kolica znowu się podwyższa w formte tarasu, rozciągającego się na płd. zachód do Kremony, na wschód do rzeki Aa zwanej Lentawą u W. Pola, na zachód zaś do Lemzala i nosi nazwę lemzalskiego płaskowzgórza. Wysokość średnia tego uroczego płaskowzgórza przechodzi 2l2 stóp; widnieją wszelako w nim tu i owdzie wyniosłości nierównie znaczniejsze, mając już widok istotnych gór jak np. góra Blauberg 430 stóp, Ceziskalns 407 stóp i inne. Tyle o zachodniej wyniosłości tej części, zwanej działem wodnym felińskim. Wschodnia zaś gałąź wyniosłości szwedzkoinflanckiej, przechodząca pomiędzy jeziorami Würzjerw i Pejpusem, tworzy także i dział wodny tych jeziór. To pasmo wzgórz od strony południa przerzyna dolina Embachu u W. Pola Omowżą zwanego i odtąd wyniosłości te już przyjmują miano odenpejskiego płaskowzgórza. Na północ od rzeki Embach czyli Omowży główne wyniosłości tworzą góry Lais 486 stóp i Kersel 361 stóp. Zachodnia część płaskowzgórza odenpejskiego, zajmującego 6450 wiorst kwadr. , bardziej jest urwistą od wschodniej, która stopniowo przechodzi w nizinę bagnistą, ciągnącą się od Dorpatu do Werro. Najwyższe punkta stanowią tu Odenpae 550 stóp, Neuhof 544 stóp i Kannapae 479 stóp, a przy zachodnim swym krańcu, w pobliżu Arrola, to rozległe płaskowzgórze formuje taras dochodzący do 600 stóp wysokości, który tem jest okazalszym, że z niego się wznosi góra 800stopowa zwana odenpejskiem Munnamäggi. Ku południo wschodowi odenpejskie płaskowzgórze znacznie się zwęża i zniża zarazem, pozostawiając za sobą od strony wschodu miasteczko Werro, tudzież jeziora Waggula i Tammula, a następnie, zwracając się ku południowi, znowu się podwyższa i odtąd przyjmuje nazwę płaskowzgórza hanenhofskiego der Hahnenhofsche Höhenplateau; to ostatnie obejmuje około 500 wiorst kwadr. , mających w przecięciu 700 stóp wysokości, stanowi jednę z najwyższych stron Inflant szwedzkich. Północna jego częśc znacznie wyższa od południowej, posiada bardzo wysoką górę znaną powszechnie pod nazwą hanenhofskiego Munnamäggi a mającą 1088 stóp wysokości. W pobliżu tej góry jest druga, prawie równie wysoką mająca stóp 948 ta nosi również nazwę estońską Waellamaggi. Na południe od 800 stopowej góry Teufelsburg płaskowzgórze hanenhofskie zniża się ku jezioru maryenburskiemu, położonemu 589 stóp nad powierzchnią morską w okolicy niemniej malowniczej. PołudniowoZachodnie łańcuchy tego płaskowzgórza łączą się z wyżynami pebalskiemi czyli tak zwanem szerokiem płaskowzgórzem rzeki Aa, rozciągającem się pomiędzy rzekami Aa, Ewiksztą i Dźwiną, a zajmującem 2000 wiorst kwadr. przy 703 stopach średniej du Słownik geograficzny Semienowa powiat ten białoruski do inflanckich powiatów gubernii witebskiej zalicza. Porównaj wyżej art Dryssieński pow. str. 179. II. Inflanty szwedzkie czyli gub. ryska leżą między 41 i 45 geogr. dług. wsch. , licząc od południka Ferro, a między 59 i 56 geogr. szer. północnej. Graniczą one na północ z Estonią, na wschód z Ingermanlandyą czyii gub. petersburską od której je przedziela rzeka Narowa a także olbrzymie jezioro Pejpus, przecięte wzdłuż, niemal w środku, linią graniczną i gubernią pskowską od miejsca w którem Pejpus zlewa się z pskowskiem jeziorem tudzież częścią gubernii witebskiej Inflantami polskiemi nazywaną, a mianowicie powiatem lucyńskim; na południe Inflanty szwedzkie graniczą z powiatami rzeźyckim i dyneburskim Inflant polskich i z gubernią kurlandzką, od której po największej części Dźwina naturalną stanowi granicę; na zachód zaś z częścią morza baltyckiego tworzącą odnogę ryską. Cały obszar Inflant szwedzkich czyli gubernii ryskiej wraz z naleźącemi do niej wyspami Ozylią wyspą ezelską, Moon, Runo, Paternoster i innemi pomniejszemi, obejmuje 832 mil kwadr. nielicząc wszelako przestrzeni przez znaczną część wód jeziora Pejpusu zajętej. Wyniosłości Inflant szwedzkich są przedłużeniem wyżyn estońskich i przechodzą granicę Estonii w formie szerokiego płaskowzgórza, mającego od 300 do 400 stóp wysokości a zajmującego rozległość znaczną pomiędzy górą Kabbal na zachód a jeziorem Kajo na wschód. Około wsi Talkhofu pomienione płaskowzgórze się zniża do 153 stóp i stopniowo ginie w kotlinie jeziora Würzjerw; wszelako dwa jego pasma południowowsch. i południcwozach. obchodzą tę kotlinę a następnie znowu wytwarzają wzgórza. Pasmo obchodzące kotlinę jeziora odstrony zachodu tworzy dział wodny feliński Ob. art. Felin str. 426. Północna gałąź tego pasma wzgórz dochodzi do 283 stóp wysokości, tworząc górę Kabbal, następnie przy rzece Nawwast zniża się do 257 stóp. a później znowu się wznosi i przy wsi Surgefer dochodzi do 424 stóp. Dalej znowu się obniża stopniowo i tylko około Felina spada nagle na stóp 289. Siemionow mylnie podaje stóp 266, co zresztą tłumaczy i uniewinnia fakt, że cenne dzieło dotyczące niwelacyi gub. inflanckiej, z którego obecnie korzystamy, jeszcze nie istniało w czasie ogłoszenia artykułu Siemenowa. Zwracając się ku południowi od Felina to zachod. pasmo wzgórz szwedzkoinflanckich podwyższa się powtórnie i we wsch. swej części dosięga przy wsi Annikatz 446 stóp, a przy wsi Humelshofie 416 stóp; w zachodniej zaś przy Kastei dochodzi do 370 a przy Koenigshofie do 305 stóp wysokości. Na zachód od doliny rzek Zeddy i Salis o

Inflanty