archiwum i bibliotekę w ilości kilku tysięcy tomów. Dnżo tu jest dzieł pędzla Franciszka Smuglewicza, Jana Damela, Lampiego i in nych, ale też wiele miernoty i rzeczy podro bionych. Dzisiejsze dodra dukorskie, będąc już tylko częścią pierwiastkowych, mają obszaru około 4500 morgów; ziemia dobra, łąki wybor ne i obfite nad Świsłoczą. Gospodarstwo pro wadzi się teraz porządne. Kościół dukorski został skasowany po roku 1864 i przerobiony na cerkiew, a parafia podzielona na trzy części i takowe dołączone do błońskiej, koroliszczewickiej i annopolskiej. W Dukorze jest za rząd gminny, szpital przy którym mieszka le karz okręgowy, tudzież są dwie cerkwie para fialne. Gmina dnkorska składa się z 16 wsi i liczy 2380 mieszk. mężczyzn, W Dukorze oddawna osiadłych kilkadziesiąt rodzin tatar skich trudni się wyrobem skór i rolnictwem; lud to wielce uczciwy, trzeźwy, pracowity i ceniący dawne przy wileje. Czyt. Tyg. illz r. 1873 Nr. 306. Al. Jel. Dukorka, wś w pow. ihumeńskim, w gm. dakorskiej, nad rz. Świsłoczą; ma glebę bardzo żyzną i łąki wyborne nadrzeczne. Niegdyś to miejsce było dziedzictwem Ogińskich, później Osztorpów, dziś należy całe do włościan, odznaczających się dobrobytem. Dukorszczyzna, wś w pow. ihumeńskim, w gm. śmiłowieckiej, blisko Smiłowicz, u zbie gu rz. Smouść z Wołmą, w pozycyi bezleśnej, w glebie dobrej. Al. Jel. Dukowce, węg. Dukafalva, wieś whr. szaryskiem Węg. , żyzna ziemia, lasy, 207 mk. Duksta, ob. Windawsht kanał Duksty, wieś i folw. , pow. wileński, 5 okr. adm. , mk. kat. 66, dm. 6, od Wilna 30 w. Dukszcianka lub Dukszta, rzeczka, prawy dopływ Wilii, uchodzi na 576 wiorście biegu Wilii do tejże rzeki, oblewa mko Dukszty. Duksztele, zaśc. pry w. , nad jeziorem t. n. , pow. wileński, 1 okr. adm. , mk. 25, dm. 3. Dukszty 1. mko, pow. wileński, w 1 okr. polic, w 6 ucząstku 1 sądowego wileńskiego okręgu, nad rzeką tegoż nazwiska, dopływem prawego brzegu Wilii, o 25 w. na płu. zach. od Wilna; posiada paraf. mur. cerkiew prawosławną z kaplicą na cmentarzu. Paraf. prawosławna wileńskiego błahoczynja dek. posiada w swym obrębie, oprócz parafialnej, jeszcze dwie cerkwie i liczy parafian mężczyzn 323, kobiet 270. W 1647 r. Dorota z ks. Giedrojciów Dowborowa fundowała w D. z pruskiego muru kaplicę z altaryą, należącą do Kiernowa. Pijarowie wileńscy, których D. następnie stały się własnością, w r. 1772 wznieśli tu z takiegoż muru kościół, wyrokiem biskupa Massalskiego wkrótce zamieniony na parafialny, z dołączeniem wzmiankowanej altaryi kiernowskiej, wynosząoej 12000 złp. Szczęsnego Potockiego, który jednak sprzedał j D. Stadnickim, od których powróciła znowu w posiadanie familii itęcińskich. Po zaborze Galicy i była D. przez dłuższy czas miastem cyrkularnem. Przez D. przechodziła znaczna część armii rossyjskiej na Węgry w r. 1849. Cesarz Mikołaj odprawił tutaj rewią swej armii. Dzisiaj z przeszłości oprócz kilku większych napół zrujnowanych budyń, w mieście samem nic nie pozostało; natomiast dobrze się przechował pałac zbudowany w XVI wieku, a zrestaurowany w r. 1720 przez Mniszcha. Jest to budynek obszerny, z dwoma pawilonami, mieszczący w sobie arcydzieła sztuki i cenne pamiątki historyczne. Jedna z najznaczniejszych w Galicyi galeryj obrazów, w której się znajdują dzieła Rubensa Minerwa w kuźni Wulkana na drzewie z biurka króla Stanisława Augusta, Albano, Barnbocci, Burbusa, Wouwermana, Schalken, Kaisermanna widoki Rzymu, Poussin, Michaud, Claude Lorrain, Lampiego