wiejska w pow. nowogródzkim, w okolicach Worończy. 4. D. , wieś rządowa, pow. święciański, 3 okr. adm. , mk. kat. 160, izrael. 3, dm. 15 1866 r. , od m. pow. 39 w. 5. D. małe i wielkie, dwie wsie rządowe, obok siebie położone, w pow. święciańskim, 3 okr. adm. ; obie razem mają mk. kat. 115, praw. 6, domów 9 1866 r. , od Swięcian 42 w. 6. D. , wieś, pow. wilejski, gm. Chotenczyce. Daszkiele, wieś włośc, pow. lidzki, 1 okr. adm. , o 7 w. od Lidy, 4 dm. , 23 mk. kat. 1866. Daszkiewicze, 1. wieś w połud. zachod. stronie pow. nowogródzkiego, w okolicach Nowogródka. 2. D. , ob. Doszli Al. Jel. Daszków, ob. Daszkowo. Daszkowce, 1. duża wieś, pow. lityński, par. Lityn, dusz męz. 646, ziemi włośc. 1265 dzies. , ziemi dwor. 2354 dzies. Cerkiew parafialna, do której należy 2575 dusz. Należała do Dydyńskich, dziś do 13 właścicieli i część do rządu, skonfiskowana Janowi Dydyńskiemu i darowana znanemu chirurgowi i profesorowi kijowsk. uniwersytetu Korowajewowi 472 dz. Największa część jest Franka. Ziemi cerkiewnej 67 dzies. E. 1868 było tu 218 dm. W okolicy piękne lasy dębowe. 2. D. , wieś, pow. lityński, par. Stara Sieniawa, dusz męz. 238, ziemi włośc. 517 dzies. Należała do Borejki dziś Djakowskiego. Roku 1868 miała 77 dm. 3. D. , wieś nad rzeką Ladawą, pow. uszycia, gm, Osłamów, par. Wońkowce, 484 dusz męz. włośc, i 137 jednodworców, 1134 dz. ziemi włośc, 218 dz. na czynszu. R. 1868 było tu 230 dm. D. mają kaplicę katolicką i cerkiew liczącą 1298 parafian. Ziemi cerkiewnej 60 dz. Ziemi dworskiej 2340 dz. , jeden z piękniejszych ogrodów i sadów na Podolu, dobrze utrzymany, wielka gorzelnia. Należała do Czarneckich, dziś Mysłowskich; do tej wsi należy wioska Filinówka. Ziemia miejscami glinkowata. 4. D. , wieś, pow. latyczowski, par. Derażnia, u źródeł rzeki Bezgołównej i Karczmarza. Dr. M. Daszkowiec, potok górski, w Beskidzie lesi stym czyli wysokim, w obr. gm. Libochory w pow. stryjskim, wypływa w płn. wschodniej stronie tej gminy z pasma lesistych wzgórz, ciągnących się od ujścia pot. Żełemianki do Oporu w kierunku połd. wsch. aż po potok Sobol, uchodzący do Mizuńki, a zwłaszcza z pod szczytu Daszkowca 1128 m. . Pasmo to od szczytu Matachina 1220 m. aż po Magurę 1365 m. tworzy granicę między pow. stryjskim a dolińskim. Płynie debrami leśnemi w płd. zach. kierunku i wpada po 3 i pół kil. biegu do Syhly z lewego brzegu, w obr. Libochory. Br. G. Daszkowiec, ob. Brzaza. . Daszkowiecka słoboda, mała wioseczka 1 w pow. Winnickim, pan Lityn, nad stawem, przez który rz. Wisznia przepływa; dusz męz. 110. Ziemi włośc. 313 dz. , ziemi dworskiej 583 dz. , należała do Dydyńskich, dziś Biliń skich. R. 1868 miała 20 dm. Dr. M. Daszkówka, mko, pow. bychowski, nad jez. utworzonem przez rz. Ustynów. R. 1866 miało 700 mk. , cerkiew i bóżnicę. Dobra D. są własnością Połubińskich. W r. 1812 bitwa j ważna Rojeckiego z Davoust była stoczoną pod D. . Daszkowa, 1. mała posiadłość z młynem, należy do Turznic, pow. grudziąski, par. Błędowo. Przedtem własność pp. benedyktynek w Grudziądzu, nabyta r. 1637 od pani Kostczynej. Miała dawniej daleko szersze ograni czenie z lasem. R. 1753 skarżą się zakonnice w swojej kronice, że im grunta klasztorne Daszkowa w znacznej części z Jasem do Wie wiórek odłączono i najniesprawiedliwiej zabra no. Następnego roku także sosnę graniczną w rogu ku Wiewiórkom ścięto. Obecnie urzędowa statystyka tej miejscowości wcale nie zawiera. 