PIEŚŃ BOJOWA ROKOSZAN      387

konać hasło w takcie 6-stym i 7-mym, pianissimo znowuż hasło w takcie 14-stym; wszystkie dalsze pobudki tenoru pierwszego należy wykonać forte.

 W nowszych czasach zajmowano się kilkakrotnie »Hymnem rokoszan Zebrzydowskiego«. Dzięki inicyatywie Józefa Szujskiego, który pierwszy zwrócił uwagę na ten zabytek, zajął się nim w roku 1877 ówczesny dyrektor krakowskiego Towarzystwa muzycznego, Stanisław Niedzielski i przerobiwszy go na cztery głosy (!), zaprodukował na jednym z koncertów historycznych tego roku. Teraźniejszy jego wydawca zajął się nim w r. 1908 w wykładach o muzyce polskiej i w książce p. i »Wpływy włoskie w muzyce polskiej« str. 195 i nstp. Dr. A. Chybiński pisał o zabytku tym w »Przeglądzie muzycznym« r. 1911 nr. 1 1

 Cechy programowe kompozycyi tej i cały jej charakter muzyczno-illustracyjny jest echem stylu Clement Janneąuina, którego chansóns programowe o motywach wojennych „La bataille", „La guerre" rozeszły się rychło po ukazaniu się w drukach Attaignanta (1529) szeroko po Europie i w Polsce znalazły wykonawców-transskryptorów w osobach autorów naszych wielkich Tabulatur organowych, Jana z Lublina w Kraśniku (1538—1546) i nieznanego autora Tabulatury z klasztoru św. Ducha w Krakowie (1548). W szeregu utworów podobnie jak i kompozycye Janneąuina zamierzonych zajmuje Pieśń rokoszan wybitne miejsce dzięki swoistemu ujęciu i przeprowadzeniu tematu wojennego.

 1 Zapowiedziana na str. 116 podobizna, z powodu trudności natury technicznej musiała niestety odpaść. (P. W.)

Kraków w kwietniu 1916. 25