102      PIEŚŃ NOWA XXVIII.

Pieśń nowa, aby Pan Bóg raczył ten rokosz uspokoić i do dobrego końca przywieść.

(Na tę nutę, jako «Bogu ufaj, duszo moja»).

Boże z nieba wysokiego, Twórco świata szerokiego! Racz się nad nami zmiłować, A ten gniew swój uhamować 1, Któryś z swej zapalczywości         5 Wylał na nasze sprośności. Gdzież ratunku szukać mamy? Do Ciebie, Panie, wołamy. Twoja to rzecz grzeszne karać,

A potym się o nie starać,  10 By w łasce Twojej chodzili, A na potym nie błądzili. Kiedy kogo karzesz, Panie, A on z grzechu wnet powstanie,

Pokarawszy, umiłujesz     15 I pokojem udarujesz. Znamy Twój gniew sprawiedliwy, Bo nam jest barzo szkodliwy; Którego zgładzić nie może Nikt oprócz Ciebie, nasz Boże.     20

XXVIII. Druk współczesny b. m. i r. (Bibl. Ak. 6104); rps Racz. Nr. 34, k. 40.

 Rokosz jest już wyraźnie wymieniony; obie strony gotują się do walki, a więc wrzesień 1606, za czera też przemawia wiadomość o Polakach iw Moskwie trzymanych; o rzezi (27 maja), jako o czemś dawnem, przebrzmiałem, już nawet wzmianki niema. — Autor regalista.

1 ,pohamować' Racz.