wiedzianej bytności króla Stanisława Augusta w Krystynowie u podstarosty Mateusza Butrymowicza zbudowano z faszyny i ziemi przez rzeki i przepaściste błota groblę z Pińska do Hornego 9 w. długą. Grobla ta zupełnie już znikła, tylko rów obok niej wykopany dla małych statków spławny jeszcze ją przypomina. Por. Krystynów. 2. H, wieś w pow. mińskim, u źródeł Suły. 3. H, ob. Horno. Horniace, ob. Grąziowa i Mszaniec. Horniaki, wś włośc, pow. wilejski, o 43 i pół w. od Wilejki, 1 okr. adm. , przy byłej drodze pocztowej z Wilna do Mińska, 13 dm. , 110 mk. 1866. Horniaty, wieś włośc, pow. lidzki, 1 okr. adm. , o 13 wiorst od Lidy, 13 dm. , 117 mk. 1866. Hornica, rz. , ob. Górnica, Hornica, ob, Hurnie Hornie 1. wś i folw. rząd. , pow. lidzki, 1 okr. adm. , o 5 w. od Lidy, 10 dm. , 143 mk. 1866. 2. H, folw. , pow. nowoaleksandrowski, 384 dzies. rozl, własność Pawła Bohdanowicza. Hornigi, wś, pow. grójecki, gmina Nowa wieś, par. Warka. W 1827 r. było tu 8 dm. i 79 mk. ; obecnie ma 14 osad i 322 mr, obszaru. Należała do dóbr Gośniewice. Hornikau niem. , wieś, pow. kościerski, ob. Hornikowy. Horniki, wś, pow. kowelski, gm. Podzamcze, o 49 w. od Kowla, przy szosie kijowskobrzeskiej, należała do starostwa ratneńskiego, ma stacyą pocztową, 126 dm. , 780 mk, 3200 dzies, ziemi włościańskiej, przeważnie łąk błotnych. nad Prypecią. Por. Górniki. Hornikowy, al. Górnikowy; Horniki, Gorniki dla górzystego położenia; nietak właściwie Harnikowy, Arniko wy, niem. Hornikau, obejmuje 3 miejscowości w pow. kościerskim 1 H. dolne, niem. NiederHornikau, szlach. dobra włośc, nad rz. Wietcisą Fietze Fl. , przy bitym trakcie kościerskogdańskim i kościersko skarszewskim. Obejmuje 4 włośc, posiadłości i ogrodu. 2 z karczmą, obszaru mr. 372, kat. 1, ew. 46, dm. 7, parafia Stare Grabowo, szkoła i poczta Nowa karczma. Odległość od Kościerzyn 2 i pół mili. 2. H. górne, niem. OberHornikau, szlach. wśwłośc, opodal powyższej wsi położona, zawiera włościan 3, ogrodu. 5. obszaru mr. 892. kat. 4, ewang. 90, dm. 12, parafia, szkoła, poczta, jak poprzednio. E. 1747 Kornikowy w parafii Stare Grabowo posiadał Lniski asesor ziemski. 3. H. nowe, niem. NeuHornikau, także niedaleko poprzednich dwóch położone, przyłączone jest jako wybud. do Lubieszyna. Hornkampe niem. , wś, pow. malborski, należy do Szkarpawy, na nizinach malborskich, liczy włók 15, posiadł. 4, parafia Tiegenhagen, szkoła w miejsca, poczta Nowodwór Tiegenhof, ew. 52, dm. 7, odległość od Malborka 5 mil Horno, Horne, wś w pow. borysowskim, niedaleko rz. Omniszewki przy drodze z m, Pleszczenicy do Dołhinowa; domów ma 20 i cerkiew prawosł. W H. urodził się d. 25 maja 1782 r. Szymon Feliks Żukowski, profes. uniwersyt. wileńskiego, filolog i archeolog. Hornostaiszki, ob. Ejszyszki. Hornostajewicze, wś na prawym brzegu Rosi, pow. wołkowyski. Hornostajpol, mko, pow. radomyski, przy wielkim gościńcu poleskim, prowadzącym z Kijowa do Czarnobyla, o 80 w. od pierwszego, o 30 od drugiego odległe. Pobudowano jest na wyniosłym brzegu rz. Teterowa. Rzeka ta, moczarami swemi oddziela H. od przedmieścia jego nazwiskiem Hrynie, które dla niskiego swego położenia, corocznie przez wody wiosenne zalewane bywa. Cały obwód miejsc przyległych zamyka z jednej strony Teterów, z drugiej Dniepr, z trzeciej Usza i Prypeć. Miejscowość to przeważnie leśna, pełna bagnisk i moczarów, t. zw. hał, wód stojących i żywych. Pośród tych nizin wszakże pasma łagodnych wzniesień ziemi, miejsc wyniosłych tu i owdzie się przewijają. Hornostajpol ma swoje dzieje. Szeroki obszar ziemi, znany początkowo pod ogólnem mianem dóbr Rochtyckich i Ditiatkowskich w których obrębie miał się on później osiedlić, był z dawnych lat dziedzictwem Hornostajów, rodziny krwi miejscowej pochodziła ona z włości kijowskiej, jak mówi Paprocki i zbogaconej następnie na daninie królów polskich i w. książąt litewskich. Z dokumentów zaś, pochodzących z archiwum tegoż domu, a które mamy pod ręką, wiemy też, że praojcem taj rodziny był Roman Hornostaj, któremu Kazimierz Jagiellończyk nadał z włości czarnobyskiej, w głębi mrocznych lasów, pustosz pewną, z jednym jeno człowiekiem na imię Ditiatkowiczem. Ale tenże Roman już sędziwy w r. 1603 w bitwie z tatarami perekopskiemi nad rz. Uszą, bijąc się mężnie poległ śmiercią walecznych Stryjkowski II, str. 318. Po śmierci więc jago, król Aleksander około 1504 r. , synowi już jogo Ostatiemu Hornostajowi, tegoż samego człowieka Ditiatkowicza, wraz z ziemią potwierdził i nadał wiecznymi czasy, tak jemu jak i żonie jego, dzieciom i dalszym potomkom szczatkam. Ów człowiek Ditiatkowicz, pewiedziano jest w przywileju, należąc do włości czarnibybkiej, dawał z tej ziemi, na której siedział, dani cztery karamony miodu przaśnego, a dwie wiedrze a dwie kadzi miodu, a trzy kopy groszy, a topór a stóg siana, a konia stawił do Czarnobyla, służba jedna, Z czasem atoli ta pustyń Horniace Horniace Horniaki Horniaty Hornica Hornie Hornigi Hornikau Horniki Hornikowy Hornkampe Horno Hornostaiszki Hornostajewicze Hornostajpol