ksandrem Pawłem, marszałkiem w. litewskim. W 1755 r. hrabstwo zasławskie przeszło na własn. Antoniego Przezdzieckiego referendarza a następnie podkomorzego litewskiego, który, nabywając pomienione dobra znacznie zmniejszone w owym czasie, ubezpieczającym zapisem w aktach metryki litewskiej zaznaczonym 1760 r. zrzekł się pretensyi wszelkiej do dziedzictwa Dubrów w posesyi Mateusza Marcinkiewicza, naówczas już sędziego ziemskiego lidzkiego będących. Jednak spadkobiercy marszałka litew. Sapiehowie Aleksander wojew. połocki hetman polny litewski i Michał krajczy litewski w 1766 r. sprzedali Dubrowy Przeździeckiemu z warunkiem spłacenia 100000 złotych Marcinkiewiczowi, niwecząc akt sprzedaży stolnika litewskiego na tej zasadzie, że j wskutek podziału dóbr rodzicielskich, Dubrowszczyzna wypadła na schedę marszałka litewskiego. Stąd wynikł długoletni proces pomiędzy Sapiehami, Przeździeckiemi i Marcinkiewiczami, ukończony ostatecznie dekretem trybunału głównego litewskiego w 1787 r. na mocy którego dziedzictwo Dubrów przyznano synowi nieżyjącego już wówczas Mateusza Marcinkiewicza, Stanisławowi, także sędziemu lidzkiemu. Ten ostatni sprzedał Dubrowszczyznę 1791 roku Adamowi Chmarze, wojewodzie mińskiemu, za 435, 000 złotych i od tej pory dobra pomienione były własnością spadkobierców wojewody przez lat 84 bez. przerwy; sprzedane Eustachemu Prószyńskiemu w 1875 r. , po jego zgonie w 1877 r. przeszły na dziedzictwo jego siostrzana Jana Lu bańskiego. Dokumenta autentyczne za niezbity służą dowód, że od dawnych czasów istniał kościół katolicki, niegdyś filialny parafii krasnosielskiej a następnie parafialny dubrowski. Była tu przytern cerkiew obrządku unickiego, dawnej również fundacyi, która z biegiem czasu uległa zniszczeniu, a wówczas parafią miejscową złączono z sąsiednią krzywicką. Wzmianka Balińskiego Starożytna Polska o erekcyi murowanego kościoła farnego staraniem Adama Chmary, wojewody mińskiego, pozwoliłaby przypuścić, że D. posiadały inne jeszcze świątynie katolickie, czemu jednak dokumenta wiarogodne stanowczo zaprzeczają; podania zaś ludowe, zachowane w ustach gminu bez żadnej krytyki, w treści zwykle przekształcone, pozostać muszą odgłosem zamierzchłych tylko czasów, pozbawionym wartości materyału historycznego. Przy końcu 18 wieku zamiast drewnianego kościoła farnego istniała w D. uboga szopa, służąca dla nabożeństwa katolickiego. Wojewoda miński założył murowany kościół parafialny w 1799 r. , który w ciągu lat kilku ukończony został; w podziemiach tej świątyni spoczęły zwłoki jej założyciela zmarłego w 1805 r. i wielu innych człon ków rodziny Chmarów herbu Krzywda, Początek miejscowej parafii katolickiej sięgał niezawodnie odległej epoki; znajdujemy ślady, że Jan Radziwiłł kasztelan trocki, marszałek litewski zmarły 1522 r. fundował kościół w Dąbrowie, który następnie musiał uledz ruinie, gdyż Mikołaj Krzysztof Radziwiłł Sierotka wojewoda wileński, marszałek nadworny litewski buduje znów kościół parafialny w Dubrowie. Z tego wnioskujemy, że była to świątynia od czasu pierwiastkowej fundacyi niezawodnie parafialna i stała się filialną później dopiero, prawdopodobnie za Hlebowiczów, kiedy zniszczona podczas wojen za Jana Kazimierza nie miała warunków samoistnego bytu. Niewiadomym jest fundusz pierwiastkowy kościoła dubrowskiego, lecz należała doń niewątpliwie znaczna przestrzeń ziemi, w części zapewne