LAMENT ŻAŁOSNY KORONY POLSKIEJ »Wystąpieliście przeciw Nawyźszemu, »Sprzeciwieliście się przełożonemu;   410 »Za wasze złości bracia pokutują, »Niewolą czują. »I na mię, matkę swoje1, obalacie »Gniew zapalczywy, który sami znacie, »Jak miecz pogański krew wasze rozlewa,    415 »Ziemię oblewa. »Ledwie srogości swej Parki przestały, »Które nagłemi śmierciami lud brały; »Teraz zaś chmurne obłoki puszczają, »Was zalewają.     420 »Wody straszliwe już z brzegów wylały, »Pola pożytki mizerne zalały, »A zatym zbytek wasz będzie zgładzony, »Nędzą zniszczony. »Teraz nadchodzi miecz srogi domowy,      425 »Powodzi wielkie, zaczym głód gotowy »Na was nastąpi i na wasze syny »Przez wielkie winy. »Dlatego, żeście miłosierdzia Jego »Czasu nie znali nawiedzenia swego,       430 »Wypuścieł strzały gniewem napuszczone »I zapalone. »Odrzućcież zbroje, Włosienice bierzcie »Żałobne na się, a Pana błagajcie, »Wszyscy synowie i moi mieszkańcy!         435 »Wy, słudzy Pańscy, »Wiąźcie furyą boską modlitwami »I gorącemi hamujcie prośbami, »Jako go trzymał Mojżesz, sługa prawy2: »Pan to łaskawy.   140 »Zmiłuj się Ty sam, który niebem władasz, »Ziemią i morzem, królestwa podawasz »Pod moc i władzą od Ciebie wybranym »Ludziom śmiertelnym. swoje' Pet.; jego' Dz. Mich. 2 ,prawy' Pet.; ,dawny' Dz. Mich.