Ilnik, także Ilnicki potok, prawy dopływ Stryja, zowie się też Zawadka ob. . Ilnik ziemiański, zaporozki i królewski z przysiołkiem św. Iwan, wieś w pow. turczańskim, 12 kil na płd. wschód od Tarki. Na płn. leżą Łosieniec i Radycz, na wschód Zubrzyca i Bachnowate, na płd. Ryków i Jabłonów, na zachód Wysocko niżne, Borynia i Mielniczne. Stryj tworzy na małej przestrzeni granicę między Wysockiem niżnem i Borynią z jednej a Ilnikiem z drugiej strony, następnie wchodzi w obręb wsi a płynąc na płn. wschód tworzy kilka wielkich zakrętów w płn. zach. jej części i uchodzi do Łosieńca. Z dopływów przyjmuje on od praw. brzegu Unik zwany w gór. biegu Zawadką, płynący od płd. wschodu na płn. zachód przez środek wsi prawie a zasilony licznymi dopływami od pr. brz. Frolicz z Kiczerką od pr. brz. , Radycz; z lew. brz. Łokieć. W dolinach Stryja, Unika, Frolicza i Radycza rozłożyły się zabudowania wiejskie. Na praw. brz. Unika rozłożyło się między potokami Bachnowatką a Froliczem pasmo górskie Szeroki horb, na znacznej przestrzeni lasem pokryte. Połud. jego część dochodzi szczytem najwyższym 915 m. , na płn. wznosi się szczyt jeden do 870 m. Na zachód opada Szeroki horb ku dolinie Unika 586 m. . Między potokami Froliczem a Radyczem wznosi się tuż nad doliną Unika lesista góra Kamieniec 793 m. , a na wschód od niej leży las Pliszka. W płn. kończynie wsi, w zakątku między Radyczem, Unikiem a Stryjem wznosi się Madracz do 741 m. Na lew. brz. Unika wznoszą się od płd. ku płn. Kiczora ilnicka 882 m. , Wołcza 893 m. , Ostra góra 825 m. ; reszta obszaru zniża się ku dolinie Stryja 580 m. na pr. brz. rzeki do 749, 674 m. , a na lew. do 669 i 592 m. Włas, większa spółki handlowej dla płodów leśnych obejmuje roli ornej 94, łąk i ogr. 59, past. 28, lasu 1047 mr. ; własn, mniejszej roli ornej 3556, łąki ogr. 861, pastw. 1123, lasu 231 m. Liczba mieszk. wedle spisu z r. 1869 wynosiła 1582; wedle szematyzmów z r. 1881 było w Uniku ziemiańskim mk. obrz. gr. kat. 581, w I. zapor, 398, w I. król. 441, a mk. obrz. rzym. kat. 30. Par. gr. kat. w miejscu należy do dekanatu wysoczańskiego a dyecezyi przemyskiej; par. rzym. kat. w Turce. We wsi są 3 cerkwie, drewniane w I. ziem. i król. , murowana w zaporoz. i szkoła etat. jednokl. Unik należał do krainy Unickiej, ekonomii Samborskiej a Ziemi Przemyskiej. Prócz niego należały do tej krainy wsie Radycz, Mołdawsko, Dołżki, Zawadka, Rosochacz, Suchy Potok, Myta, Krywe, Krasna, Zadzielsko, Ryków i Bachnowate. Intrata czyniła 4147 złp. 20 gr. Władysław Jagiełło nadał w r. 1431 wieś Ilnik wraz z Jaworą i Turka Wanczałuchowi z Węgier. Od Unika wzięła pierwsza dzielnica potomków nazwę Ilnickich herbu Sas. Za przywilejem Augusta III z r. 1760 otrzymali Jakób i Antonina z Twarowskioh Uniccy i Bazy li Unicki półtora łana wójtostwa i pusty łan wolniczy w dożywotne używanie. Ob. dodat. do Gaz. lwow. z r. 1856, nr. 7. W r. 1800 przyłączono całą krainę Unicką do dóbr Boryni. Lu. Dz. Ilno, ob. Ilmie. Ilona, ob. Helena, na Orawie. Iloncza węg. , ob, Ilnica. Ilonka, niem, Gillingfluss, struga w pow. złotowskim, początek bierze zpod wsi Iłowa i Radońska, płynie początkowo w kierunku południowym przez jezioro Ilonko, z którego wychodząc skręca się ku zachodowi i łączy z Juchaczem. I. po większej części płynie niskiem torfiastem łożyskiem między lasami, choć brzegi ma nieraz wysokie, osobliwie z zachodu. Długość biegu niewiele 1 milę przenosi, Ilonko, niem. Gilling See, jezioro, pow. złotowski, w okolicy lesistej; struga Ilonka przechodzi tu z płn. i skręca się na zachód. Pobliższe wioski Iłowo, Wiśniewko, Zakrzewko, Jazdrawy. Ilosya, ob. Irszawa. Ilpiboki, wieś, pow. dubieński, na Wołyniu, osada dawna, prawdobodobnie była pierwotnie zaludnioną, za dni witoldowych, przez jeńców ze wschodu zadnieprzańskiego przyprowadzonych, jak pozwala się domyślać nazwa tej wsi, pochodząca od jakiegoś obcego pierwiastku. Na przedmieiśiach Łucka utworzył był Witold całą osadę z jeńców czuwaszów, plemienia fińskiego, przyprowadzonego z wodozbioru Wołgi; nazwa przedmieścia długo była ledynem świadectwem owego osadnictwa, typ bowiem i tradycya zaginęły. Podobnież i sąsiadująca z Ilpibokami Smordwa zawdzięcza zapewne swe zaludnienie Mordwie, plemieniu fińskiemu, które wraz z Ozuwaszami jest podścieliskiem ludności rossyjskiej w środkowych okolicach wodozbioru Wołgi. Witold, podczas swych zwycięzkich wypraw, ze wschodu i południa sprowadzał jeńców, któremi kraj osiedlał. Obecnie mała, odosobniona od większych gościńców wioska, Ilpiboki niczem nie przypomina swych prawdopodobnie obcych pierwocin. W połowie tego wieku była to własność Jakóba Stroynowskiego i jego spadkobierców; przedtem Strzelnickich, których groby są w miejscowej kaplicy. Dwór, zbudowany w przeszłam stuleciu, może i dawniej, przez Strzelnickich, odosobniony od wsi, co rzadką jest rzeczą na Wołyniu, żywo przypominał dawny obyczaj naszej szlachty. Na znacznej przestrzeni kraju, śród dworów średniej zamożnosci, nie można się było spotkać z zabytkiem przypominającym tak dobrze czasy i potrzeby dawne, Jak dwór w I. Alkowy, bokówki, obicia płócienne, malowane,

Ilnik

Ilnik

Ilno

Ilona

Iloncza

Ilonka

Ilonko

Ilosya

Ilpiboki