24       SUMNIENIE MÓWI - APOLOGIA NA PASKWIL A wy1 Umflot Ludusko (s) serduszka hardego, Z Polakiem się nie zgodzi, górne2 myśli jego. Nie miłuj się w nich8, królu, w nocy, we dnie żegnaj, Mówże: Od ich4 przyjaźni Boże mię zachowaj!   390 Siłać wprawdzie, o królu, siłać nie w smak czynisz: Lapides clamabunt5 gdy inaczej uczynisz. VII.

Kasper Miaskowski:

Apologia na paskwil

przeciwko K. J., nazbyt bystrze i wszetecznie pisany. Wielomowny pisorymie, Jaki ani powstał w Rzymie, Ani greckie stoły znały, Gdzie Helikon Muzy miały, Bo tam nie jad, ale miody        5 I słowicze brzmiały ody. Ale twój wiersz ręką krwawą I ojczyźnie tej nieprawą, Twój Erynnis1 i Alekto Napisały, inszy nie kto;  10 Sam Zoilus dał kły swoje Miasto pióra w palce twoje! A więc takie cierpi słowa Krew szwedzka i Jagiełłowa, Tak majestat znieważony,  15 Że nań kraczą dziś i wrony!

1 ,A wy' Cz.; ,A my' Dz. 2 ,gorne' Dz.; ,gornie' Cz. 3 ,Namniej się ich' Cz.; ,Namniej się' Dz. 4 ,nich' Dz. Cz. 5 ,clamabant' Dz. Cz.

 VII. Druk: Zbiór rytmów Kaspra Miaskowskiego. I wyd. Kraków 1612, II wyd. Poznań 1622.

 «Apologia» jest odpowiedzią na poprzedni paszkwil p. t. «Sumnienie mówi», napisaną w lipcu 1606 r. na gotujący się zjazd sandomierski.

 1 Erynnis, Erynnie — boginie klątwy i pomsty; jedna z nich zwala się Alekto.