do pewnego czasu prawa potwierdzić koronne, na tymże walnym sejmie Rady koronne obiecali też są listem swym temuż to królowi, syna jego imienia Władysława, który potem uherskim królem będąc, a z Turkiem bitwę mając zginął, po śmierci jego za Pana sobie wziąć, który to list ku wiernej ręce schować dali Zbyskowi biskupowi krakowskiemu. Gdy on czas przyszedł, a król Władysław, onemu obiecaniu nie chciał (z czyjego nawodu to był uczynił, to się w kronikach znaleść może), tak ona rzecz Rady koronne obraziła, iż tenże Zbyszek on list, który mu był zwierzon przy bytności królewskiej proceribus Regni oddał, dawając to znać, iż gdy Król dosyć czynić listowi swemu nie chciał, żeby kto i. oni nie byli powinni onego listu swego trzymać, a na znak tego nie wstydzili się przy bytności pańskiej dobyć broni swej, którą każdy na on czas przy sobie miał, a on list swój przed Królem w drobne kęsy zsiekali i to się stało na walnym sejmie, który wtenczas trzyman był 39). Myć tego teraz nie czynimy, list ten, którymeś WKM. obiecać raczył swobody nasze potwierdzić, a to Wszytko in debitam executionem, przywieść, z czego się jest wykroczyło, w wielkiej zacności u siebie mamy, a po słowie pańskiem za pierwszą rzecz u siebie ważymy, a chociaż, nam na tem sercu nie schodzi, które przodkowie nasi mieli, tęż miłość in Rempublicam mamy, którą oni mieli, jednak rady swe poczciwe przed WKMcią powiadamy, przed WKMcią klękamy, list WKMci taki w takowej poczciwością jakom już powiedział, mamy. Przeto ażebym powiedział koniec rzeczy swej, już ostatecznie prosimy, żebyś WKM. obaczyć raczył wierną radę naszą, pilną a pokorną prośbę tego tu cnego rycerstwa swego, raczył obaczyć powolność naszą a wspomniał na powinowactwo swe, przestać raczył na radach naszych. Pociesz dziś lud boży tak wielce zasmucony z tego to ożenienia WKM. uczyń sobie dziś tę sławę, która po wszytkim świecie słynąć będzie, uczyń sobie wieczne a dobre imie, nieskończoną pamiątkę. Dziś z nas Rad swoich, z tego cnego rycerstwa sobie powinowatych powinowatsze i chutliwsze ku służbom swoim uczynisz, a jakom początek mowy swej od wzywania łaski boskiej uczynił, iżby mi ona podpomódz raczyła, a mnie wymówić wedle potrzeby dozwolić raczył, tak też ku temuż Panu i teraz każdy z WM. ze mną prośbę uczynić racz, prosząc, iżby Pan Bóg z łaski swej świętej tę to rzecz moje w serce JKMci tak wlepić raczył, iżby się pożytek z niej ukazał, co iżeby Pan Bóg przez jednego Syna swego Pana naszego Jezu Chrysta uczynić raczył, rzeczmy wszytcy Amen. Zatem wszytcy astantes rzekli, uno ore: amen. Król JM. tam zarazem na to odpowiedzieć nie raczył, ale tamże przez pana biskupa krakowskiego obiecał nazajutrz, namyśliwszy się dać wszem słuszną odpowiedź. A z tem się onego dnia Senatus rozszedł.