portret Antoniego Stadnickiego starosty ostrzeszowskiego i urocze portrety Angeliki Kaufman Heleny ze Stadnickich i Wojciecha Męcin skiego generałakasztelana, ojca teraźniejszego właściciela D. Cezarego kr. Męcińskiego. W gabinecie starożytności spotkać można kolekcyą kielichów z czasów augustowskich, mozaiki rzymskie i rzęd turecki sadzony drogiemi kamieniami, zdobyty w r. 1683 pod Wiedniem, dawniej własność ks. Wiśniowieckich. Obok pałacu rozległy ogród i przeszło 20 morgów obszerny park ze staremt drzewami, stuletniemi aleami z lip i grabów, licznemi sadzawkami i rzeką Jasiołką, która park od miasta odgranicza, czynią Duklę jedną z najpowabniejszych i najlepiej utrzymanych rezydencyj magnackich w Galicyi. W I. 1839 r. nr. się dr. Alfred Biesiadecki. Pod samem miastem D. wznosi się góra Cergowa. Czytaj Richthofena Hohenmessung in der Gegend von Dukla. Geol. Jahrbuch, 1858. Duklany, fblw. , pow. opatowski, gm. Sadowie, par. Ruszków; 1 din. , 14 mk. i 125 mórg. ziemi dworek. Dukonie, wś, pow. oszraiański, po lewej str. traktu poczt, wiieńsk, , własność włościan, od Oszmiany w. 6, dom. 4, mieszk. 39, katolicy 1866. Dukora, małe miasteczko 842 mk. , wieś i piękne dobra w powiecie ihumeńskim, w gminie dukorskiej, w 2 okręgu policyjnym śmiłowieckim, w 3 okręgu sądowym, 2 okręgu wojskowym puchowieckim, nad rzeką Świsłoczą, o w. 40 od Mińska i o 35 wiorst od Ihumenia położone. Niegdyś Dukora należała do Sapiehów, następnie dc Zawiszów, a później do Ogińskich i zwała się Dukary, zapewne z łacińska, od słowa duxa książę; było to więc miejsce do kniaziów należące. IX jeszcze na początku XVIII stulecia stanowiła część dóbr śmiłowieokich a raczej wraz ze Śmiłowiczami i Gołockiem stanowiła tak zwane hrabstwo baksztańskic nazwa Bakszt po rozpadnięciu się tych dóbr zaginęła i przechowuje się tylko w dokumentach i pod koniec tego wieku była administrowana przez Stanisława Moniuszkę, dziada późniejszego narodowego kompozytora. W zarządzie tym miał udział i Franciszek Osztorp, syn prostego żołnierza szwedzkiego, pozostałego w naszym kraju w czasie ostatnich wojen. Hetman Michał Ogiński, trwoniąc fortunę, potrzebował środków; wiec wzmiankowani administratorowie, mając carte blanche na rządy, dostarczali mu pieniędzy i tym sposobem doszli do posiadania fortuny hetmana. W roku 1791 nastąpił podział dóbr odziedziczonych, przez wyciągnienie losów, z pomocą ks. misyonarza Seierzputowskiego. Moniuszko dostał schedę śmiłowiecką, Dukora zaś została przy Osztorpie, Ponieważ w Smiłowicachoddawna był piękny kościół, przeto Moniuszko, chcąc zrównoważyć warunki podziału, przeznaczył kilkadziesiąt tysięcy rubli na świątynię w Dukorzę i wzniósł ją wspaniale. Od tego czasu ustanowiono tu osobną parafią dukorską. Jedyny syn Franciszka Osztorpa Leon, posiadając wielką fortunę, doszedł do znaczenia u szlachty i piastował urząd marszałka gubernialnego w ciągu lat 23, mianowicie od 1823 1846 r. To co powiada Bobrowicz w Herbarzu Niesieckiego o Osztorpach t. X str. 327 328 jest bajką; próżność nasza często fałszowała nobilitacye, a wydawnictwo Bobrowicza niejeden taki fakt podało w przypisach za prawdziwy. D. w czasie urzędowania Leona Osztorpa stała się miejscem zbiegowiska ludzi szlacheckiego typu; były to czasy okropnej reakcyi. Osztorp wiódł życio niemal królewskie; olbrzymi pałac zprzepychem zbudowany zawsze był pełen gości. Istniał tu cyrk ze skoczkami cudzoziemskiemu była też wcale porządna