który 1672 r. Już istniał, 1857 nowo zbudowany. F. S. Indubaki, wś rząd. , nad jez. Kiemiesz, pow. święciański, 2 okr, adm. , o 36 w. od Święcian, 11 dm. , 75 mk. katol. 1866. Indura, mko nad rz. t. n. , w pow. grodzień skim, przy b. trakcie pocztowym z Grodna do Wołkowyska, o 24 w. od Grodna, 2 okr. adm, Krynki, gmina włośc. I. z zarządem we wsi Prokopowiczach dusz 2091. Mko miało 1 stycz. 1878 r. 2426 mk. , w tem 2200 izr. Parafialny kościół katol. św. Trójcy, 1815 roku wzniesiony z muru przez proboszcza ks. Ro dziewicza i wiernych. Parafia katol. dekanatu grodzieńskiego dusz 4850. Filia w Usnarzu, kaplica w Obrębszczyźnie. Powierzchnia grun tu w parafii w dwóch trzecich częściach górzy sta, bezleśna, grunt przeważnie żyzny, iłowa ty i czarnoziemny; zrasza parafią rzeka Świsłocz. Dobra I. były niegdyś dziedzictwem Dowoynów, potem Kiszków, Radziwiłłów, Pa ców, Wołłowicza, Issajkowskich, Mleczków, ostatnio Brzostowskich. A. K. Ł. Indurka, ob. Łaszanka. Induryszki lub Juduryszki, pow. wyłkowyski, gm. Giże, par. Wyłkowyszki. Odl. U w. od Wyłkowyszek, ma 4 dm. , 38 mk. Indyki, wś nad rz. Bożkiem, pow, starokonstantynowski, par. Kupiel. W r. 1867 było tu 59 dm. X M. O. Inflanty, leżą między 41 i 45 długości geograficznej wschodniej, licząc od południka Ferro, a między 59 i 56 szerokości geograficznej północnej; graniczą na północ z Estonią, na wschód z guberniami petersburską i pskowską, tudzież powiatami siebieskim i dryzieńskim gubernii witebskiej, na południe odgranicza je od krańca gubernii wileńskiej i niemal całej Kurlandyi główna arterya kraju, Dźwina, na zachód zaś graniczą z morzem baltyckiem, część wysp którego do nich należy. I. stanowią część teraźniejszej gub. witebskiej, zamieszkaną przez Łotyszów i znaną pod imieniem Inflant polskich po niem. Polnisch Livland po łotewsku Inflantuziemie, tudzież całą dzisiejszą gubernią inflancką, czyli ryską, nazywaną dotąd po polsku, , Inflantami szwedzkiemi, po niemiecku Livland a po łotewsku, , Wydsziemie. Rozległość całych Inflant wynosi 1088 mil kw. , z których 832 przypada na tak zwane Inflanty szwedzkie czyli gub, ryską, licząc w to obszar zajmowany przez wyspy Ozylią Oesel, Moon, Runo i inne pomniejsze, a 256 na Inflanty polskie, wchodzące obecnie w skład gubernii witebskiej. Te ostatnie najdłużej do Polski należały. Zbiór praw rosyjskich, , Połnoje sobranije zakonow w tomie XIX, str. 553, Nr. 13, 850, pomiędzy prowincyami nabytemi od wymienia Inflanty polskie Polskaja Liflandija. Stanowią one północnozachodnią część teraźniejszej gubernii witebskiej, a mianowicie trzy jej powiaty dyneburski, rzeżycki i lucyński, zamieszkane przez Łotyszów. Wiadomości rzadko napotykane o całości Inflant, należących niegdyś do Rzeczypospolitej polskiej, nietylko że nierozwiązują wielu ważniejszych kwestyj, ale nadto mianowicie co do części zwanej Inflantami polskiemi, pod względem geograficznym, statystycznym, etnograficznym i historyi rozwoju umysłowego, powtarzają częstokroć szereg grubych błędów, które w jednę całość zebrane wraz z ich wyjaśnieniem podaje książka Inflanty polskie Poznań 1879 na str. 134 i innych. Od czasu, gdy na bursztynowa wybrzeża dla połowu kosztownej żywicy, poczęli zdążać z dalekich stron wędrowcy mówi Droysen aż do dni naszych, kwestya Inflant i Baltyku nie przestała być nigdy żywotną. Nie mogąc podawać w Słowniku geograficznym chociażby nawet streszczonej historyi tego kraju, przytaczamy tu jedynie następująco główne wypadki W drugiej połowie XII stulecia, około roku 1160, mieszczanie niemieccy, żeglując po morzu baltyckłem do Gotlandyi, wpłynęli do ujścia Dźwiny. Rozpocząwszy z krajowcami handel zamienny, dali początek coraz liczniejszemu osiedlaniu się niemców na tych brzegach. Zakonnik jednego z klasztorów holsztyńskich, Mejnard, zamieszkał pod ich opieką między krajowcami Liwami i stał się apostołem Inflant, skutkiem czego przez papieża z 1186 został mianowany biskupem. Następca jego w godności biskupa inflanckiego, Bartołd, chcąc przyśpieszyć dzieło nawrócenia, szukał poparcia w sile oręża, a zwoławszy zewsząd rycerzy niemieckich na krucyatę przeciw niewiernym, toczył krwawe z krajowcami zapasy aż sam wreszcie poległ w boju. Zachwianą w ten sposób sprawę podniósł znowu biskup Olbracht de Appeldern, który wr. 1201 załoźył miasto Rygę i wkrótce potem, za pomocą papieża Innocentego III, ustanowił zakon kawalerów mieczowych, fratres militiae Christi, któremu papież przepisał regułę templaryuszów. Skoro Duńczycy wtargnęli do Estonii, zakon ten, czując się zbyt słabym, zwłaszcza, że i Litwa zadawała mu coraz dolegliwsze klęski, zjednoczył się za staraniem papieża Grzegorza IX w roku 1287 z krzyżakami, przyjął ich regułę tudzież strój zakonny, uznał zwierzchnictwo wielkiego mistrza niemieckiego zakonu i przybrał ich nazwę fratres domus Teutonicorum, do której jedynie dla odróżnienia od pruskich krzyżaków dodawano zwykle per Livoniam. Napływ mieszczan, rolników niemieckich i szlachty rycerskiej, tak się wkrótce rozszerzył, że nie Polski w roku 1772 na pierwszem miejscu I tylko po miastach ale i po wsiach przyjęto Idubaki Indubaki Indura Indurka Induryszki Indyki Inflanty