoru. Folwark hłuski, zwany inaczej Fastowicze, własność Brzozowskich, tuż przy miasteczku, ma obszaru około 2450 mr. Al. Jel. Hłuszawa, także Hluszewa, znaczny potok podgórski, wytryska w obrębie gm. Sołukowa, w pow. Dolina, ze źródeł leśnych, na granicy tejże gminy z gm. Jakubowem. Płynie w kierunku północnym łąkami, przez obszar gm. Jakubowa, Czołhanów, Dzieduszyc małych i w obrębie Sokołowa w pow. stryjskim uchodzi z prawego brzegu do Swicy. Długość biegu nadzwyczaj krętego wynosi 21 kil. Źródła leżą na wysokości 410 m. , ujście 295 m. pomiar wojsk. . Br. G. Hłuszec, wś w pow. rzeczyckim, nad Dnieprem. Stała przeprawa przez tę rzekę, przy drodze z Mozyrza do Czernihowa. Hłuszec, jez. w półn. części pow. kijowskiego, 500 saż długie 40 saż. szerokie. Hłusznice, wś w pow. mozyrskim, przy trakcie wojennym z Mozyrza do Pińska. Hłuszwa, Hłuszawa dopływ Swicy. Hłuszyca 1. dopływ Prypeci z prawego brzegu w gub. kijowskiej. 2. H, rz. , uchodzi z prawej strony do rz. Teterowa, koło wsi Krymek w pow. radomyskim. E. R. Hłuzdy, wś nad Meżą w gub. witebskiej. Hłybicze, niewielki folwark w pow. mińskim, od r. 1841 własność Bartosiewiczów, ma obszaru przeszło 90 mórg. Al. Jel. Hłyboczany 1, wś włośc. nad rz. Wilią, pow. wilejski, o 71 w. od m. Wilejki, 2 okr. adm. , 12 dm, 146 mk. 2. H. . folw. pryw. pow. wilejski, o 71 w. od m. Wilejki, 2 okr. adm. , 14 mk. wyznania rz. kat. 1866. Hłyboczek, ob. Nienacz. Hłyboczka, wś cerkiewna, pow. lepelski, ma cerkiew p. w. ś. Mikołaja, fundacyi Piotra Sielawy. A. K. Ł. Hłyboka, dobra, pow. witebski, w r. 1863 dziedzictwo Piotra i Anny z Hrebnickich Bułhaków. A. K. T. Hłyboki 1. potok górski, także Hliboki lub Hłuboki w Beskidzie lesistym, na terytoryum Czarnej Hory, w obr. gm. Żabiego, w pow. kossowskim. Wypływa z pod góry 1655 m. wysokiej, będącej odnogą Muńczela 2002 m. , szczytu czarnohorskiego, w głównym grzbiecie; płynie głębokimi jarami leśnymi na płn. wschód, opłakując od zach. Piaskową górę, i wpada z brz. do Bystrzca ob. , dopływa Czeremoszu Czarnego. Długość biegu 4 kil. Na mapie Galicyi Kumersberga, sekcyi 51, potok ten nosi nazwę Hlay; bezwątpienia jest to myłka, gdyż w opisach Czernohory przyta Hłuszawa Hłuszawa Hłuszec Hłuszec Hłusznice Hłuszwa Hłuszyca Hłuzdy Hłybicze Hłyboczany Hłyboczek Hłyboczka Hłyboka Hłyboki