orkiestra, co rozsławiło Dukorę; byłto litewski llomanów. Przepychu opisać niepodobna, lecz dola ludu wiejskiego była ciężką, a wpływ możnego dorobkowicza fatalny na spółobywateli. W dziejach Dukory wiele się znajdzie ciekawych materyałów, i piszący w innem miejscu skreślił je szerzej, tu zaś tylko w głównych zarysach rzuca wierne szkice dość tajemniczego i zdrożnego obrazu. W roku 1851 Osztorp w przejeździe z Mińska do Dukory utonął na rzece Swisłoczy, około wsi Piasków, bo lichy most runął, nie mogąc wytrzymać ciężaru wielkiej 6konnej karety. Na nim ród wygasł całkiem, a Dukora od roku 1874 stała się własnością rodziny Hartingów. Pałac dakorskt murowany, do dziś dnia jest jak był mieści on W sobie wiele dzieł sztuki malarskiej, posiada I Hektor pijarów wil. był zwykle proboszczem D. f utrzymując w nich zastępcę. Ostatnim takim zastępcą rektora był ks. Bonawentura Piętkiewicz, który po kasacie pijarów, wespół z ks. Joachimem Dębińskim, b. rektorem i prowineyałem, tłumaczem Filozofii Życia Szlegla, zarządzał parafią. W r. 1850, kiedy kościół popijarski stał prawic w ruinie, ks. Dębiński przedsięwziął zupełną. jego restauracyą podług planu architekta Szaclita i Tomasza Tyszeckiego. Tytko 482 ruble mając do dyspozycyi, rozpoczął dzielny exprowincyał pijarski budowę świątyni. Lecz gdy kraj przyszedł z pomocą i w ciągu lat 6 zebrano ze składek przeszło 15000 rs. ; gdy sąsiedni obywatele dostarczyli materyału budulcowego i żywności dla robotników; gdy wspomniany architekt, Tyszecki, przyjął bezpłatnie dyrekcyą budowy i doprowadził ją do końca, a amatorowie artyści ofiarowali płody swojego pędzla do upiększenia świątyni; gdy bezustannie czynny ks. Dębiński nie ustawał w pracy w lat 7 stanął piękny i bogaty kościół gotycki, ozdoba tego ustronia Litwy, a ostatnia pamiątka zasłużonego w kraju zakonu. Na cmentarzu w D. znajdują się groby kilku zasłużonych w nauce oo. pijarów Gdańskiego profes. b. uniw. wiieńsk. , Sieradzkiego, Daniłowicza i Głogowskiego. W r. 1865 duksatańska par. katol. była klasy 5, dek. wileńskiego i liczyła 1823 parafian, rozdzielonych w następnym roku pomiędzy parafie suderwiańską i kiernowską. SyrokomlaWycieczki po Litwie tom 2; str. 78 89. K. hr. Tyszkiewicz Wilia i jej brzegi str. 213 217. Mko D. ma obecnie 78 mk. , i jest własnością Jana Małygina i włościan miejscowych. R. 1866 miało 8 dm. . 73 mk. 2. U. , mko, pow. nowoaleksandrowski, gab. ko w. , o dwie wiorsty od kolei żelaznej petersb. warszaw. , ataeyi nazwanej Dukszty, o 28 w. od m. pow. Majątek D. zajmował 2339 dzies. Dawne dziedzictwo ks. Giedrojciów, dalej Stabrowskich. Roku 1573, 29 października, Tomasz i Jan Staciejowiczowie Dusiaccy Rudominowie bracia rodzeni kupują je od Wojciecha i Zofii z Pokrzywnickich Btabrowskich. Kościół filialny pod tytułem Podwyższenia św. Krzyża wystawiony kosztem Jana Rudominy w r. 1601; dalej Jan i Zo a z Suffczyńskich Rudominowie we wszelkie sprzęty kościół opatrzyli. Od Tomasza Rudominy star. daugieliskiego Dukszty przechodzą na syna jego Konstantego, dalej na Piotra podczaszego orszańskiego Rudominów. W roku 1698 następuje dział między synami Piotra, TomaszemKonstantym i Janem Kazimierzem. W roku 1730 Tomasz sprzedaje swą część Antoniemu synowcowi swojemu; dalej po śmierci w 1756 r. Antoniego podkom. .przechodzi na syna jego Mikołaja marsz, brasławskiego; da Duklany Dukorka Dukorszczyzna Dukowce Duksta Duksty Dukszcianka Duksztele Dukszty Duklany Dukonie Dukora