poczt. borysowskiej, 9 dm, , 80 mk. prawosł. 1866. Hrycyki, wś nad rz. Ponorą do Ikopotia wpadającą, pow. starokonstantynowski, par. Kulczyny, własność Grocholskiego. W r. 1867 było tu 52 dm. X. M. O. Hryczana, wś, ob. Hreczana. Hryczkowa, potok, ma źródła łączne na granicy gm. Żelechowa wielka i Milatyna Sta rego w pow. Kamionki Strumiłowej, na łąkach rozciągających się u płn. zach. stóp wzgó rza Peredrile 256 m. ; płynie na północny wschód, tworząc wzdłuż całego biegu swego granicę gmin Żelechowa wielkiego, Streptowa i Spasa od zach. , Rzepniowa i Derewlan od wschodu, a na granicy Spasa i Derewlan wpa da z lew. brz. do Bugu, W dolnym swym bie gu przepływa stawek i porusza na nim młyn Semen. Długość biegu 10 kil. Z lew. brz. przyjmuje potok Barbarę. Br. G. Hryczkowszczyzna, dobra, pow. nowoaleksandrowski, naprzód zwały się Łopejkowszczyzną, później Iłgajcie, położono nad jeziorami Różą i Iłgajciami. R. 1558 właściciel ówczesny Gasztold słudze swemu Marcinowi Hryszkiewiczowi Kimbarowi na ziemię nazwaną Łopejkowszczyzną sześć służeb nadał, które odłączył od dworu swego daugieliskiego. Po budowawszy się Kimbar na niej mieszkał. Po śmierci żona jego otrzymała tę ziemię na wieczność za daniną króla Zygmunta Augusta. Kimbarowa miała czterech synów, którzy podzieliwszy się osobno zabudowali się i spokojnie używali, i nazwano tę ziemię od jeziora Iłgajcie Iłgajciami. Później Stanisław Naruszewicz kasztelan smoleński, przywłaszczając sobie niesłusznie tę ziemię i poddanych mienia iłgajskiego ze spokojnego dzierżenia potomków Kimbarowych wyrugował i chociaż im to jako ich własność przysądzono, później jednak Naruszewicz wiecznem prawem nabywszy od Kimbarów i dwory ich zniósł i swoje dobra założył. Hryczkowszczyzną je po Hryczkowiczach Kimbarach nazwał i do mienia swego widzkiego przyłączył roku 1615. Albrycht Naruszewicz i Helena z Ratomskich przedają H. roku 1628 Krzysztofowi Dusiackiemu Rudominie; ten odstępuje Piotrowi Rudominie, chorążemu bracł. , 1658 r. Roku 1673 nabywa H. Gabryel Rudomina. R. 1677 kupują H. Jakub i Dorota z Korffów Salmonowicze. Syn ich GedeonKazimierz i Eufrozyna z Wawrzeckich Salmonowiczowie przedają w roku 1710 Krzysztofowi i Maryannie z Wawrzeckich Biegańskim, od których przechodzi do syna ich Józefa, dalej do syna jego Wincentego, a po śmierci tegoż w r. 1826 do syna jego Józefa. Po bezpotomnem zejściu Józefa w roku 1829 objął brat jego Jan Biegański. Dziś H. jest własnością syna jego Wincentego Biegańskiego. Jest tu kaplica pod wezw. N. M. P. fundacyi Józefa Biegańskiego, podstolego bracławskiego, wr. 1772 do parafii widzkiej należąca. Ta majętność ma obszaru dzies. 922. Hryczyn, folw. w pow. mińskim, gub. miń skiej, przy trakcie dawnym pocztowym z Kaj danowa do Mińska położony; dziś własność ro dziny Czapskich nabyty od Bobarykina w gle bie i miejscowości dobrej. Al. Jel, Hryczyńskie Błoto, zajmuje pograniczne kąty trzech stykających się powiatów pińskiego, mozyrskiego i słuckiego. Olbrzymie te bagna zaczynają się na zachodzie od rzeki Cny w pow. pińskim i dosięgają rz. Słuczy na wsch. ; mają obszaru przeszło 500 wiorst kwadr. Niedostępność tych błot czyni je całkiem niemożebnemi dla kultury i tylko w latach wyjątkowo suchych w niektórych miejscach zbierają wieśniacy siano dzikiego sitowia. Zwykle zaś komunikacyą odbywa się tu wodą; wszakże roboty hydrauliczne, jakowe dziś wykonywają się na Polesiu, podobno wiele mają się przyczynić do osuszenia Hryczyńskiego błota, co byłoby wielkiem dobrodziejstwem dla kraju mińskiego. Kirkor wraz z innymi twierdzi, iż owo błoto Hryczyńskie jest to samo, o które m wspomina Herodot por. Opiekun Domowy za rok 1875 nr. 35, str. 549. W historyi naszej zostało ono upamiętnione przez porażkę tatarów perekopskich w r. 1503. Dzicz ta, splądrowawszy Nowogródek i Słuck, wracała z łupami przez błoto Hryczyńskie, tu ją dognał za rzeką Prypecią za Gródkiem kniaź słucki, Siemien Olelkowicz, mając przy sobie panów litewskich Stanisława Kiszkę, Olbrachta Gastolda i Jerzego Niemirowicza, rozbił na głowę, a łupy odebrał. Krwawa ta potyczka opisana u Stryjkowskiego ob. Kronikę, t. II, ks. XXII, rozdział II, str. 319, wyd. 1846 r. . Al. Jel. Hrydki, wś, pow. kowelski, gm. Koszary, o 15 w. od Kowla, przy dr. żel kijowskobrze skiej, ma 46 dra. , 286 mk. , 1280 dzies. . ziemi włościańskiej, 75 dzies. folwarcznej rządowej, Gleba przeważnie urodzajna rędzina. Ślady okopów obozu Karola XII w jego przejściu pod Połtawę Lelewel i miejscowa tradycya. Tu był główny zarząd ststwa kowelskiego. Hrydnieszki 1. Małe, wieś pryw. , powiat dziśnieński, o 30 w. od m. Dzisny, 1 okr. adm. przy byłej drodze pocztowo z Wilejki do Dzisny, 10 dm. , 112 mk. 1866. 2. H. Dużo, wś pryw. , pow. dziśnieński, o 29 w. od Dzisny, 1 okr. adm. , 14 dm. , 159 mk. 1866. Hrydniewo, wś i b. st. poczt. przy trakcie ze Smoleńska do Moskwy, o 35 w. za Gżackiem. Hryhorenków, młyn na gruntach boso wskich, pow. humański. Hryhorowce, ob. Hrehorowce. Hryhorowicze, wsie w pow. dziśnieńskim, Słownik Geograficzny Zeszyt XXVII, Tom III 13 Hrycyki Hrycyki Hryczana Hryczkowa Hryczkowszczyzna Hryczyn Hryczyńskie Błoto Hrydki Hrydnieszki Hrydniewo Hryhorenków Hryhorowce Hryhorowicze