fanduszowej, zresztą zaś nabytej zapewne drogą zapisów i testamentów. Mikołaj Krzysztof Radziwiłł 1576 r. wysyła Hieronima Makowieckiego namiestnika nieświeskiego, dzierżawcę dubrowskiegou dla rewizyi i zamiany gruntów kościelnych w szachownicy będących pomiędzy ziemią dominialną. Po wymiarze okazało się 24 włóki 26 morgów ziemi kościelnej, przyłączonej do posiadłości dziedzica; kościołowi zaś oddano w zamian ziemię w jednym obrębie we wsi Gojżewie, i w osobnym blisko probostwa około miasta w ogóle 28 włók 17 morgów 10 prętów. Przewyżka ziemi przy zamianie dostała się plebanowi w nagrodę za ustąpioną przestrzeń gruntów na korzyść mieszczan dubrowskich. Przytem w zamian zaległej dziesięciny kościelnej, wydzielono plebanowi 3 włóki ziemi we wsi Bortnikach. Plebanem dubrowskim był wówczas ks. Michał Wesołowski, zmarły wkrótce potem, na miejsce którego ks. Stanisław Tarnowski otrzymał prezentę od Radziwiłłów. Akt zamiany gruntów z dnia 6 czerwca 1576 r. , aprobowany zapewne zatwierdzony przez dziedzica 15 maja 1577 r. , z archiwum dyecezyi wileńskiej w kopii urzędowej wyjęty 24 czerwca 1722 r. , aktykowany ostatecznie w ziemstwie mińskiem 4 maja 1772 r. Staranna legalizacya tego dokumentu tłumaczy się ciągłemi zatargami władzy duchownej z dziedzicami Dubrów o posiadanie rzeczonej nieruchomości kościelnej. Wynikiem tych zatargów był długoletni proces, prowadzony przez ks. Charewicza plebana krasnosielskiego zwierzchnika filii, dubrowskiej z Marcinkiewiczami, rozstrzygnięty dekretem trybunału litewskiego w r. 1787 Vidimus dekretu oczywistego trybunału głównego litewskiego z dnia 12 lipca tegoż roku. W czasie trwania owego procesu dowodził Marcinkiewicz, że fundusz pierwiastkowy kościoła dubrowskiego został później przyłączony do kościoła zasławskiego w owej epoce, kiedy Zasław z Dubrowami jedno stanowiły dziedzictwo, że kościół dubrowski nigdy nie był filią parafii krasnosielskiej i t. d. ; wyrok jednak sądu wypadł ostatecznie na korzyść władzy duchownej w treści głównej, co do posiadłości gruntów kościelnych, z usunięciem podrzędnych tylko pretensyj duchowieństwa do Marcinkiewicza względem rachunków pieniężnych. W skutek układu Stanisława Marcinkiewicza z ks. Grzegorzom Jodką plebanem dubrowskim w 1789 r. zawartym i następnie zatwierdzonym przez biskupa wileńskiego księcia Ignacego Massalskiego, dziedzice Dubrów obejmowali na własność ziemię kościelną w ilości 28 włók, w zamian zaś obowiązani byli płacić rocznie miejscowym plebanom pewną annuatę, i pomieniona umowa była obowiązującą aż do ostatnich czasów. Z rozporządzenia ministra Spraw Wewnętrznych w 1849 roku rzeczoną annuatę wynoszącą 210 rubli pobierało rzymskokatolickie kollegium jako procent od sumy kapitalnej, oszacowanej na 5250 rubli. Dług ten wypłacony został duchowieństwu z sumy wykupnej po uwłaszczeniu włościan w najnowszych czasach. Notujemy kilka jeszcze faktów z kościoła dubrowskiego. W 1578 r. dzierżawca dubrowski Zacharyasz Lenk sporządza inwentarz ziemi kościelnej, oddanej we władanie miejscowemu plebanowi z probostwem i innemi budynkami, których bezsporne posiadanie stwierdza się następnie wizytą Abrahama Woyny, biskupa wileńskiego w 1654 r. Zabór znacznej części gruntów kościelnych miał dopiero nastąpić w czasie wojen trapiących Polskę za Jana Kazimierza. W 1670 r. następuje restauracya kościoła staraniem Marcybelli Hlebowiczówny, od 1674 r. w zamęściu będącej