czyk 1470 potwierdza. Tę ordynacyą zniósł później Zygmunt I w 1519, W 1479 nadał Spytek Jarosławski woj. ruski miastu ratusz z wszystkiemi dochodami, zapewniając, że nad dawną daninę 20 grzywien wymagać nie będzie, z wyjątkiem uchwalenia nowego poboru w ziemi ruskiej, że nad 5 dni do robocizn z ról nie będzie zmuszał, poleca rajcom czuwać nad sprawiedliwością miar i wag i obowiązuje mieszczan do wyprawiania na wojnę pieszego woźnicę i wóz czterokonny, dobrze w żywność zaopatrzony. W 20 lat potem 1497 r. zaszła straszna bukowińska klęska, która pociągnęła za sobą napady tatarskie. W 1498 r. napadają wołosi i turcy a 1502 tatarzy Jarosław, i niszcząc ogniem i mieczem. Spytek Jar. kaszt. krak. waruje miasto 1513. , przeznacza 10 grzywien z młynów na utrzymanie warowni, nakazując rajcom, aby drugie tyle odkładali i utrzymywali człowieka w miernictwie bieglego, a za to uwalnia mieszczan od przywożenią soli z żup przemyskich. Żona Spytka Jarosławskiego ze Sprowy h. Odrowąż. Jadwiga z Wawrzyszyna powiększyła w r. 1523 uposaźenie probostwa i utworzyła przy kościele kolegiatę, którą dopiero rząd austr, zniósł, a jej wnuczka Zofia wdowa po Krzysztofie Tarnowwskim kaszt, wojnickim, wszedłszy w ponowne śluby z Janem Kostką kaszt. gdańskim 1659, przebudowała zamek na ozdobniejszy, zbudowała 1571 r. kośoiół św. Jana z kolegium jezuitów dziś parafialny i wydała miastu dyplom, w którym dla utrzymania warowni poleca poddanym swych włości zwozić corocznie do J. furę drzewa na parkany a drugą do cegielni. Przytem dozwala tylko dwom rodzinom izrael, osiedlać się wmieście, upoważniając mieszczan, aby mieli moc i władzę, gdzieby się ich więcej nad dwa domy osadzić chciało, one z miasta wygnać. .. W 1572 komisarze Zygmunta Augusta zastali drogi chrustem wysłane, a groble i mosty w dobrym stanie. Miasto było w owym czasie bogate i bardzo handlowne. Trzy jarmarki na popielec, Wniebowzięcie N. P. M. i św. Jędrzeja trwały po 4 tygodnie, a zjeżdżali się na nie kupcy tatarscy, tureccy, perscy, z Moskwy, Wenecyi, Niemiec i Węgier. Cellarius Descrip. Pol. 325. Baliński Star. Pol. , 655. Na te jarmarki, powiada Piasecki Chron. sui temp. , spędzano 20000 koni i 40000 wołów, miały sławę największą po frankfurckich i na nich zaopatrywali się kupcy niemieccy w korzenie i bakalie. Anna Kostczanka, żona Aleks. ks. Ostrogskiego, wojew. wołyńskiego, mieszkała tu stale i postanowiła sędziów, którzyby przybyłym kupcom szybko sprawiedliwość czynili. W r. 1600, 8 maja dotknęła J. straszna klęska pożaru; spłonęła częśó miasta, wraz z kościołem farnym. Anna Ostrogska uwalnia więc mieszczan na 4 lata od czynszów i danin, zaopatruje ich w drzewo, wyrabia ulgi u króla i odnawia kośoiół. W dwadzieścia jeden lat wytłacza tu księgi dru karz Jan Szeliga, gdy nowe klęski zaczynają nawiedzać miasto. Kupcy ze wschodu przynoszą zarazę morową w 1622. , tatarzy łupią miasto w 1624 a straszny pożar wszczęty w nocy św. Bartłomieja 1625 niszczy całe miasto i towary zgromadzonych na jarmark kupców. Pożar wybuchnął naraz w czterech miejscach, spłonęło drewniane miasto a z niem towarów za 10 milionów złotych, przyczem 300 ludzi znalazło śmierć w płomieniach. Anna Ostrogska znowu uwalnia mieszczan na trzy lata od podatków i danin, i pomaga do odbudowania miasta; spis z r. 1629 wymienia wszelkie rodzaje rzemieślników, i znowu odnawiają się sławne jarmarki. Zobaczyć ten jarmark zjeżdźa nawet Władysław IV w r. 1646 i podejmują go dziedziczki ks. Ostrogskiej, które całe mienie i zamek na trzy części podzieliły. W owym czasie nie było już miasto warownem mylnie u Balińskiego II, 657. W połowie marca 1656 zajął J. Karol Gustaw król szwedzki. Z obozu pod Krakowcem uderzył na wojsko szwedzkie Stefan Czarnecki, pobił je i ścigał aż do mostu pod Jarosławiem, poczem połączywszy się z Lubomirskim, zmusił Karola Gustawa do opuszczenia miasta por. Walewski hist. wyzwol. Rzpltej I, 199 na podstawie listu st. Czar. do królowej z 18 marca 1656. W następnym r. 1657 złupił J. Rakoczy i zniszczyła zaraza. Po Janie Zamojskim, synie Katarzyny żony Tom. Zamojskiego kancl. w. kor. , która była córką Anny Ostrogskiej, przeszły dwie trzecie części dóbr na wdowę Maryą Kazimirę de la Grange d Arquien. Ta oddawszy rękę Janowi III sprzedała swe części Elźbiecie z Lubomirskich wnuczka Anny Ostrogskiej Sieniawskiej, żonie Adama kaszt. krak. W czasie wojny Augusta II z Karolem XII był J, po Mka razy zajmowany, co zniszczyło jego handel. W 1711 odbywały się tutaj wspaniałe chrzciny 13letniej Zofii Sieniawskiej, którą do chrztu trzymał August II, Piotr W. i ks. Rakoczy. Od tego czasu upadał J. coraz bardziej a wzrastała liczba izraelitów; w 1738 r. liczyli już 100 rodzin. . Ostatnia Sieniawska wniosła dobra jarosławski najprzód Stan. Denhoffowi, po jego śmierci ks. Aug. Czartoryskiemu, a po śmierci ich córki ks. Izabeli Lubomirskiej rozpadły się ogromne dobra 16 miast i 53 wsi na kilka części. Ósmego sierpnia 1755 r. koronował biskup przemyski Wacław Sierakowski cudowny obraz Matki Boskiej w kościele oo. jezuitów. W tym czasie posiadali jezuici w J. dwa kolegia i sławne szkoły, nadto były klasztory reformatów, benedyktynek, bernardynów i dominikanów oraz kilka cerkwi gr, kat. W 1780 był J. po Lwo

Jarosław