Znowu p. Hetman koronny na p. Ulewicza exageracyą uczy­nił ukazując, żeby słusznie miał być karany od JKMci tak syn jako i ociec, gdyż on za onemi Mieleckiemi, Tarnowskiemi i inszemi Hetmany iść miał, nie za zdrajcami koronnemi. Na tę przymowę przez ks. Podkanclerzego koronnego1) JKMć Ulewiczowi respons dać raczył, aby temi rzeczami spraw sej­mowych nie zatrudniali, na które był przed tym konsens wielu religii Greckiej. Po odejściu Rusi i Ewangielików Inflanccy posłowie prosili JKMci, aby z nich constitutiones anni 15822) znieść raczył, gdyż oni voluntate potius socii Regno facti sunt, non vi et armis, zaczym tak o dawanie narodowi swemu dygnitarstw, urzędów jako i o nadanie ziemi Inflanckiej prawa JKMci prosili. Respons more solito, że JKMć wejrzawszy w to z senatem swym, a naradziwszy się respons da. U pp. posłów wyżej opisana diseordia strony wiary jeszcze się aż do wieczora tłukła. Tegoż dnia in publico senatu w tajemnej radzie JMci p. Woje­wodzie Kijowskiemu 3) Nicephora Daskale Patryarchy Greckiego, na synodzie Brzeskim od JKMci u JKs. Mci pod dwiemakroć stotysięcy czerwonych złotych aresztowanego (mając go za szpiega Tureckiego niebezpiecznego) stawić kazano, tak jako Książę JMć na ten sejm stawić go obiecał. Dnia VIII marca. W niedzielę JKMć na JMci Księcia Wojewodę Kijowskiego oczekawał, aż by mu był stawił tego Nicephora, jednak tego dnia go nie było. U posłów najpierwej rano zamówił się był p. Urowiecki, Sta­rosta Chełmski4) z p. Podkomorzem Sandomirskim5) oma­wiając p. Hetmana koronnego, iź on żadnych upominków od p. Woje­wody Wołoskiego nie bierze, jako wczora ten to p. Podkomorzy, in illius absentia udawał ukazując to, żeby się te upominki lepiej na Rzpltą oddawały, a nie prywatnym osobom. W tym do koła poselskiego z kilką senatorów książę JMć 1) Jan Tarnowski. 2) Vol. leg. II 220 Konstytucye Inflanckie. 3) Konstanty Ostrog­ski. 4) Mikołaj Urowiecki. 5) Zbigniew Ossoliński, kuzyn Zborowskich, gorliwy soju­sznik Króla i żarliwy jego obrońca na sejmie inkwizycyjnym; jako Podkomorzego Sando­mierskiego wymienia go laudum sejmiku Opatowskiego w r. 1595 (RP. Bibl. Czart. 96 str. 50).