WOTUM                                                                                     289 A wżdy się opierali o Rzeczpospolitą, Zostawili po sobie sławę znamienitą.        40 Nuż z onym Mieszkiem Starym, wiemy, co działali; Którego po dwa razy z królestwa zrzucali, A nawięcej dlatego, iż swej obietnice Nie iścił, którą dawał, dochodząc stolice. Łokietka ledwie tylko trzy lata cierpieli         45 Na państwie, iże go być wszetecznym widzieli. Przeto słusznie czynili, iź cześć odbierali Tym, którzy sprośnem życiem onę oszpecali; Bo niegodnością życia sami oświadczają, Iż tej czci1 nie są godni, gdyż nią pogardzają.       50 Nadto maż ten być królem, co królestwo psuje, Co swą niepobożnością tylko ludzie truje? Gdyż Regis ad exemplum componitur orbis; Żydzie się to królowi, żydzie się i nobis. Qualis est rex talis grex, dawno tak mawiają.     55 A nie darmo, bo takich przykładów moc mają. Iż Sardanapalusa rozpustnym widzieli, Ludzie takież od niego obyczaje wzięli; Iż Nero był okrutnym i srogim tyranem, W te stopy i poddani szli za swoim panem.        60 Jak tego, co trucizną człowiekowi szkodzi, Tak tego, który truje, żywić się nie godzi. A nasz miły pan Zygmunt zaż nie przeszedł wszytki Żywotem swem smrodliwym sprośne wszeteczniki? W gorszej, niż Sardanapal, rozpustności żyje,       65 Herodskie kazirodztwo, małżeństwem chuć2 kryje. I Jan, gdyby to widział, rzekłby królowej tej, Iż »się tobie nie godzi męża mieć siostry swej; »I tobie też, o królu, siostry żony twojej »Nie brać było za żonę do łożnice swojej«.       70 Ale iż Jana niemasz, tyś to wbrew powiedział, Cny Stadnicki, aby już każdy o tern wiedział, W jakim małżeństwie mieszka ten to Zygmunt Trzeci. Jak królową zwać mają Zygmuntowe dzieci: 1 ,oczy' Cz. Zam. 2 ,chuć' Kór.; ,chcąc' Cz.; w Zam. miejsce puste. Pisma rokoszowe. I.      19