2. D. , młyn do Mgowa należący, pow. chełmiński, par. Nowawieś, szkoła Mgowo, poczta Grudziądz. Bud. 7, 1 dom. mieszk. ewang. 11. Kś. F. Daszokówka, ob. Daszukówka. Daszów, ob. Daszew. Daszów, mylnie Daszew, Daszewo a jak go dawniej pisano Gdaszów, mko, pow. lipowiecki, nad rz. Sobem, który, ujęty groblą, rozlewa się w szeroki i rozległy staw. Rzeczka ta miejscami płynie śród sterczących głazów i skał. Ziemia tu żyzna, urodzajna, z wyjątkiem wazkiego pasu idącego biegiem Sobu, który ma glebę mniej więcej piaskowatą. Od wschodu Daszowa rozciąga się szeroko otwarta przestrzeń polna, od zachodu zamykają go lasy. Pierwotnie osada ta należała do rodziny Korowajów Siedliskich. Macierzystą ziemią tej rodziny był Wołyń, gdzie ich gniazdem rodowem była wieś Sielce Siedlce Arch. JZR, . t. I. część 6 str. 216, i stąd, podług wsi tej, pisali się oni Korowajami Siedliskimi czyli Sieliskimi Dziś ich pamięć ledwie w aktach miejscowych pozostała; wszelako lud ze wsi Siedlec wiernie wspomnienie o nich w tradycyi przechował, prawiąc dziwa o jednym z tego rodu, który, zakochawszy się w zaczarowanej księżniczce, mieszkającej po drugiej stronie jeziora rozdzielającego wieś Siedlce od wsi Kuchar, jeździł do niej miedzianemi saniami po wodzie; i dotąd tenże lud ukazuje na temże jeziorze jakby drogę, niezarastającą szuwarem, i nazywającą się drogą korowajową ob. Zap. etn. z Ukr. str. 73. Kiedy zaś ci bracławscy Siedliscy przenieśli się tu, nie wiemy; nie znamy też stosunuk ich do innych Siedliskich, piszących się z Branowa, a o których była wzmianka w opisie Cybulowa ob. . Jednakże, gdy nastąpiły nieustanne tatarskie napady na Bracławszczyznę, a razem z niemi nieoddzielny ich skutek spustoszenie, to wtedy i D. pospołu z innemi miejscami tego kraju legł w ruinie i zgliszczach. W summaryuszu akt łuckich czytamy też, że Ostafi Korowaj Siedliski w 1585 r. sprzedał Siedliszcze D. i Deniskowicze za 300 kóp groszy liczbą litewską kniaziowi Januszowi Zbarazkiemu, staroście krzemienieckiemu w zbiorach p. Zygmunta Radzimińskiego. Nie pierwszy to kniaź z Wołynia i nie po raz pierwszy zakupował pustkowia i zgliszcza od miejscowej bracławskiej szlachty, która, zniszczona przez najazdy tatarskie, zbywać musiała swoje od wieków posiadane, ale doszczętnie poniszczone włości. I nietylko kniaziowie Zbarazcy, ale Ostrogscy, Koreccy, Bużyńscy i inni wykupywali z dóbr szlachtę miejscową i w ten sposób z czasem wzrastały tu ich ogromne fortuny a wielki systemat kniaziostw, ogarniający prawie cały Wołyń, posuwał się tędy naprzód, przenosił się i na rubież bracławską. Odtąd kniaź Janusz Zbaraski, który w tejże bracławszczyznie wziął po żonie, ks. Czetwertyńskiej, ogromne posagowe dobra, stał się też panem Daszowa. Za jego staraniem wkrótce puste to dziedzictwo urosło w siedziby, a że poblizkość Tatarów zmuszała do obronności, więc on też, jak przypuścić można, wystawił tu zameczek, którego okopy dotąd widome przetrwały. Ale w dalszym czasie na synach jego, Krzystofie i Jerzym, jakwiadomo, zgasło imię Zbarazkich, i cała ogromna fortuna tego książęcego domu zlała się na ks. Wiszniowieckich. W 1641 r. książe Konstanty Wiszniowiecki, wojewoda ruski, pożyczywszy u ks. Stefana Czetwertyńskiego podkomorzego bracławskiego 25000 złp. temuż księciu puścił D. w zastaw. Tymczasem nadeszły krwawe czasy Chmielnickiego, IX wpadł w moc kozaków. Była tu odtąd sotnia kozacka, należąca do pułku kalnickiego. W 1649 r. dowódzcą tej sotni był Hryćko