tejsze wyroby sukiennicze, szewców i kraw ców. Jeszcze r. 1860 liczono sukienników 81, szewców 119, krawców 19, tkaczów 4, piekarzów 9, rzeźników 5, młynarzów 2, garbaraów 1, czapników 4, siodlarzow 5, introligatorów 1, powroźników 2, stolarzów 16, szklarzów 3, tokarzy 6, zdunów 7, kołodziejów 4, kowalów 21, fabrykantów gwoździ 8, octu 1, ślósarzów 8, blaohnierzy 2, fabrykantów dzwonów 1, ze garmistrz 1, malarzy 2, farbiwzy 2, kupców najwięcej, żydów 28. O kościele jest też wia domość. Przez kogo i kiedy założony, nie wia domo. Ale w XVI w. przywłaszczyli go sobie innowiercy; zapewne żeby posiadanie wzmoc nić, r. 1618 nowo go odbudowali. Pomimo to zaraz następnego roku 1619 król Zygmunt III zabrał im go na prośby najbardziej małżonki swojej Konstancyi, która właśnie wtedy m. J. wraz z całem ujejskiem starostwem dzierżyła. Kościół ten był z drzewa stawiany i jeszcze w f. 1641 nie poświęcony; tytuł miał św. Micha ła Archanioła, nabożeństwo odprawiało się za indultem. R. 1729 przy pożarze miasta spło nął. R. 1738 stał już nowy, w t. zw. pruski mur przez magistrat i mieszczan jastrowskich budowany, kryty dachówką, wieża gontami dębowemi. Obok na cmentarzu znajdowała się kaplica, w której nabożeństwo odprawiało się, ponieważ kościół nie był dokończony. W parafii jastrowskiej istniały wtedy 2 kaplice we wsi Plitnica i Krępa. Wizyta Branickiego z r. 1641 pisze o nich, że były także już przez innowierców powtórnie budowane, ale królowa Konstancya zabrała je dla katolików. Obecnie nie istnieją. Ob. Józef Łukaszewicz, kościoły parochialne I, 198. Kś. F. Jastrowo 1. , wś, pow. szamotulski; 26 dm. , 237 mk. , 31 ewang. , 206 katol. , 74 analf Poczta, telegraf i stacya kolei żel. w Szamotu łach Samter o 5 kil. 2, J. , folw. , 3 dm. , 93 mieszk. ; należy do dominium Gałowa; ob. Gałowo. M. St. Jastrubińce, duża wś, pow. lipowiecki, nad rz. Kupą, wpadającą do rz. Sobu, o 9 w. odle gła od miasta Daszowa. Mieszk. 1301 wyzn. prawosł. Cerkiew parafialna i szkółka; ziemi 2018 dzies, wybornego czarnoziemu. Należy do daszowskich dóbr hr. Potockiego. Zarząd gminny w m. Daszowie, policyjny w m. Lińcach. Kl. Przed. Jastrząb, os. , pow. radomski, gm. Rogów, par. Jastrząb, własność rządu. Od Radomia w. 28, od miasta Szydłowca w. 6. Stać. drugorzędna przy budującej się kolei żel. iwangrodzko dąbrowskiej. W glebie suchopiasz czystejj silnie sfalowanej, przestrzeni mr. 4014 z łąkami małemi torfiastobłotnemi. Jest tutaj młyn wodny cylindrowy, przy ładnym stawie 40O morgowym, na małej rzeczce zwanej niekiedy Smiłówką, biorącej początek w kamieniołomach piaskowca pod Szydłowkiem, która zwiększona w dalszym biegu strumieniami i rzeczkami łączy się z rzeką Radomką powyżej osady Przytyka. W Jastrzębiu domów 88, mk. katol, mężczyzn 247, kob. 289 trudniących się rolnictwem, między któremi szewców 2, kowali 2, stolarzy 2, cieśla 1, mularz 1, tkacz 1. Żydów mężcz. 48, kob. 44, zajętych sprzedażą wódki, tytuniu i handlem koni, rozgałęzionym w dalekie okolice, przy współudziale cyganów. Między żydami krawców 2, rzeźników 3 farbiarz 1. J. , dawniej miasteczko, własność biskupstwa krakowskiego, założone na świeżo wykarczowanym gruncie, przez Wojciecha h. Jastrzębiec biskupa krakowskiego i kanclerza królowej Jadwigi na początku XV w. , włączone zostało do klucza iłżeckiego. Zbigniew zaś Oleśnicki kardynał i biskup krakowski miasteczko powiększył i kościół drewniany swoim kosztem wystawił r. 1435 Długosz, Liber beneficiorum, p. 487. Jastrząb jako własność biskupów obdarowany samorządem sprawowanym przez radnych z burmistrzem na czele, cieszył się niemałemi swobodami i przywilejami królów polskich, wyjednywanemi możną protekcyą biskupów. Mieszkańcy Jastrzębia nietylko mieli dozwolone jarmarki w miejscu ale prawo handlu zbożem, końmi, wołmi, bydłem, owcami, wyrobami rzemieślniczymi i wogóle produktami surowymi i przerobionymi, bez opłaty ceł i podatków targowych, we wszystkich miastach i miasteczkach całego królestwa; również cła na wszystkich komorach lądowych i wodnych, wszelkie pobory, mostowe, groblowe itp. zupełnie ich nie tyczyły. Swobody te obszerno i obiecujące nadane im zostały przez Władysława Jagiełłę prawdopodobnie, gdyż następni królowie na ten akt się powołują w Wolborze w oktawę Nawiedzenia Najśw. M. P. Chwalebnej r. 1422, na prośbę zapewne Wojciecha Jastrzębca biskupa. Prawda, że w praktycznem wykonania tych swobód trafiały się przeszkody, silnie krępujące nadania, pod postacią chciwości i ździerstwa urzędników i poborców królewskich, które przecież Jastrzębianie szczęśliwie usuwali częstemi skargami do królów, wspieranemi skutecznie przez biskupów krakowskich. I tak na żałobę Piotra Gamrata biskupa krakowskiego w imieniu Jastrzębia, Zygmunt Iy uniwersałem danym w Krakowie na sejmie w wigilią Oczyszczenia N. M. P. 1539 roku, przykazuje surowo urzędnikom i poborcom ceł, by się nie ważyli wydzierać jakichkolwiek opłat od mieszkańców Jastrzębia, gdy ci udają się w interesach handlowych. Tenże król w uniwersale danym na sejmie piotrkowskim d. 7go po Zielonych Świętach roku 1548, gromi ponownie występnych swoich poborców za krzywdę czynioną Słownik Geograficzny Zeszyt 31, Tom III. 32

Jastrowo

Jastrowo

Jastrubińce

Jastrząb