za Maryanem Ogińskim. Akt z 1725 roku stwierdza ruinę kościoła; restauracya onego przez duchowieństwo znajduje opór ze strony ówczesnych dzierżawców Marcinkiewicza i Żydowicza, celem zapewne zagarnięcia reszty ziemi funduszowej. Biskup wileński Pancerzyński instrumentem wydanym 1728 roku nakazuje ks. Wojnowskiemu odbudowa nie kościoła i zwrot awulsów nieprawnie zagarniętych. Stąd proces rozpoczęty przez tegoż Wojnowskiego z Sapiehami i Marcinkiewiczem, trwający aż do 1744 r. Zatargi o ziemię nie ustają i w następnych latach. Mateusz Marcinkiewicz wznosi nowy kościół, utrzymuje księdza swoim kosztem, opłacając temuż przytem po 200 tynfów rocznie, aż do mającego się zakończyć sporu z Przezdzieokim o dziedzictwo Dubrów, o czem świadczy asekuracya Marcinkiewicza, wydana księdzu Charewiczowi 20 maja 1770 r. W tejże dacie wizyta officyała białoruskiego, biskupa sufragana Towiańskiego, stwierdza istnienie kościoła i pa rafii w Dubrowach od dwóch z górą wieków. W testamencie Mateusza Marcinkiewicza z r. 1772 znajdują się legata na korzyść kościoła i plebanii w Dubrowach, czemu znów zaprzeI cza Stanisław Marcinkiewicz; stąd wynika no wy proces z duchowieństwem w 1773 roku Vidimus dekretu trybunału litewskiego tegoż roku. Kościoł w Dubrowach zamieniony na cerkiew prawosławną w 1868 r. ; nieliczni zaś pozostali katolicy przyłączeni do sąsiedniej parafii rakowskiej. Wedle spisu z 1880 r. miasteczko Dubrowy, zasiedlone wyłącznie pra wie włościanami, liczy mieszkańców obojej płci 243 dusz prawosławnych 218, katolików 16, żydów 9. A. Ch. Dubrszcz, ob. Dóbrcz i Dóbrz. Dubrszcze, ob. Dubszcze. Dubry 1. zaśc. rząd. , pow. trocki, 4 okr. adm. , o 21 w. od Merecza, 10 mk. 1866. 2. D. , wś, pow. szawelski, gm. popielańskiej, niegdyś starościńska, obecnie uwłaszczona 215 dzies. na 30 dusz. J. Godl. . Dubryniów także Dubrynów albo Dubrniów, wieś, pow. rohatyński, nad potokiem bez na zwiska, dopływem pobliskiej Grniłej Lipy, o 7 kil. na północny wschód od Rohatyna, o 3 kil. na południe od Stratyna, w lesistej okolicy. Przestrzeń pos. więk. roli or. 177, łąk i ogr. 88, pastw. 39, lasu 2503; pos. mn. roli or. 1580, łąk i ogr. 642, pastw. 161, lasu 8 m. austr. Ludność rzym. kat. 9, gr. kat. 1060, izrael. 113, razem 1182; dm. 172. Należy do rzym, kat. par. w Rohatynie, gr. kat. parafią ma w miejscu, należącą do dekanatu narajowskiego. W tej wsi jest szkoła etatowa o 1 nauczycielu i kasa pożyczkowa z kapitałem 607 złr. Właściciel więk. pos. Brzostowskiej hr. spadkobiercy. B. R. Dubrzec, ob. Dobrzec. Folw. Dubrzec mały lub Dobrzec mały, podług opisu z r. 1868 rozl. wynosi m. 103. Wieś D. mały osad 7, gruntu m. 1. Dubrzyk, niem. Dubrik, posiadłość z młynem, wydana przywilejem z d. 20 listop. 1769 r. , pow. kościerski. Obejmuje 323 mórg, kat. 8, ew. 25, domów mieszk. 3. Par. Stara Kiszewa, szkoła Blomfeld, poczta Pogutki. Odległość od Kościerzyny 3 3 4 mili. Według Kętrzyńskiego Dubrek. Dubszara, wś, pow. doliniański, o 16 kil. na płd. wsch. od Doliny, o 15 kil. na płd. zach. od st. poczt, w Rożniatowie. Parafia gr. kat, w Dubie. Dm. 42, mk. 208. Ob Lecówka. Lu. Dz. Dubszarka, potok w obr. gm. Dubszary, w pow. dolińskim; tworzy wraz z potokiem Lecówką rzekę Dubę ob. . Wypływa z pod wschodniego stoku góry Czerteż 758 m, , płynie na północ, opłukująo wschodnie stoki góry Dubrowy Dubrszcz Dubrszcze Dubry Dubryniów Dubrzec Dubrzyk Dubszara Dubszarka