CORYDON  119 In manibus tandem sociorum ubi corda tenebis, Non dubites hostem in bella vocare tuum. Indigenae ni sufficient tibi scuta coloni, Externas vires auxiliumque voca.         50 Ipsa ego per medias acies, per tela, per enses Te seąuar et coeptis digna trophaea dabo. Et velut accipiter sublimem in nube columbam Insequitur, prensam comprimit ungue ferox, Si[c] postquam annuerit celebris Victoria Martem,        65 Eiectum imperio carcere claude caput. Tota deinde cohors procerum pro talibus ausis Submittet gremio regna laremque tuo. Quidquid in orbe sibi tua mens optabit, habebit. Laudem, splendorem, divitiasque coge;    60 Parcere subieetis et debellare superbos Sola novo ex variis cura manebit hero. Tu modo non monitis dubius parere recusa; Quominus exspectes, pumice mella latent. Nec pigeat pulchra vitam pro laude pacisci,      65 Etsi convulso Iuppiter orbe tonet«. Haec ait atque oculis somni ditione solutis Arbitrio deae ego iussa colenda probo. Mopsus. Celsum tentantes solium natura coercet: Concidit infelix Icarus alta petens.     70 Non retro fugiet, quidquid fortuna spopondit; Qui minimum poscit, plurima semper habet. Corydon. Damna coquunt cerebrum hoc; facinus quis linquat [inultum ? Aut mihi sunt fasces aut toleranda fames. Mopsus. Damnum appellandum est cum turpi nomine lucrum; 75 Corripit iniustum, non resecat sapiens. Corydon. Quis modus est alius tantam restinguere flammam ? Quaerere ius misero quis modus est alius? Mopsus. Neglige laedentem unice iram, oblivio curas Eximit et luctus est medicina trucis.    80 Corydon. Oblitum offensae claros rodentis honores Saecla stupent; galeas ansa parare iubet. Mopsus. Acquirit causam, quisquis meditatur acerba. Sed fuit assidui mens mała poena sui.