błędach. Prawdopodobnie nie zdawano sobie i współcześnie na­leżytej w tej mierze sprawy. Tyle bo naraz rozszerzało się w końcu XIII i początku XIVgo stulecia najrozmaitszych sekt i nieapprobowanych kongregacyi, tak często podszywały się je­dne pod drugie, że z samej tylko nazwy nie można jeszcze pe­wnego wyciągać wniosku, że mamy w danym wypadku z tą a nie inną do czynienia sektą. Już w wieku XIII kilkakrotnie występowano na rozmaitych synodach przeciwko Beginom, ale najcięższe na nich gromy spadły w roku 1311 wskutek postanowień Soboru odprawionego w Vienne. Dotyczące uchwały wciągnięte są do zbioru zwanego „Clementinae", 1) i stały się punktem wyjścia do srogich prze­śladowań Beginek we wszystkich chrześcijańskich krajach. Wpraw­dzie złagodził Jan XXII 2) ogłoszone przez Klemensa V Dekretały o tyle, że rozróżnił kacerskie i prawowierne Beginki, ale rozumie się samo przez się, że przez to nie uniknęły one po­przednich prześladowań. Papież Klemens bowiem poruczył inkwizytorom heretyków pilne śledzenie za prowadzonym przez Beginki sposobem życia, a ponieważ jedynie tylko rezultat przedsięwziętego w tym celu śledztwa mógł dostarczyć kryteryjum do ocenienia, czy pewna liczba Beginek należy do pierwszej lub drugiej kategoryi, więc tak samo przed jak po bulli Jana XXIIgo uprawnieni byli inkwizytorzy do zastosowywania w praktyce roz­porządzeń papieskich z r. 1311. W dyjecezyi Wrocławskiej nie sprzyjali biskupi nowej i przez papieża potępionej już sekcie. Dowodzą tego akty biskupa Hen­ryka (1301 — 1319), zamieszczone w t. z. Formularzu Arnolda z Protzan3), odwołujące się wprost do postanowień Soboru w Vienne. Równocześnie występowali Dominikanie bardzo sta­nowczo przeciw Beginkom i z grona ich mianowany zawsze inkwizytor nie zaniedbywał korzystać z przysługujących mu attrybucyj, by coraz nowe wytaczać śledztwa przeciwko „moniales capuciatas", jak zazwyczaj nazywano Beginki. Jedno nawet z tych śledztw pozostawiło po sobie nadługo pamięć w tradycyi, jako „processus egregius contra cappuciatas moniales, que sectam struebant beckhuardorum". Przeprowadzić je miał Jan de Swenkinfelt, ale bliższych o niem wiadomości nie umiano dotychczas przytoczyć 4). 1) c 1. Clem. III. 11; — c. 3. Ciem. V. 3. 2) c, vnic. Extrav. Comm. III. 9. 3) Formularz ten wydał bardzo starannie Wattenbach w V Tomie Co- dicis Diplomatici Silesiae; akty odnoszące sie do Beginek znajdują sie p. 59—63 (No 76—78) i 253 (No 49). 4) Cf. uwagę, którą zamieścił Wattenbach w Cod. Dipl. Sil. V p. 60.