Suri macz Rejestra wojska zapor. str. 189. Do wspomnień historycznych Daszowa należy i to, że kiedy w 1671 r. poblizki Kalnik trzymał z Doroszeńkiem, Daszów był już w ręku Polaków. Stała tu polska załoga Ambr. Grab. Spom. ojczyste II str. 339. Ale gdy Turcy zapanowali nad Podolem i Jerzy Chmielnicki zamieszkał w Niemirowie, wtedy załogi polskie ustąpić musiały z Kalnika, Liniec, Zorniszcz i Daszowa. Za Chmielnickiego Jurasia, Ukraina pusta stała, zwełasia, mówiło ludowe przysłowie, i w rzeczy samej, w całym tym kraju wioski stały odbieżałe i puste rozpływ ludności był ogólnym. To też i D. uległ tejże kolei. Dotrwawszy jednak pod dawnymi swymi właścicielami, niedługo też potem został nanowo zaludniony. Odnowicielem jego był ks. Michał Serwacy Wiszniowiecki, hetm. w. lit. Ale pomimo przywrócenia spokojności, Ukrainę utrapiał zawsze pokój niespokojny, jak się wyrażał poeta, t. j. że dolegał jej wciąż stan trwały skrytej wojny. Sicz zaporozka nasyłała na ten kraj t. zw. hajdamaków. którzy, podmawiając poddanych kraju polskiego i wiążąc się z nimi w bandy, z tajników i miejsc bezdrożnych wypadali i rabowali dwory i sioła. Lasy zaś daszowskie doskonale też nadawały się dla ich rozbojów. Jakoż w 1737 r. zastęp hajdamaków w 80 koni pod Daszowem w lesie napadł był na 100 koni dragonii polskiej pod komendą oberszlejtnanta Krymskiego, a spłoszywszy krzykiem konie, że się porozbiegały, jedni z wartą bili się, z których dwóch zabito i kilku raniono żołnierzy, drudzy konie do kupy zagnawszy, pognali precz w lasy, zaktórymi od komend w pobliżu stojących komenderowano w pogoń Sztembergena, oberszlejtenanta królowej Imści, który dognał onych, ale hultajstwo, zważywszy większe siły, konie słabsze pokłóli, a z lepszemi uszli za granicę Arch. JZR część III tom I, str. 250. Za księcia Michała Serw. Wiszniowieckiego włości składające rozległe dobra daszowskie były Jurkowce, Dziurynce, Bilicz, Krubsztowka, Bundary, Citkowce, Łojowce, Nosowce Aleks. Przeździecki Podole Wołyń etc. I str. 60. Książę ten umarł w 1744 r. , i ogromna jego fortuna spadła na dwie córki jego, ostatnie tego domu dziedziczki, Annę za ks. Ogińskim wdą trockim i Elżbietę za Michałem Zamojskim. Daszowszczyzna dostała się w dziale ks. Ogińskiej. Następnie też posiadłość ta przeszła do jej córki Augusty, którą zaślubił był Konstanty Ludwik z Broela Plater, kasztelan trocki, W 1750 r. wpadli tu byli hajdamacy i zrabowali wioski Kopijówkę, Sabarówkę i Wąsylówkę Arch. JZR. część III t. I str. 451. Boku zaś 1768 zawitali do Daszowa w krwawą gościnę tak zwani kolije szlachta tutejsza schroniła się do obronnego zameczku we wsi Kopijówce; chcieli oni dobyć zameczek, ale dopiąć tego nie mogli Opis koliszczyzny wierszem przez Darowskiego i Mich. Grab. Ukraina j dawna i teraźn. . W 1787 r. dziedzicem Daszowa był ks. Plater, pisarz lit. On to mądrym zarządem podniósł w gospodarstwie te dobra i starał się o zabudowanie i zasiedlenie miasteczka. Stanęło już było sto kilkadziesiąt domów, ale pożar wypadkowy w perzynę je obrócił. Nie zraził się tern Plater i nanowo zakreślił plan miasteczka. Usiłował on odbudować tak stare jak nowe mczko, którego główny rynek, Augustopolem przezwawszy, chciał zabudować dokoła domami, od strony facyat szpalerami oddzielonemi a z tyłu korytarzami z sobą połączonemu Gdy w 1787 r Daszkiele Daszkiele Daszkiewicze Daszków Daszkowce Daszkowiec Daszkowiecka słoboda Daszkówka Daszkowa Daszokówka Daszów