Kiełpiny; b. h, wieś królewska, należy do Łąkorza, liczy budynków 8, domów 3, katolików 12, ew. 9. Parafia Lipinki, szkoła i po czta Łąkorz. 2. I. , niem. Friesenhof, przezwa ny r. 1863, folw. do wsi Dębowa łąka, pow. brodnicki, w okolicy lesistej, 1 milę od Wą brzeźna, liczy budynk. 9, dm. 4 kato 1. 66. Parafia Łobdowo, szkoła Dębowa łąka, poczta Wrock. Kś. F. Iwankoutz, Iwankowce, wś, pow. kocmański na Bukowinie, o 10 kil. od Kocmanu, ma cerkiew grecką nieunicką. Iwanków, mko, pow. radomyski, na lewym brzegu rz. Teterowa położone, 80 w. od Radomyśla i Kijowa odległe, w pozycyi leśnej, w niedawnych czasach księcia Konstantego Lubomirskiego dziedzictwo, 5412 dzies. Do klucza iwankowskiego obecnie należą wioski Zaprudki, Feniewicze, Termachówka, Ocytel, Talskie i Rokitna. We wszystkich tych wioskach liczą 1420 włościan męzkiego pogłowia i 19323 dziesięcin ziemi. W I. wyrabiają statki na Dniepr spuszczane. Podobnież w sąsiedniej wsi Kolence. W I. znajdował się zamek, zrujnowany do szczętu w 1834 przez tamecznego rządcę. Sam tez iwankowski dwór nazywa się zamkiem. Był on dawniej otoczony wyniosłemi wałami i głębokiemi fosami, do ktorych zbierała się woda z rzeki Teterowa, niedaleko płynącej, Wejście było przez dwa mosty, za którymi stały bramy, a na jednej z nich znajdowała się z dębowego drzewa zegarowa wieża. W czasie rozkopywania tych walów w 1834 r. znajdywano ludzkie kości. Archiwalne dokumenta świadczą, że miejsce, na którem miał się dobrze później Iwanków osiedlić, pierwiastkowe nazywało się Pasynkowszczyzną i wchodziło w skład tak zwanej Trudynowskiej ziemi czyli Trudynowicz. Wtedy jeszcze było to ustronie całkiem dzikie i w lasach ukryte. Trudynowicze zaś już w XV w. należały do książąt ze Skwira Połowców Rożynowskich. Posiadł je był Michał Juriewicz ze Skwira Połowiec Rożynowski, na mocy przywileju Oleska Władymirowiczą księcia kijowskiego 1443 1445 ob. Opis powiatu wasylkowskiego str. 35. Książęta Rożynowscy wygaśli w 1536 r. i cała fortuna ich spadła na Iwana Niemirycza tamże str. 35. Mamy wszakże ślad w sądowych dokumentach, że w 1586 r. już Trudynowicze należały do matki sławnego Filona Kmity, na imię Ewdotii 2do voto Mikołajowej Hulewiczowej; ona to tegoż roku zapisała Trudynowszczyznę, Malechowszczyznę, Trybuchowszczyznę, połowę w Zahalcach i Mojsiejkach córce swoj Eudoksyi, Kmiciance, będącej w zamęźciu za Iwanem Proskurą Suszczańskim, sędzią grodzkim kijowskim. Iwan więc Proskura wziął w posagu te dobra. Urządził je też i zaludnił. Pasenkowszczyznę również osiedlił, i tę tedy pozsostałą osadę od swojego chrzestnego imięnia Iwankowem nazwał. Odtąd miejsce to coraz więcej wzrasta, z prostej wioski na targowe zamienia się miasteczko, staje się głównym punktem dóbr trudynowskich, a zamek w niem przez dziedzica wzniesiony osłania mieszkań ców od nieustannie w tym kraju snujących się tatarów. Iwan Proskura był możnym ziemianinem, bo oprócz posagowych Trudynowicz, wraz z braćmi posiadał szeroką ojcowiznę jako to Owdijowszczyznę, Możycz, Kornin, Wepryn, Mochnacz. Znaczna część tych dóbr weszła w dom Proskurów po babce Iwana z domu Juchnowiczównie, będącej za Jego dziadem Senkiem Proskurą. Iwan Proskurą był za młodu towarzyszem broni sławnego Filona Kmity; oba ci mężowie przez długi lat przeciąg nie składali zbroi z ramion spracowanych, strażnicząc na miedzach pogranicznych. Stryjkowski mówi, że Filon Kmita i Iwan Proskurą zebrawszy ludu 4000 chodzili pod Smoleńsko, a potem w kilkadziesiąt mil za Smoleńskiem burzyli ziemię moskiewską, bez odporu Kronika II, str. 417. Następcy atoli Iwana Proskury sprzedali Iwanków z całą Trydznowszczyzną Stanisławowi Koniecpolskiemu hetmanowi w. kor. ; sami zaś wynieśli się z Polesia na Ukrainę dalszą, i tam już swoje nowe osadzili gniazda, swoje nowe utwierdzili siedliska w Kominie, Mochnaczu, Suszczanie, Międzyrzeczu, Hryhorówce. Za Koniecpolskich dobra Iwankowskie składały się z następnych nomenklatur Iwanków, Trydunowicze, Obuchowicze, Lubcza, Spasów, Melechów, Trybuchów, Feniewicze, Obozytel, Halin, Zahałe, Pyków, Skwiranka. Prócz rudni, których było na Teterewi 18, włość sama rocznej czyniła intraty 25, 000 złp. Przyłęcki, Pamiętnik o Koniecp. . Było to przed samemi wojnami kozackiemi. W ciągu zaś tych wojen dobra Iwankowskie musiały też znacznie ucierpieć, gdyż, jak to widzimy z pewnego dokumentu spisanego d. 5 lutego 1683 r. , w całym tym pod tenczas kluczu jeden tylko Iwanków, Obuohowicze i Staniszówka miały osiadłośó i to dość szczupłą, inne zaś wioski były puste Arch. JZR t. I, część 6, str. 156. Od Koniecpolskich przeszły te dobra następnie do Zaborowskich. W 1685 r. posiadał Iwanków Stefan Zaborowski kasztelan wołyński. Córka tegoż Rozalia wyszła za Antoniego Pocieja i Iwanków w posagu wniosła w dom Pociejów. Nareszcie również przez związek małżeński dobra te od Pociejów przeszły do ks. Lubomirskich, albowiem córka Antoniego Pocieja, na imię Ludwika, została małżonką ks. Stanisława Lubomirskiego, wojewody bracławskiego. Odtąd Iwanków staje się dziedzictwem ks. Lubomirskich. Dziedziczą tu z kolei ks.

Iwankoutz

Iwankoutz

Iwanków