234      IM IOANNEM FKLICEM HERISORT - NAGROBEK RYCERSTWA 0 Aga, siste gradum, ne fuge, siste gradum!« Sed fugit et penitus versis aufertur habenis     10 Praecipitisque fugae nescit habere modum. Insequitur miles trepidum, citus instat, at ille Ocius aeripedem calce fatigat equum. Et iam semianimis, quos hostes noverat, omnes Invocat, appellat nomine quemque suo: Junacze! exclamat, junacze! me eripe letho,      15 Eripe me morti; dla Boga, nie zabijajcie!

(O tali vox digna viro!) XLV.

Nagrobek pobitego o wolności rycerstwa polskiego pod Guzowem.

Tu leżą zacne ciała rycerstwa polskiego, Pochowane w tym prochu do dnia ostatniego. Gardła swe położyli dla drogich wolności, Krew ich drogą rozlano w surowej srogości. Ojczyznę miłowali jako cni synowie,        5 Samsiedzi ich pobili, brzydcy wyrodkowie. Legliście, cni rycerze, moja szlachto droga, Pożarła was złych ręka Kaimowa sroga; Nieszczerze z wami poszli bracia nieżyczliwi, Na wasze śmierć czyhali, jak lwi popędliwi.         10 Mieliście z nie dość mocy; gdy się wam modlili O zwłokę do ugody, zdradą was pobili. Legliście dla wolności, garła położyli Dla ojczyzny, samsiedzi was z świata zgładzili. Nie pomnieli na swą krew, sławę swą deptali,         15 Pomagając złym złego, was pomordowali. Święta wasza śmierć będzie w wieki nieznikome, Wasze cnotliwe sprawy [i] sławnie czynione XLV. Rps Pet. F IV, Nr. 119, str. 1086. Czas powstania wyrażony w tytule; utwór powstał po 6 lipca 1607. — Autor rokoszanin.